Βγαίνοντας από τη Δημητσάνα της Γορτυνίας, στον δρόμο προς τη Στεμνίτσα, φάνηκε χαμηλά σε ένα πλάτωμα το γήπεδο του χωριού. Το ματς ήταν για τη Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία Αρκαδίας, ανάμεσα στις ομάδες της Αθλητικής Ένωσης Δημητσάνας (κόκκινες φανέλες) και της Δόξας Τρίπολης.
Ελάχιστοι φίλαθλοι
Στα χίλια μέτρα υψόμετρο και στην απόλυτη γαλήνη του βουνού οι φωνές των παιχτών και των προπονητών αντιλαλούσαν σαν καμπάνες στα λαγκάδια. Ανάμεσα στους ελάχιστους φιλάθλους ήταν 3-4 παιδάκια, που έδιναν μάχες μεταξύ τους για το ποιο θα πρωτομαζέψει τη μπάλα όταν αυτή έβγαινε άουτ. Όταν κάποιος παίχτης έριξε ένα δυνατό άστοχο σουτ προς το τέρμα που βρισκόταν στην άκρη της χαράδρας, η μπάλα έπεσε στην άβυσσο του Μαινάλου και την έχασαν για πάντα.
Ήταν τρομερό το κρύο εκείνη την ημέρα, με ένα παγωμένο βοριά που κατέβαινε από το δάσος και περόνιαζε τα πλευρά. Οι παίχτες που έπαιζαν μπάλα ήταν ζεστοί, οι προπονητές, όμως, και οι ελάχιστοι φίλαθλοι χοροπηδούσαν και σκούπιζαν συνέχεια τις μύτες τους.
Βάζουν ρεφενέ
Η ομάδα της Δημητσάνας έχει χρόνια να πάρει επιχορήγηση από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού και βάζουν ρεφενέ ο Δήμος με τους παίχτες για να καλυφτούν τα έξοδα των αγώνων. Παρά τις δυσκολίες, όμως, οι Δημητσανιώτες κατάχτησαν μια φορά το κύπελλο Αρκαδίας και τέσσερις φορές το πρωτάθλημα Β΄ ερασιτεχνικής κατηγορίας.
Ο μέσος όρος ηλικίας των παιχτών υπερβαίνει τα 30 χρόνια, επειδή τα νεαρότερα παιδιά σπουδάζουν ή εργάζονται στις πόλεις. Η ισχυρότερη ανάμνηση σ’ αυτό το γήπεδο είναι ο σοβαρός τραυματισμός ενός παίχτη πριν από λίγα χρόνια. Ανήκε στην ομάδα του Νεοχωρίου και είχε καταπιεί τη γλώσσα του μετά από χτύπημα στο κεφάλι. Προς στιγμή πάγωσε το αίμα όλων όσων βρίσκονταν στο γήπεδο, μέχρι που ο προπονητής Ηλίας Σταθόπουλος, ο οποίος είναι η ψυχή της ομάδας της Δημητσάνας, επανέφερε στη ζωή τον ποδοσφαιριστή με γρήγορες και επιδέξιες ενέργειες.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Από εκεί εισχώρησε μια ομάδα γενιτσάρων την αυγή της 29ης Μαΐου 1453 και διέσπασε την άμυνα της Πόλης εκ των έσω. Πιθανόν είχαν στήσει καρτέρι και μπούκαραν όταν κάποια στιγμή άνοιξε η πύλη από προδοσία ή αμέλεια.
Στο εκκλησάκι των Αγίων Επτά Παίδων σε μια σχισμή του μαύρου ηφαιστειακού βράχου και κάτω από αφόρητη ζέστη, βιολιτζήδες και λαουτιέρηδες παίζουν νησιώτικα τραγούδια ασταμάτητα επί 24 ώρες, ενώ οι πιστοί χορεύουν μπροστά τους στη μικροσκοπική αμμουδιά.
Στα χωριά του βουνού ζουν άνθρωποι που αναζωογονούν την ιδέα της ελευθερίας. Ένας από αυτούς ήταν ο αείμνηστος Λεωνίδας Ζαφειρόπουλος, ο οποίος τραγουδούσε σπάνια κολοκοτρωναίικα τραγούδια, που δεν είχαν ηχογραφηθεί και κινδύνευαν να χαθούν.
Είναι εντυπωσιακή η εικόνα των πάνοπλων στρατιωτών μέσα στην οργιώδη βλάστηση της νησίδας του Έβρου. Οι ίδιοι λένε μεταξύ τους «Πάμε για περίπολο στο Βιετνάμ».
Έμεινε στον βυθό του Αιγαίου τέσσερα λεπτά χωρίς σκάφανδρο και κατόρθωσε να ανασύρει την άγκυρα της ιταλικής ναυαρχίδας, της οποίας είχε κοπεί η αλυσίδα.
Όταν πέθανε ο Γέρος του Μοριά, κατά τη διάρκεια της έκθεσης της σωρού του σε λαϊκό προσκύνημα, άγνωστος καλλιτέχνης αποτύπωσε επάνω στο νεκρικό κρεβάτι τη μορφή του σε γύψινο εκμαγείο, από το οποίο αναπαράχθηκε χάλκινο προσωπείο που εκτίθεται στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο Αθηνών.
Το Ηρώδειο ταρακουνήθηκε από σκληρούς progressive rock ήχους. Οι μαρμάρινες κερκίδες, στις οποίες κάθονταν πριν 2.000 χρόνια αρχαίοι Έλληνες, χθες ήταν γεμάτες από λάτρεις των Socrates κάθε ηλικίας.
Μεσαιωνική αλυκή με ιαματικά νερά, καταφύγιο άγριων πουλιών, διάβρωση και ακινησία από την αλμύρα, μαγικές εικόνες.