Ετικέτα: Φωτογραφία

Σε μια από τις επισκέψεις μας στην Αλυκή Κίτρους Πιερίας, μια ψαλίδα πετούσε επί ώρα πάνω από τα κεφάλια μας και έκραζε ασταμάτητα. Μερικές φορές έφτασε τόσο κοντά, που μας ακούμπησε με το ράμφος της. Φαίνεται πως άθελά μας είχαμε πλησιάσει τη φωλιά με τα μικρά της και προσπαθούσε να μας διώξει. Νοιώσαμε σαν παρείσακτοι εισβολείς και απομακρυνθήκαμε.

Όποιος βρεθεί αμέσως μετά τη δύση του ήλιου στον Λυκαβηττό θα εκπλαγεί από τις εικόνες που θα αντικρίσει. Καθώς απλώνεται το σκοτάδι κρύβονται τα απρόσωπα κτίρια της Αθήνας και το βλέμμα υψώνεται στον ουρανό που έχει πάρει φωτιά από τα χρώματα. Το μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα που ξεχωρίζει πάνω από την τσιμεντένια θάλασσα είναι η σιλουέτα της Ακρόπολης.

Το www.greecewithin.com διαβάζεται από πολλούς Έλληνες της διασποράς, που αγαπούν με πάθος την Ελλάδα. Ένας από αυτούς είναι ο Δημήτρης Ρέλλος, που γεννήθηκε στην Κλειτορία Καλαβρύτων και μετανάστευσε πριν 43 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Εκεί σπούδασε Πληροφορική και εξελίχτηκε σε διευθυντή μεγάλων εταιρειών και ιδιοκτήτη συμβουλευτικής εταιρείας. Κάθε καλοκαίρι επισκέπτεται το χωριό του για να επανενωθεί με συγγενείς και παιδικούς φίλους. Σε πρόσφατη επικοινωνία μας διαπιστώσαμε ότι είναι λάτρης της φωτογραφίας και διατηρεί τον αξιόλογο ιστότοπο www.DimitriRellos.com. Του ζητήσαμε να μας στείλει μια σειρά από φωτογραφίες που τράβηξε σε ταξίδια του στην Ελλάδα, συνοδεύοντας την κάθε φωτογραφία με μια λεζάντα που περιγράφει τα συναισθήματά του όταν την τράβαγε. Το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό.

Όταν χτυπάς την πόρτα ενός σπιτιού στην Κρήτη προβάλει ένα χαμογελαστό πρόσωπο που σου λέει: «Καλώς τον, βάλ’ του μια (τσικουδιά)». Η προσφορά της τσικουδιάς αποτελεί το προσκλητήριο για μια στενότερη προσέγγιση και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ειδικά αυτοί που συμμετέχουν στην τελετουργία παραγωγής του ποτού πετυχαίνουν ανώτερα επίπεδα συντροφικότητας.

«Ξύπνησα ένα πρωί και βρήκα δίπλα στο μαξιλάρι μου μια μικρή φωτογραφική μηχανή, που μου χάρισε ένας θείος μου φωτογράφος. Βγήκα αμέσως στη γειτονιά και τράβηξα όλες τις φωτογραφίες. Θυμόμουν ότι δεν πρέπει να πάρει φως το φιλμ, γι’ αυτό τον λόγο κλείστηκα σε μια ντουλάπα και το ξεδίπλωσα, νομίζοντας ότι έτσι θα δω τις εικόνες. Δεν έβλεπα όμως στο σκοτάδι και άνοιξα λίγο την πόρτα της ντουλάπας, αλλά ούτε τότε τις είδα. Απογοητευμένος πήρα τον δρόμο για τον φωτογράφο της γειτονιάς, στο Ηράκλειο της Κρήτης. Του έδειξα το ξεδιπλωμένο φιλμ και εκείνος αντί να μου δώσει φωτογραφίες, μου έδωσε μια μούντζα. Επί χρόνια μού το χτύπαγε, πιο πολύ όταν έγινα γνωστός φωτογράφος».

«Ξεκίνησα να φωτογραφίζω το νησί το 1987. Εκείνη την εποχή διέμενα στην Αθήνα και ήθελα να αποδείξω σε όλους όσους συναναστρεφόμουν ότι η Λήμνος είναι ένας όμορφος τόπος και άδικα τον κατηγορούσαν και τον παρουσίαζαν ως ένα άγονο μέρος που κατοικείται μόνο από φαντάρους». 

«Επί 44 χρόνια φωτογραφίζω τον κόσμο που επισκέπτεται το νησί. Παλαιότερα έρχονταν από τη Ρόδο στη Σύμη το πολύ δέκα τουρίστες την ημέρα, τα τελευταία χρόνια έρχονται χιλιάδες. Κάθονται μια ώρα και ξαναφεύγουν με τα καραβάκια. Τρέχω να τους φωτογραφίσω μόλις κατεβούν στο λιμάνι και τυπώνω επιτόπου τις φωτογραφίες. Τις στήνω σε πάγκους για να τις δουν καθώς φεύγουν και να τις αγοράσουν σαν αναμνηστικές. Με βοηθάει κι ο γιος μου ο Μιχάλης, που έχει βγάλει και σχολή φωτογραφίας. Από οχτώ χρονών παιδάκι κρεμάει μαζί μου φωτογραφίες σε τελάρα».