Ετικέτα: Ήπειρος

Την άνοιξη οργιάζει η βλάστηση στα Γιάννενα και τα λουλούδια πλημμυρίζουν τις όχθες της Παμβώτιδας λίμνης. Αυτή η πόλη αλλάξει όψη κάθε εποχή και είναι πάντα όμορφη για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους. Η άνοιξη έρχεται σαν λύτρωση μετά τον βαρύ και μακρύ χειμώνα. Τα τοπία σχεδόν από τη μια στιγμή στην άλλη μετατρέπονται από ασπρόμαυρα σε έγχρωμα. Η ηπειρωτική Ελλάδα δεν υστερεί καθόλου σε ομορφιά σε σχέση με τη θαλασσινή Ελλάδα και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον τόσο το καλοκαίρι όσο και τις άλλες εποχές του χρόνου.

Η Παμβώτιδα λίμνη έλκει με μαγικό τρόπο τους φωτογράφους και ειδικά τον χειμώνα τους εμπνέει να πειραματιστούν στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. Όλες τις εποχές του χρόνου προσφέρει ατμοσφαιρικές εικόνες, αλλά τις ομιχλώδεις ημέρες μοιάζει με απέραντο ανοιχτό στούντιο φωτογραφίας. Είναι τόσο πλούσιες οι αποχρώσεις του γκρι, ώστε τα λιγοστά χρώματα μοιάζουν με περιττά καλολογικά στοιχεία, που δεν χρησιμεύουν σχεδόν σε τίποτα.

Την άνοιξη τα Ιωάννινα μοιάζουν με υπαίθριο εργαστήριο ιμπρεσιονιστικής ζωγραφικής. Η βόλτα στις όχθες της λίμνης αποτελεί θεραπευτική εμπειρία, αλλά και μέσα στην πόλη υπάρχουν γωνιές όπου η ανοιξιάτικη φύση οργιάζει και τα χρώματα προσφέρονται σε μεγάλη αφθονία. Όλες τις εποχές του χρόνου είναι όμορφα τα Ιωάννινα, γι' αυτό τα λατρεύουν οι φωτογράφοι.

Το Συρράκο βρίσκεται σε υψόμετρο 1.200 μέτρων στους πρόποδες του Όρους Περιστέρι της ανατολικής Ηπείρου. Στις αρχές του 15ου αιώνα κατοικήθηκε από βλαχόφωνους Έλληνες και ανέπτυξε ισχυρή κτηνοτροφία και εμπόριο προϊόντων μαλλιού. Η φήμη του ως σημαντικού παραγωγικού και εμπορικού κέντρου ειδών ιματισμού, είχε ξεπεράσει στον 17ο αιώνα τα όρια των Βαλκανίων και είχε φτάσει σε όλη την Ευρώπη.

Μαγευτική πόλη απλωμένη στις όχθες της Παμβώτιδας λίμνης. Είναι γεμάτη κάστρα, μνημεία, παραδοσιακά σπίτια, εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας και ξυλογλυπτικής. Έχει έντονη καλλιτεχνική και πνευματική κίνηση, καθώς και ένα σημαντικό πανεπιστήμιο. Έχει, επίσης, έντονη νυχτερινή ζωή λόγω των χιλιάδων φοιτητών του πανεπιστημίου. Μέσα στη λίμνη υπάρχει ένα κατοικούμενο νησάκι, που μοιάζει με ζωγραφιά. Η πόλη είναι πνιγμένη στη βλάστηση και τα λουλούδια. Από το γειτονικό βουνό Μιτσικέλι η θέα κόβει την ανάσα.

«Δεν είμαι αργυροχρυσοχόος, αλλά σκέτο αργυροχόος. Από μικρός δεν τα πήγαινα καλά με τα γράμματα, ήταν και το πολύ ξύλο που τρώγαμε από τους δασκάλους. Το 1971 κατέβηκα στην Αθήνα και μαθήτευσα επί δυόμισι χρόνια δίπλα σε έναν Γιαννιώτη τεχνίτη. Τον θυμάμαι να με συμβουλεύει: Bάλε 70% καλλιτεχνία και 30% παραγωγή. Είχε δίκιο, αν έβαζα 100% τέχνη δεν θα έβρισκα ούτε έναν αγοραστή τον χρόνο, ενώ αν έδινα  μεγαλύτερο βάρος στην παραγωγή δεν θα κρατούσα την τέχνη ζωντανή».

«Δεν ευκαιρώ ούτε στα Γιάννινα να πάω για καφέ. Ασχολούμαι με τα ζώα 25 ώρες το 24ωρο, αν τα αφήσω μ’ άφησαν. Δεν είμαι σαν τους δημόσιους υπαλλήλους που παίρνουν άδεια και άντε γεια. Ο πρωθυπουργός έχει περισσότερο χρόνο από μένα». Ο Τόλης Ψόχιος είναι ο τελευταίος τσέλιγκας στο ιστορικό Συρράκο, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.200 μέτρων στην πλαγιά του όρους Περιστέρι της ανατολικής Ηπείρου.

«Δεν υπήρχαν παλιά μπότες και αδιάβροχα, ένα παλιομάλλινο φορούσαμε και βγαίναμε για ψάρεμα. Πώς διάολο αντέξαμε και δεν πάθαμε ρευματισμούς από την υγρασία; Δεν έχεις ιδέα πόσο κρύο έκανε, σπάγαμε με τα κουπιά τον πάγο στη λίμνη για να βγάλουμε τα δίχτυα. Τώρα έχουν μηχανάκια και τον σπάνε».