Ετικέτα: Επαγγέλματα

Ο συνταξιούχος καπετάνιος Γιάννης Γιαπαλάκης, από τα Βριλήσσια, ζωγραφίζει σε όλη τη ζωή του, ούτε μια μέρα δεν πέρασε χωρίς να πιάσει το πινέλο στα χέρια του. Στο δημοτικό ζωγράφιζε τα σκηνικά των σχολικών γιορτών, στο γυμνάσιο έπαιρνε 20άρια στο μάθημα των Καλλιτεχνικών, στα καράβια ζωγράφιζε τις μαγικές εικόνες που αντίκριζε στους ωκεανούς.

 Στην πλατεία Αναλήψεως των Βριλησσίων λειτουργεί από το 1947 ένα παραδοσιακό μαγαζί, που πουλάει αμέτρητα και σπάνια είδη καθημερινής χρήσης. Η επωνυμία του είναι «Σάκης», από το όνομα του ιδρυτή του Σάκη Γεωργίου, ο οποίος δεν ζει πλέον. Γύρω από τον «Σάκη» λειτουργούν μεγάλα καταστήματα που πληρώνουν πολύ υψηλά ενοίκια, επειδή τα Βριλήσσια ανήκουν στα ακριβά βόρεια προάστια της Αθήνας. Τα παιδιά του Σάκη δέχονται κατά καιρούς προτάσεις να δώσουν το μαγαζί τους προς ενοικίαση σε καφετέριες ή εστιατόρια με πολύ συμφέρον ενοίκιο, αλλά αυτοί δεν δέχονται.

Ο Μανώλης Ρασούλης είχε τη μαγική ικανότητα να συμπυκνώνει τη ζωή των Ελλήνων σε λίγα λόγια. «Όποιος χάνει το μέτρο παίρνει μέτρα» είπε σε μια εκδήλωση λίγες μέρες πριν πεθάνει, αναφερόμενος στην κρίση που μαστίζει τη χώρα μας. Τακτοποιούσε τη λαϊκή σκέψη με ένα μόνο στιχάκι και την αποσπούσε από την απεραντολογία και τη φλυαρία που διακρίνει τη φυλή μας. Οι στίχοι του διέπονταν από αυστηρή λιτότητα και δεν μπορούσες να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις ούτε ένα κόμμα χωρίς να τους καταστρέψεις.

Η Άρτεμις Χατζηγιαννάκη είναι μια επιτυχημένη συμβολαιογράφος που είχε ταλέντο στη ζωγραφική και εξελίχτηκε σε μια αξιόλογη ζωγράφο. Αγαπημένα της θέματα είναι η Σμύρνη και η Αθήνα, που τα αποδίδει με μοναδική ευαισθησία και πρωτοτυπία.

«Τα κολοκοτρωναίικα τραγούδια πέρασαν μέσα μου χωρίς να το καταλάβω. Όλοι τραγουδούσαν στο χωριό μου, το ίδιο και στο σπίτι μου. Η μάνα μου έλεγε: Το βράδυ θα πάμε να χαιρετήσουμε τον θείο σου, κοίτα μη δεν τραγουδήσεις. Θα σου δώσω κι ένα τάλιρο. Άμα δεν λυνόταν η σιωπή και η ντροπή μου, ξανάλεγε: Κοίτα μη δε χορέψεις, θα με ντροπιάσεις. Άντε ένα δεκάρικο».

«Όταν η κόρη μου πήρε 10 στο δημοτικό τής έκανα δώρο ένα σκυλάκι κόκερ κι από τότε άρχισε ο μεγάλος έρωτάς μου για τα ζώα. Μετά από λίγο καιρό αγόρασα λυκόσκυλα, ροντβάιλερ, λαμπαντόρ, γιορκσάιρ, γάτες, κότες, περιστέρια, χήνες, παγώνια. Αγόρασα κι ένα κτήμα για να τα στεγάσω, γιατί δεν χωρούσαν πλέον πουθενά».

Στη Λευκωσία της Κύπρου υπάρχει ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο δίπλα στα οχυρωματικά τσουβάλια και βαρέλια, που χωρίζουν το ελεύθερο από το κατεχόμενο τμήμα της πόλης. Το έχει ανοίξει ο Θοδωρής Ντίσιος από την Κρύα Βρύση Γιαννιτσών, ο οποίος αρχικά σπούδασε στη Γερμανία και μετά πήγε στην Κύπρο ως εργαζόμενος πολυεθνικής εταιρείας.

«Μικρό παιδάκι του δημοτικού είδα έναν γεί­τονα που εκπαίδευε περιστέρια. Τα έλεγε βούτες, επειδή ανέβαιναν πολύ ψηλά και μετά βουτάγανε κάτω με κάθετη εφόρμηση. Μου άρεσε το θέαμα και η βουή που έκαναν κατεβαίνο­ντας. Λίγο πριν φτάσουν στον περιστερώνα άνοιγαν τα φτερά τους κι έκοβαν ταχύτητα. Μερικά δεν προ­λάβαιναν να σταματήσουν και σκοτώνονταν στο πλακόστρωτο».

Σε μια αγροικία της Ριτσώνας, κοντά στη Χαλκίδα, έχει το εργαστήριο του ο Γιώργος Αποστολάκης, ο οποίος κατασκευάζει με τελετουργικό τρόπο ένα σπάνιο καλαμένιο μουσικό όργανο, που λέγεται νέυ και βγάζει ζεστό και βραχνό ήχο. Το όργανο αυτό έχει τις ρίζες του στην Εγγύς Ανατολή και δίνει ιδιαίτερη ποιότητα στην ελληνική παραδοσιακή μουσική.

«Φοίτησα στο σχολείο για παιδιά με νοητική υστέρηση Θεοτόκος. Εκεί τέλειωσα το δημοτικό και τα εργαστήρια βιβλιοδεσίας και έμαθα να είμαι συνεπής στη δουλειά μου και να συνεργάζομαι καλά με τους συναδέλφους μου. Μετά ξεκίνησα μαθητεία στη βιβλιοθήκη ενός κρατικού ιδρύματος και μετά με έκαναν μόνιμο υπάλληλο. Από τότε μέχρι σήμερα είναι συνεχώς δίπλα μου οι άνθρωποι του σχολείου Θεοτόκος. Αυτοί με βοηθούν να λύσω προβλήματα που έχω στη δουλειά  μου, αλλά και στην προσωπική μου ζωή. Θα ήθελα να σας πω πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου από τότε που άρχισα να δουλεύω. Έχω τα δικά μου χρήματα και μπορώ  να επιλέγω πώς θα τα χρησιμοποιήσω. Έχω τους φίλους μου και κανονίζω μαζί τους τι θα κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Κάνω, δηλαδή, πράγματα και ζω όπως όλοι οι άνθρωποι. Ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσαν να δουλέψω. Έτσι απέδειξα πόσο καλά μπορώ να τα καταφέρω».

«Έχω γραμμένα δεκαπέντε βιβλία και άλλα τέσσερα που περιέχουν τα άρθρα μου σε εφημερίδες. Δεν τα βγάζω όλα στο εμπόριο, γιατί πόσα να πουλήσω, είκοσι, τριάντα; Αρκούμαι να τα δακτυλογραφώ και μετά να δίνω από ένα φωτοτυπημένο αντίγραφο σε κάθε παιδί μου και σε μερικούς φίλους».

«Ο πατέρας μου έχει πάθος με τα βουνά και τα χιόνια. Από μωρό σαράντα ημερών με κουβαλούσε στους ώμους και με πήγαινε σε ψηλές κορυφές. Η μητέρα μου δεν το ήθελε αυτό, αλλά έκανε υπομονή, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έτσι κι εγώ απόκτησα το ίδιο πάθος. Ακό­μα και η γυναίκα μου πέρασε από εξετάσεις πριν την παντρευτώ, έπρεπε πρώτα να αγα­πήσει το χιόνι και να μάθει σκι».

«Το πρωί μαζεύουμε ρίγανη, ψαθόχορτο, ξύλα και άλλα υλικά που επεξεργαζόμαστε στα εργαστήρια. Μετά κάποιος παίζει φλάουτο στο δάσος κι εμείς κλείνουμε τα μάτια και περπατάμε σε ένα μονοπάτι ανάμεσα σε δυο σχοινιά ακολουθώντας τον ήχο του».

Κωστής Φουντουλάκης ξεκίνησε να μαθαίνει την τέχνη του σαμαρά δίπλα στον Γιώργη Τσαχάκη στην Αγία Γαλήνη, στο εργαστήρι του οποίου δούλευαν 5-6 άτομα. Όταν, όμως, στην κατοχή οι Εγγλέζοι άρχισαν να βομβαρδίζουν τους Γερμανούς στο λιμάνι, η μάνα του φοβήθηκε μην σκοτωθούν τα κοπέλια της και τα πήγε στο χωριό Αποδούλου, στην ενδοχώρα της επαρχίας Αμαρίου, για να γλιτώσουν. Εκεί είχε το εργαστήρι του ο σαμαράς Νικόλας Ριζικιανός, στη δούλεψη του οποίου μπήκε αμέσως ως μαθητευόμενος ο Κωστής Φουντουλάκης.

«Ο παραπροπάππος μου ερχόταν από την Κρήτη και λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής έπιασε το καράβι που τον μετέφερε στον Καβομαλιά. Πέρασε μεγάλη περιπέτεια που τη διηγιόταν συνέχεια τα επόμενα χρόνια, σε σημείο που του έβγαλαν το παρατσούκλι Μαλέας. Γι’ αυτό με λένε και μένα Μαλέα».

«Σκάβω με πελέκι (γκασμά) την άσπα (θηραϊκή γη) και φτιάχνω υπόσκαφο για να διατηρώ τα κρασιά μου. Η θηραϊκή γη είναι συμπυκνωμένο χώμα που περιέχει και ελαφρόπετρα. Το πελέκι μοιάζει με κασμά αλλά και διαφέρει, μου το έφτιαξε ένας γύφτος (σιδηρουργός). Με τον σεισμό του 1956 δεν έπεσε κανένα υπόσκαφο, είναι ασφαλή και δροσερά. Στο γκαράζ του σπιτιού μου, που είναι από μπετόν, είχε προχθές 29 βαθμούς, ενώ στο υπόσκαφο 19».

«Πριν από λίγο καιρό με σύστη­σαν σε μία 70χρονη γυναί­κα. Μόλις έπιασε το χέρι μου για να με χαιρετήσει, είπε: Τι ωραίο δαχτυλίδι είναι αυτό που φοράς, μου αρέσει πολύ. Θα φορούσατε ένα τέτοιο δαχτυλίδι; τη ρώτησα. Οπωσ­δήποτε ναι, μου απάντησε. Συνήθως οι ηλικιωμένες γυναίκες φορούν μπρι­γιάν και χρυσά κοσμήματα, αυτή όμως είχε δυναμικό χαρακτήρα και την τράβηξε το δαχτυλίδι από τιτάνιο».

«Γιατί κλαις πατέρα, με ρώτησαν τα παιδιά μου κάποτε που πήγαμε στην Αθήνα. Δεν κλαίω εγώ, τα μάτια μου κλαίνε από τις σκόνες και τα καυσαέρια, τους είπα. Έμεινα σαράντες μέρες στο νοσοκομείο και ούτε το νερό δεν μπορούσα να πιω. Δεν μου αρέσει το νερό στις δεξαμενές και στα νάιλον μπουκάλια. Είπα πώς και πώς να γυρίσω στο σπίτι μου δίπλα στο ποτάμι. Όταν πρωτοήρθα να ζήσω εδώ με πείραζε ο θόρυβος των νερών, μετά συνήθισα. Στα εγγόνια μου δεν αρέσει πολύ εδώ, επειδή έχει μοναξιά. Ούτε ρωτάνε πώς δουλεύει ο νερόμυ­λος. Μόνο για τα σκυλιά νοιάζονται, όλο κόκα­λα μαζεύουν και τα ταΐζουν».

«Ο πατέρας μου μέχρι το 1974 έκανε 80-100 τόνους κρασί τον χρόνο και το έπαιρναν όλο οι Γάλλοι μέχρι σταγόνας. Εμείς το λέγαμε "μουρούκα" κι εκείνοι μπορντό. Κουβαλούσαμε το κρασί για τους Γάλλους με 100-200 ζώα φορτωμένα με τέσσερα τουλούμια (ασκούς κατσίκας) το καθένα. Τα πηγαίναμε στον γιαλό των Φηρών, όπου τα αδειάζαμε σε βαρέλια. Μετά πλέναμε τα τουλούμια με θαλασσινό νερό, επειδή ήταν από δέρμα για να συντηρηθούν για την επόμενη φορά».

«Αφήνω τα κλειδιά στην πόρτα για να μπαίνουν οι φίλοι μου. Δεν με νοιάζει αν μπει κανένας ξένος στο οινοποιείο και πάρει κάνα δυο κιλά κρασί. Απελευθερώθηκα από το άγχος της ιδιοκτησίας, ούτε καν σκύλο δεν χρειάζομαι για να με προστατεύει. Είχα έναν που γάβγιζε και φόβιζε τον κόσμο, γι’ αυτό τον λόγο τον έδωσα σ’ ένα φίλο».