Ετικέτα: Γεύσεις

Ο άνυδρος τόπος και τα ηφαιστειακά χώματα της Σαντορίνης δίνουν πολύ ωραία γεύση σε όλα τα αγροτικά προϊόντα της. Εκεί στα σκούρα και ξερά εδάφη, στα οποία δεν θα περίμενε κανείς να φυτρώνει τίποτα, αναπτύσσονται εξαιρετικές καλλιέργειες. Ο σεισμός για τη Σαντορίνη ήταν καταστροφή, αλλά για τα αμπέλια, τα ντοματάκια και τη φάβα ήταν σωσμός.

Όταν χτυπάς την πόρτα ενός σπιτιού στην Κρήτη προβάλει ένα χαμογελαστό πρόσωπο που σου λέει: «Καλώς τον, βάλ’ του μια (τσικουδιά)». Η προσφορά της τσικουδιάς αποτελεί το προσκλητήριο για μια στενότερη προσέγγιση και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ειδικά αυτοί που συμμετέχουν στην τελετουργία παραγωγής του ποτού πετυχαίνουν ανώτερα επίπεδα συντροφικότητας.

«Το βλέπουμε ότι ο ελληνισμός τελειώνει αλλά δεν φεύγουμε. Είναι δύσκολο να ξεριζωθείς από κάτι φτιαγμένο και να ξεκινήσεις πάλι από το μηδέν. Εξάλλου, αν και μας έχουν καλομαγαλώσει, μάς έχουν συνάμα διδάξει και πώς να στεκόμαστε στα πόδια μας στις δυσκολίες. Δεν είμαστε παιδιά μόνο της αγκαλιάς και του μαλεμπιού (ρυζόγαλου)».

«Ο πατέρας μου μέχρι το 1974 έκανε 80-100 τόνους κρασί τον χρόνο και το έπαιρναν όλο οι Γάλλοι μέχρι σταγόνας. Εμείς το λέγαμε "μουρούκα" κι εκείνοι μπορντό. Κουβαλούσαμε το κρασί για τους Γάλλους με 100-200 ζώα φορτωμένα με τέσσερα τουλούμια (ασκούς κατσίκας) το καθένα. Τα πηγαίναμε στον γιαλό των Φηρών, όπου τα αδειάζαμε σε βαρέλια. Μετά πλέναμε τα τουλούμια με θαλασσινό νερό, επειδή ήταν από δέρμα για να συντηρηθούν για την επόμενη φορά».

«Αφήνω τα κλειδιά στην πόρτα για να μπαίνουν οι φίλοι μου. Δεν με νοιάζει αν μπει κανένας ξένος στο οινοποιείο και πάρει κάνα δυο κιλά κρασί. Απελευθερώθηκα από το άγχος της ιδιοκτησίας, ούτε καν σκύλο δεν χρειάζομαι για να με προστατεύει. Είχα έναν που γάβγιζε και φόβιζε τον κόσμο, γι’ αυτό τον λόγο τον έδωσα σ’ ένα φίλο».

Στα τέλη Αυγούστου γίνεται στο Λεωνίδιο η γιορτή της μελιτζάνας, όπου πάνω από ένας τόνος τσακώνικες μελιτζάνες μαγειρεύονται σε αμέτρητες παραλλαγές. Το βράδυ της γιορτής ειδικοί γευσιγνώστες βραβεύουν το καλύτερο φαγητό και μετά στήνεται λαϊκό γλέντι και φαγοπότι, που φτάνει μέχρι το πρωί.

Χιλιάδες ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες παρελαύνουν μπροστά από πάγκους, που είναι στρωμένοι με εκατοντάδες ταψιά και κατσαρόλες, και δοκιμάζουν μια απίστευτη ποικιλία συνταγών μελιτζάνας. Οι γυναίκες του Λεωνιδίου έχουν την τιμητική τους εκείνη την ημέρα και τα καταφέρνουν πολύ καλά. Οι Τσακώνισσες είναι φινετσάτες κυρίες με φαντασία, που εκτός από μαγειρικές ικανότητες διαθέτουν και έντονη προσωπικότητα.

«Ήμασταν κλεισμένες, δεν ξέραμε ούτε καφετέριες ούτε πουθενά αλλού να πάμε. Έχουμε βγάλει μόνο το δημοτικό, αλλά σ’ αυτή τη δουλειά μιλάμε με μορφωμένο κόσμο. Τα φαγητά τα μάθαμε από το σπίτι, από τις γιαγιάδες και τις μανάδες μας. Έρχονται σημαντικοί άνθρωποι να φάνε εδώ. Έγινε ένα συνέδριο στο χωριό μας πριν από μερικά χρόνια και φτιάξαμε μπουφέ για χίλια άτομα. Στον συνεταιρισμό ήμασταν 130 γυναίκες, αλλά μείναμε μόνο οκτώ, οι άλλες δεν ήθελαν».

«Υπήρχαν και άλλα ουζερί στο Μεσολόγγι, αλλά όχι τόσο μεγάλα και αριστοκρατικά. Από το 1901 που πρωτοάνοιξε το επισκέφτηκαν κάθε λογής άνθρωποι. Δικηγόροι, γιατροί, έμποροι, ψαράδες, αγρότες και εργάτες, όλοι μαζί στον ίδιο χώρο. Ήταν αταξικό μαγαζί, ένωνε τους πελάτες και έφερνε κοντά τον έναν στον άλλο».

«Σαν παιδάκια παίζαμε στον φούρνο της οικογένειας και μέσα από το παιχνίδι ήρθε η γνώση. Μας άγγιζε η ζωή εδώ μέσα. Τη νύχτα ο πατέρας ζέσταινε τα ξύλα για να στεγνώσουν από την υγρασία και το πρωί τα έκαιγε στον φούρνο. Η περιοχή μας είναι γεμάτη αμυγδαλιές και ελιές, τα καλύτε­ρα ξύλα, από τα οποία έπαιρνε άρωμα και το ψωμί».

«Η φίρμα μας δημιουργήθηκε το 1863 και ονομάστηκε Απαλαρίνα από ένα παρατσούκλι που είχαν κολλήσει στον προπάππου μου. Παλιά το μαγαζί μας δεν λειτουργούσε μόνο ως ποτοποιείο, αλλά ήταν συνάμα και καφε­νείο. Οι πελάτες ήταν λίγοι και ο καθένας καθόταν στο δικό του τραπέζι. Οι ξένοι που κάθονταν προσωρινά σε κάποιο τραπέζι, σηκώνονταν αμέσως μόλις έμπαιναν οι σταθεροί πελάτες. Ανάμεσα στους θαμώνες ήταν ψαράδες και κυνηγοί, οι οποίοι σαν ψεύ­τες που είναι, έλεγαν διάφορες ιστορίες και πέρναγε η ώρα».

Σε μια αποθήκη στον Αγιώργη Συκούση της Χίου έχουν συγκεντρωθεί αρκετές γυναίκες και μαδάνε κόκκινα τριαντάφυλλα. Κινούν γρήγορα τα χέρια τους όπως οι ταχυδακτυλουργοί και μαζεύουν ολόκληρους σωρούς από πέταλα που προορίζονται για γλυκό. Όσο δουλεύουν δεν μένουν σιωπηλές, αλλά τραγουδούν ή λένε αιχμηρά αστεία και γελάνε κακαριστά. Είναι γυναίκες σβέλτες, που δεν αρκούνται μόνο στις δουλειές του σπιτιού, αλλά συνεργάζονται με βιοτεχνίες γλυκισμάτων για να συμπληρώσουν το οικογενειακό τους εισόδημα.

«Κάθε πρωί ερχόταν στο μαγαζί μας ο κυρ Σταύρος, την ώρα που κόβαμε το λουκούμι στα ταψιά κι έπαιρνε τους κατιμάδες (απομεινάρια) που περίσσευαν στις άκρες. Τα έβαζε μέσα σε ψαθουράκια (ψωμάκια) που αγόραζε από τον φούρνο και τα πουλούσε σε εργάτες των εργοστασίων. Ο κυρ Σταύρος διατηρούσε τα ψωμάκια ζεστά μέσα σε ένα διαφανές κασελάκι, με τζαμάκια γύρω γύρω, που είχε στο κάτω μέρος ένα συρτάρι με αναμμένα κάρβουνα».