Μέσα στον αχανή ελαιώνα του Αμαρίου, κοντά στο χωριουδάκι Αγία Παρασκευή, βρίσκεται ένα δίκλιτο εξωκλήσι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και τον Άγιο Ραφαήλ. Δύο φορές κάθε χρόνο, στις 6 Αυγούστου και την τρίτη ημέρα του Πάσχα, το επισκέπτονται οι κάτοικοι από τα γύρω χωριά για να το λειτουργήσουν και να του δώσουν ζωή.
Γραφικό χωριό στα νότια του Νομού Ρεθύμνου της Κρήτης, που το προτιμούν κυρίως τουρίστες νεαρών ηλικιών. Οι κάτοικοί του είναι φιλόξενοι και κερνούν τους επισκέπτες τοπικά προϊόντα με αξέχαστες γεύσεις. Ο καιρός είναι πάντα καλός και μερικές φορές το καλοκαίρι φυσάει από το Λιβυκό Πέλαγος ζεστός αφρικανικός άνεμος. Εκείνες τις καυτές μέρες και νύχτες η Αγία Γαλήνη μετατρέπεται σε εξωτικό τόπο με απόκοσμη ομορφιά.
Μικρός οικισμός στα νότια του Νομού Χανίων με σημείο κατατεθέν ένα εντυπωσιακό φράγκικο κάστρο. Πίσω του βρίσκονται τα Λευκά Όρη και μπροστά του το Λιβυκό Πέλαγος. Οι παραλίες είναι αχανείς και μοιάζουν με τροπικές. Οι κάτοικοι αναφέρουν κατά καιρούς παράξενα οπτικά φαινόμενα, όπως καβαλάρηδες επάνω σε άλογα να κινούνται δίπλα στο κάστρο. Μερικοί λένε ότι πρόκειται για αντικατοπτρισμό εικόνων από την απέναντι αφρικανική ακτή και άλλοι για παιχνιδίσματα της υγρασίας στην ατμόσφαιρα.
«Μα πόσο ηλίθιοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν; Έχουν πάει κατά διαβόλου αυτή τη χώρα. Το ξέρω, είναι βαρύ αυτό που λέω, αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Καταντήσαμε να εισάγουμε τα πιο πολλά προϊόντα απ’ έξω. Ακόμα και στο Λουτρό Σφακίων, ένα τόσο δα χωριουδάκι, που δεν έχει δρόμο και πας εκεί μόνο από τη θάλασσα, πουλάνε μέλι από την Αργεντινή, τη στιγμή που το δικό τους μέλι μένει απούλητο».
Πριν εκατό χρόνια το ορεινό χωριό Καλλικράτης της επαρχίας Σφακίων είχε πεντακόσιους μόνιμους κατοίκους και σήμερα μόνο επτά, όσα είναι τα μέλη της οικογένειας του κτηνοτρόφου Μανώλη Μανουσέλη. Το μοναδικό παιδί του χωριού είναι ο μικρός γιος του, που πάει σχολείο στο διπλανό χωριό Μυριοκέφαλος.
Η επαρχία Αμαρίου βρίσκεται στα νότια του νομού Ρεθύμνου, στη δυτική πλαγιά του Ψηλορείτη, και αποτελείται από τα δώδεκα χωριά του Δήμου Κουρητών. Ο δήμος αυτός πήρε το όνομά του από τον μύθο των Κουρητών, οι οποίοι προκειμένου να προστατέψουν τον νεογέννητο Δία από τον πατέρα του Κρόνο, κτυπούσαν με δύναμη τις ασπίδες τους για να σκεπάσουν το κλάμα του βρέφους. Οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ ερωτευμένοι με τη γη και τα δέντρα, ενώ ανοίγουν εύκολα την καρδιά και την πόρτα τους στους ξένους.
Όταν χτυπάς την πόρτα ενός σπιτιού στην Κρήτη προβάλει ένα χαμογελαστό πρόσωπο που σου λέει: «Καλώς τον, βάλ’ του μια (τσικουδιά)». Η προσφορά της τσικουδιάς αποτελεί το προσκλητήριο για μια στενότερη προσέγγιση και επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Ειδικά αυτοί που συμμετέχουν στην τελετουργία παραγωγής του ποτού πετυχαίνουν ανώτερα επίπεδα συντροφικότητας.
Το 1823 ένα 11χρονο κοριτσάκι, που το έλεγαν Καλλίτσα, αρπάχτηκε από τους Τούρκους στο χωριό Αποδούλου του Αμαρίου Ρεθύμνου και στάλθηκε για πούλημα στα σκλαβοπάζαρα της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου. Εκεί την αγόρασε ένας Άγγλος αρχαιολόγος και την πήρε μαζί του στην Αγγλία για να τη χρησιμοποιήσει ως οικιακή βοηθό. Η ιστορία της Καλλίτσας κόβει την ανάσα και φανερώνει την ικανότητα επιβίωσης της ελληνικής φυλής.
«Έχω γραμμένα δεκαπέντε βιβλία και άλλα τέσσερα που περιέχουν τα άρθρα μου σε εφημερίδες. Δεν τα βγάζω όλα στο εμπόριο, γιατί πόσα να πουλήσω, είκοσι, τριάντα; Αρκούμαι να τα δακτυλογραφώ και μετά να δίνω από ένα φωτοτυπημένο αντίγραφο σε κάθε παιδί μου και σε μερικούς φίλους».
Κωστής Φουντουλάκης ξεκίνησε να μαθαίνει την τέχνη του σαμαρά δίπλα στον Γιώργη Τσαχάκη στην Αγία Γαλήνη, στο εργαστήρι του οποίου δούλευαν 5-6 άτομα. Όταν, όμως, στην κατοχή οι Εγγλέζοι άρχισαν να βομβαρδίζουν τους Γερμανούς στο λιμάνι, η μάνα του φοβήθηκε μην σκοτωθούν τα κοπέλια της και τα πήγε στο χωριό Αποδούλου, στην ενδοχώρα της επαρχίας Αμαρίου, για να γλιτώσουν. Εκεί είχε το εργαστήρι του ο σαμαράς Νικόλας Ριζικιανός, στη δούλεψη του οποίου μπήκε αμέσως ως μαθητευόμενος ο Κωστής Φουντουλάκης.
