«Η φίρμα μας δημιουργήθηκε το 1863 και ονομάστηκε Απαλαρίνα από ένα παρατσούκλι που είχαν κολλήσει στον προπάππου μου. Παλιά το μαγαζί μας δεν λειτουργούσε μόνο ως ποτοποιείο, αλλά ήταν συνάμα και καφε­νείο. Οι πελάτες ήταν λίγοι και ο καθένας καθόταν στο δικό του τραπέζι. Οι ξένοι που κάθονταν προσωρινά σε κάποιο τραπέζι, σηκώνονταν αμέσως μόλις έμπαιναν οι σταθεροί πελάτες. Ανάμεσα στους θαμώνες ήταν ψαράδες και κυνηγοί, οι οποίοι σαν ψεύ­τες που είναι, έλεγαν διάφορες ιστορίες και πέρναγε η ώρα».

Μηδέν συντηρητικά

Ο Λεωνίδας Σεραφείμ από τη Χίο, δεν είναι μόνο καλός ποτοποιός, αλλά και χαρι­σματικός ομιλητής. «Το μαγαζί σερβίριζε ποτό μαστίχα, τριάντα εννιά βαθμών, με μηδέν συντηρητικά και καθόλου ζάχαρη. Έτσι ακριβώς φτιάχνεται και σήμερα, είναι το πιο γνήσιο ποτό του κόσμου. Σαν μεζέ οι πελάτες έτρωγαν μαρίδα και φασόλα ορφανή (μόνο με νερό και λάδι). Πιο παλιά, πριν από τον πόλεμο, τρώγανε και το λιμπινάρι, κίτρινο καρπό σαν στραγάλι, που θύμιζε ψίχα αμυγδάλου. Επειδή ήταν γλυκό το έβαζαν στη θάλασσα να τραβήξει λίγη αλμύρα και να νοστιμίσει. Μερικοί έφερ­ναν φρέσκα κου­κιά μέσα σε κόφες (κοφίνια πιο μεγά­λα από τα καλά­θια), τα οποία έσπα­γαν και έτρωγαν ωμή τη σκέλα (καρπό), πασπαλι­σμένη με αλάτι».

Τα κουτούκια στη Χίο έχουν σήμερα λιγοστέψει. Παλιά, όταν έπεφτε δουλειά στο μαγαζί των αδελφών Σεραφείμ και δεν φτάνανε οι καρέκλες, μερικοί πελάτες έπιναν στο όρθιο και ακουμπούσαν τα ποτήρια τους στο «τεζιάκι» (μαρμάρινο πάγκο). Οι ίδιοι και οι ίδιοι πήγαιναν επί πενήντα χρόνια, πάντα μόνοι τους χωρίς γυναίκες, μέχρι που γέρασαν και πέθαναν. Πέντε τραπέζια είχε το μαγαζί όλα κι όλα και ήρθε η μέρα που έμειναν άδεια. Στο τέλος έκλεισε η ταβέρνα και έμεινε σκέ­το το πρατήριο ποτών.

Στις χαρές και τις λύπες

Στη Χίο ποτοποιούν σχεδόν τα πάντα, από τα άνθη της λεμο­νιάς και της τρια­νταφυλλιάς,μέχρι τα περγαμόντα και τα μανταρίνια. Ακόμα και από το απόσταγ­μα των αμυγδάλων βγάζουν την πικρή σουμάδα, την οποία πίνουν στις μεγά­λες χαρές και τις μεγάλες λύπες. Τη σερ­βίρουν στους γάμους και τα βαφτίσια, καθώς και όταν σκοτώνεται ανύπαντρος άνθρωπος.

Οι Χιώτες δεν σηκώνουν κουβέντα για τα ποτά τους, τα οποία με υπομονή κατόρ­θωσαν να κάνουν γνωστά και στους υπόλοιπους Έλληνες, αλλά και στους Τούρ­κους. Φανατικούς φίλους, ιδιαίτερα ανάμεσα στις γυναίκες, έχει και το λικέρ μαστίχα, επειδή περιέχει λίγη ζάχαρη και είναι μόνο 22 βαθμών. Είτε με χιώτικη είτε με τούρκικη μαντίλα, οι γυναίκες και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου το τσούζουν μόλις βρουν ευκαιρία.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com  

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Παλιό αποστακτήριο στη Χίο.

Εμφιάλωση σουμάδας στη βιοτεχνία ποτών και γλυκών Κοράκη-Μαρίνου.

Το πρώτο μπουκάλι που εμφιάλωσε το 1947 η ποτοποιία Τέττερη.

Η Χίος λουσμένη στα θερμά χρώματα του πρωινού.

---