Η Άρτεμις Χατζηγιαννάκη είναι μια επιτυχημένη συμβολαιογράφος που είχε ταλέντο στη ζωγραφική και εξελίχτηκε σε μια αξιόλογη ζωγράφο. Αγαπημένα της θέματα είναι η Σμύρνη και η Αθήνα, που τα αποδίδει με μοναδική ευαισθησία και πρωτοτυπία.

Μεγάλωσε σε μια πολύτεκνη οικογένεια που από παράδοση έβγαζε καλούς επιστήμονες.

Από 3 χρονών ένιωθε ισχυρή έλξη προς τη ζωγραφική και ζωγράφιζε ασταμάτητα.

Στο δημοτικό της ανέθεσαν να ζωγραφίσει έναν τοίχο του σχολείου με θέμα την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κωνσταντίνο Κανάρη.

Αν και μικρό κοριτσάκι κατάφερε να φέρει σε πέρας αυτόν τον ζωγραφικό άθλο ανεβασμένη επί ημέρες επάνω σε μια σκάλα επειδή ήταν κοντούλα.

Ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη

Τα επόμενα χρόνια βρήκε καλλιτεχνικό συμπαραστάτη τον αρχιτέκτονα αδελφό της, ο οποίος πίστευε στο ταλέντο της και της έδινε θέματα να ζωγραφίζει.

Στη Β΄ λυκείου γράφτηκε σε φροντιστήριο ζωγραφικής και το είπε μόνο στη μητέρα της.

Ήταν, όμως, μαθήτρια του κλασσικού λυκείου και δεν μπορούσε να δώσει εξετάσεις στην αρχιτεκτονική, ώστε οι σπουδές της να εμπεριέχουν και τη ζωγραφική.

Μετά την είσοδό της στη νομική σχολή ακολούθησε μια περίοδος άρνησης της ζωγραφικής.

«Το πήρα απόφαση ότι δεν θα σπούδαζα αυτό που αγαπούσα και θα έκανα άλλα πράγματα στη ζωή μου, επιστήμες, γλώσσες και μεταπτυχιακά».

Τέλειωσε τη νομική σχολή με άριστα και στη συνέχεια έγινε μια επιτυχημένη συμβολαιογράφος.

Όλα πήγαιναν τέλεια στη ζωή της, μέχρι που ήρθε η κρίση με την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων.

Οι πελάτες δεν νοιάζονταν τόσο για την ποιότητα του έργου της και ήθελαν μόνο να κάνουν γρήγορα τη δουλειά τους με το λιγότερο δυνατό κόστος.

Η τελειοθηρική Άρτεμις, με τη μεγάλη εμπειρία και τις άρτιες σπουδές σε Ελλάδα και εξωτερικό, στροβιλίστηκε σε μια υπαρξιακή δίνη.

Τότε ήταν που η κόρη εκδήλωσε την επιθυμία να σπουδάσει στην αρχιτεκτονική και γράφτηκε σε φροντιστήριο αρχιτεκτονικού σχεδίου.

Μια ημέρα του 2011, που η Άρτεμις πήγε στο φροντιστήριο να ρωτήσει για την κόρη της, συνάντησε την καθηγήτρια σχεδίου και της εκμυστηρεύτηκε την αγάπη της προς τη ζωγραφική.

Η καθηγήτρια ζήτησε από την Άρτεμι να της δείξει κάτι απ’ αυτά που είχε σχεδιάσει και αμέσως κατάλαβε το ταλέντο της. «Σκεφτήκατε ποτέ να ασχοληθείτε σοβαρά με τη ζωγραφική;», τη ρώτησε.

Τα μαθήματα ζωγραφικής

Τον Γενάρη του 2014, ο πολιτιστικός σύλλογος του Μετς «Αρδηττός», έβγαλε ανακοίνωση ότι θα ξεκινήσει τμήμα εικαστικών για ενήλικες, με υπεύθυνο το μέλος του συλλόγου και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών Γιώργο Καζάζη.

Ο σύζυγος της Άρτεμης την παρότρυνε να γραφτεί στα μαθήματα και της έφερε στο σπίτι μερικά φυλλάδια και περιοδικά, όπως το «Μαθαίνω να ζωγραφίζω» κλπ.

Ο καθηγητής από το πρώτο κιόλας μάθημα στάθηκε πάνω από το τραπεζάκι που ζωγράφιζε η Άρτεμις και της είπε: «Μα τι ευαισθησία είναι αυτή, έχεις κάνει κι αλλού μαθήματα ζωγραφικής;».

Το επόμενο διάστημα ζωγράφιζε συνεχώς ακουαρέλες και τις έδειχνε στον καθηγητή της για να της υποδείξει διορθώσεις.

Τον Αύγουστο του 2014 έκανε την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής με πρώιμα έργα της στον Πύργο Σαντορίνης, όπου παρευρέθηκαν στα εγκαίνια περίπου 200 άνθρωποι.

Η έκθεση είχε μεγάλη επιτυχία και αναπτερώθηκε το ηθικό της.

Στη συνέχεια επεδίωξε να προβάλλει τα έργα της σε καλλιτεχνικούς χώρους της Αθήνας, αλλά τη ρωτούσαν ποια ανώτατη σχολή τέχνης έχει βγάλει και δεν είχε απάντηση.

Τοποθέτησε τα έργα της σε ένα ισόγειο διαμέρισμα στο Μετς, όπου τα εξέθετε σε γνωστούς και άλλους ενδιαφερόμενους.

Παράλληλα συνέχιζε τα μαθήματα στον σύλλογο, όπου συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις και άλλες εικαστικές δραστηριότητες, πάντα με τον ίδιο καθηγητή.

Οι μνήμες της Σμύρνης

Στις επόμενες τρεις εκθέσεις της με θέμα τη Σμύρνη η Άρτεμις άρχισε να βάζει στα έργα της πρόσωπα με κίνηση και βαθύτερη έκφραση συναισθημάτων.

«Όταν ζωγραφίζω για τη Σμύρνη δεν μπορούν τα πρόσωπα να είναι ανέκφραστα ή να έχουν μια τυχαία έκφραση. Εμπνέομαι από οικογενειακές μνήμες και λογοτεχνικά κείμενα και οφείλω να μεταφέρω το συναίσθημα και το άρωμα που υπάρχει στην ατμόσφαιρα».

Είναι και οι δυο γονείς της από τη Σμύρνη και η απώλεια της γενέτειρας πόλης είναι ένα τραύμα που δεν μπορεί να επουλωθεί.

Επιδιώκει να το αντιμετωπίσει μέσα από τη ζωγραφική, αλλά μπορεί κατά βάθος να μη θέλει να το επουλώσει.

Έχει καταγωγή από ένα μέρος το οποίο είναι σαν να μην υπάρχει. Έχει ταξιδέψει εκεί, αλλά δεν της θύμισε τίποτα.

Η ελληνική παρουσία έχει εξοβελιστεί εντελώς από τη Σμύρνη και δεν έχει απομείνει τίποτα από τη μαγεία της. Είναι μια ωραία πόλη, μέχρις εκεί και τίποτα παραπάνω.

Η μαγεία της Αθήνας

Μετά από τη Σμύρνη η Άρτεμις θέλησε να εικονογραφήσει την Αθήνα, την άλλη μεγάλη αγάπη της.

Ζει σε ένα ρετιρέ στο Μετς απ’ όπου βλέπει μέρα νύχτα μπροστά της την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό.

Στα έργα της αναβιώνει την Αθήνα της δεκαετίας του ’60, τα ρούχα, τα μαγιό, τα μοτοσακό, τα πάρτι, τις κυλιόμενες σκάλες της Ομόνοιας, τον Άγιο Βασίλη στο Μινιόν, τα περίπτερα και τα μπαλόνια, που ξετρέλαιναν τα παιδιά.

«Με έστελναν οι γονείς μου να πάρω εφημερίδα και γύριζα και με ένα Μίκυ Μάους στο χέρι. Όταν ο περιπτεράς δεν είχε ψιλά για ρέστα μου έδινε καραμέλες. Άλλες φορές μου έδινε μια σοκολάτα. Πάρτη να τη φας και θα μου την πληρώσει αύριο ο πατέρας σου, έλεγε».

Ήταν μαγική εκείνη η εποχή. Τότε η Ελλάδα είχε απομακρυνθεί από τον πόλεμο και τον εμφύλιο και έμπαινε σε μια φάση αισιοδοξίας. Υπήρχαν αρκετές δουλειές και πήραν πάνω τους οι οικογένειες.

Άρχισε να ανοίγει προς τα έξω η κοινωνία, να βελτιώνεται η ζωή των ανθρώπων, μπήκε στη ζωή των Ελλήνων η φωτογραφία, άκουγαν καινούργιες μουσικές και έβαλαν νέες λέξεις στο λεξιλόγιο τους.

Ατέλειωτες ώρες

Η Άρτεμις Χατζηγιαννάκη από τη μια μεριά κάνει το επάγγελμα της συμβολαιογράφου, μια δουλειά που μοιάζει με ηλεκτρική καρέκλα, επειδή αυτό που παράγει μπορεί με το παραμικρό λάθος να την καταστρέψει.

Από την άλλη είναι ζωγράφος, που ένα τυχαίο λάθος δεν την καταδικάζει, αλλά μπορεί να την απελευθερώσει και να γίνει αιτία να ξαναδεί την ομορφιά του κόσμου από άλλη οπτική γωνία.
Είναι μια από τις χιλιάδες γυναίκες της Ελλάδας που έχουν ένα καλλιτεχνικό όραμα και από τις ελάχιστες που κατόρθωσαν να το μετατρέψουν σε τρόπο και πόρο ζωής.

Αγαπάει τα έργα της και στενοχωριέται όταν τα αποχωρίζεται.

Κάνει μεγάλη υπομονή όταν ζωγραφίζει γιατί αργεί πολύ να δει αποτυπωμένο στο χαρτί αυτό που αισθάνεται στο βάθος της ψυχής της.

«Μόνο όταν τελειώσω έναν πίνακα συμφιλιώνομαι με την ιδέα και το θέμα του, μέχρι εκείνη την ώρα υπάρχουν αντιφατικά συναισθήματα, άλλοτε έλξης και άλλοτε απώθησης. Επίσης, αν μου πει ο δάσκαλός μου ότι είναι καλό το έργο από εικαστική σκοπιά, τότε ησυχάζω, αλλά όχι πάντα».

Όλα τα έργα της Άρτεμης είναι υδατογραφίες που επειδή ακριβώς δίνουν ένα αποτέλεσμα ανάλαφρο και σχεδόν διαφανές, δεν επιτρέπουν λάθη, ούτε επιδέχονται επικαλύψεις.

Χρησιμοποιεί χειροποίητο χαρτί πολύ καλής ποιότητας, που προσέχει να μην λερωθεί καθόλου, γιατί δεν διορθώνονται οι λεκέδες σε έναν πίνακα και πρέπει να τον ξαναζωγραφίσει από την αρχή.

Δεν επιτρέπεται να χυθεί επάνω στο χαρτί ούτε μια σταγόνα νερό.

Αξέχαστη εμπειρία

Η τελευταία έκθεση της Άρτεμις στο Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών, με τον τίτλο «ΣΜΥΡΝΗ-ΑΘΗΝΑ, Ubi bene ibi patria», που σημαίνει «Όπου γη και πατρίς», ήταν ένα χάρμα οφθαλμών.

Η ξενάγηση των επισκεπτών στο υποβλητικό περιβάλλον του μουσείου από την ίδια τη ζωγράφο ήταν μια αξέχαστη εμπειρία.
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com