«Ένα βράδυ ένιωσα αδιαθεσία και χρειάστη­κε για προληπτικούς λόγους να μεταφερθώ σ’ ένα νοσοκομείο του Παρισιού δίπλα στον Σηκουάνα. Η για­τρός που με εξέτασε ήταν πολύ ευγενική, αλλά συνάμα και πολύ όμορφη. Ασχολήθηκε αρκετή ώρα μαζί μου και έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για το πρόβλημά μου. Περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων ανταλλάξαμε μερικά λόγια φιλοφρόνησης και μου εξέφρασε τη λατρεία της για την Ελλάδα. Μου είπε ότι κάθε φορά που συναντά Έλληνες νιώ­θει ένα ευχάριστο συναίσθημα, επειδή μας θεωρεί αυθόρμητους ανθρώπους. Μου έδειξε ιδιαίτερη προτίμηση σε βαθμό που με αναστάτωσε και παγίδευσε τη σκέψη μου».

Έμφυτη ευγένεια

Ο νεαρός Έλληνας καθηγητής πανεπιστημίου, που για ερευνητι­κούς λόγους είχε αποσπαστεί για ένα εξάμηνο στο Παρίσι, φεύγοντας από το νοσοκομείο προτίμησε να περπατήσει για λίγο στις όχθες του Σηκου­άνα, πριν γυρίσει στο σπίτι του. Η σκέψη της για­τρού ήταν ακόμα έντονη μέσα στο μυαλό του. Μαριζό την έλεγαν, έτσι έγραφε το καρτελάκι που κρεμόταν στην άσπρη ποδιά της. Ωραίο όνομα, ιδι­αίτερα όταν το προφέρουν οι Γάλλοι.

Τους επόμενους μήνες, κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά, έκανε περιπάτους στις όχθες του Σηκουάνα, που τον ξεκούραζαν αφάνταστα. Όταν περνούσε κοντά από το νοσοκομείο είχε πάντα την κρυφή ελπίδα να συναντή­σει τυχαία την όμορφη και ευγενική γιατρό. Μάταια όμως, ούτε μια φορά δεν την ξαναείδε στους επόμενους μήνες.

Μπορεί να μην συνάντησε το αντικείμενο του πόθου του δίπλα στο ποτάμι, αλλά είδε όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων του Παρισιού και παρατήρησε τη συμπεριφορά τους. Οικογένειες με τα παιδιά τους, ερωτευμένα ζευγάρια, κλοσάρ (άστεγους), συνταξιούχους, αστυνομικούς, κωπηλάτες, μικροπωλητές, αθλητές, εφήβους, υπαίθριους καλλιτέχνες.

Ο Έλληνας καθηγητής εντυπωσιάστηκε με την ευγένεια και τα τρυφερά λόγια που ανταλλάσσουν οι Γάλλοι μεταξύ τους: «Οι μαμάδες αποκαλούν τα μωρά τους "μον πτι σου", που στα ελληνικά σημαίνει λαχανάκι μου. Την ίδια φράση άκουσα να ανταλλάσσουν και μερικά ζευγάρια ερωτευμένων. Όταν την άκουσα για πρώτη φορά τη βρήκα αστεία και γέλασα.  Αξέχαστη θα μου μείνει και η λατρεία των Γάλλων για τα παιδιά. Παρατηρούσα τις κυρίες που πήγαιναν βόλτα τα μωρά με το καροτσάκι δίπλα στο ποτάμι. Οι πιο πολλοί περαστικοί τις χαιρετούσαν και σταματούσαν να πουν δυο γλυκά λόγια στα μωρά. Χαιρετιούνται συνεχώς οι Γάλλοι, ακόμα κι αν δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν συναντηθούν δύο άνθρωποι σε κλειστό χώρο, για παράδειγμα στην είσοδο ενός κτιρίου, είναι αδιανόητο να μην χαιρετηθούν. Επίσης, στους Γάλλους αρέσει να μιλούν χαμηλόφωνα, ενώ δεν συμπαθούν τις υπερβολές και τις αδιακρισίες, ούτε και τις άσκοπες εντάσεις. Αν κάποιος κοιτάζει επίμονα στα μάτια μια Γαλλίδα ή της μιλάει δυνα­τά θα το θεωρήσει αγένεια. Οι εκρήξεις του χαρα­κτήρα μοιάζουν παράταιρες στη Γαλλία, επειδή οι άνθρωποι είναι χαμηλών τόνων και έχουν μάθει από μικρή ηλικία να ζουν και να αντιδρούν ήρεμα. Τα περισσότερα παιδιά είναι υπάκουα, ενώ πριν κοιμηθούν το βρά­δυ χαιρετούν και φιλούν έναν έναν τους μεγάλους. Μετά πάνε για ύπνο χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς καβγάδες».

Εκφραστική γλώσσα

Κρίμα που τα ταξιδιωτικά γραφεία οδηγούν τους τουρίστες μόνο στις φαρδιές λεωφόρους και όχι στα «μονοπάτια» του Παρισιού. Η αληθινή μαγεία της πόλης δεν βρίσκεται μόνο στα σπουδαία μνημεία και μουσεία της, αλλά και στον λεπτό χαρακτήρα των ανθρώπων της. Όλοι έχουν καλούς τρόπους στο Παρίσι, ακόμα και οι ρακοσυλλέκτες. Τους βοηθάει να φαίνονται ακόμα πιο ευγενικοί η αισθησιακή γλώσσα τους, που είναι ασύμβατη με την αγένεια και την τραχύτητα. Γι' αυτό, ίσως, δεν μιλιέται τόσο εκτεταμένα στον υπόλοιπο σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο, όσο τουλάχιστον μιλιόταν τα παλαιότερα χρόνια.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Νύφη με τους γονείς της περιμένει τον γαμπρό στον περίβολο της εκκλησίας.

Παρκάκι με οικογένειες στο κέντρο της πόλης.

Όπου κι αν σταθείς το βλέμμα σου αναζητεί τον Πύργο του Άιφελ.

Τα στενά μπαλκονάκια των παλιών πολυκατοικιών διακοσμούνται με όμορφα λουλούδια.

---