«Γιατί φωτογραφίζεις συνέχεια, τι σ’ αρέσει εδώ; Σ’ αρέσουν τα βουνά; Φοβάσαι μήπως δεν βρεις αλλού τέτοια τσουκάρια (πέτρες) και βιάζεσαι μην τα χάσεις και δεν τα ξαναδείς; Γιατί είσαι βιαστικός, φοβάσαι την ερημιά; Εδώ άμα ρεκοβελάξεις θα σ’ ακούσουν κάνα δυο βουνά, ενώ άμα πάθεις τίποτα στην Αθήνα δεν θα σ’ ακούσει κανένας».

Δίπλα στο ποτάμι

Απόρησε ο Σωτήρης Χολέβας, από το Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας, που με είδε με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι να τρέχω πέρα δώθε και με σατίρισε με τον μοναδικό τρόπο του. Είναι ο πιο αγαπητός άνθρωπος στην περιοχή, γιατί λέει καταπληκτικά χωρατά που κρύβουν εξυπνάδα και σοφία. Έχει το χάρισμα της θετικής σκέψης και περιγράφει ακόμα και τις πιο δύσκολες καταστάσεις της ζωής με αστείο και σαρκαστικό τρόπο.

«Σε ποιο χωριό γεννήθηκες;», τον ρώτησα. «Δεν γεννήθηκα σε χωριό, αλλά σε ένα μοναχικό σπίτι ακριβώς δίπλα στον Φίδαρη (Εύηνο) ποταμό, στο βάθος μιας μεγάλης χαράδρας. Ήμουν προνομιούχος γιατί έζησα και μεγάλωσα μαζί με τα επτά αδέλφια μου στην καλύτερη παιδική χαρά του κόσμου. Δεν αρρώστησα ποτέ. Έτρωγα ξύλο τρεις φορές την ημέρα γιατί βουτούσα συνέχεια στο ποτάμι. Έναν χειμώνα, όταν ήμουν ενάμισι χρονών, με πήρε το νερό και με πήγε 500 μέτρα μακριά. Επέζησα γιατί λόγω του φοβερού κρύου δεν ανάσαινα και έτσι δεν κατάπια νερό να πνιγώ».

Προκειμένου να πάει στο σχολείο ο Σωτήρης διάνυε καθημερινά τεράστιες αποστάσεις σε πολύ δύσβατα εδάφη και κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες. «Στον δρόμο προς το σχολείο, που βρισκόταν στην Άνω Χρυσοβίτσα, ανταμώναμε 25 παιδιά και πηγαίναμε ποδαρόδρομο 15 χιλιόμετρα την ημέρα, πήγαινε έλα. Ούτε σχολικός γάιδαρος δεν περνούσε, όχι σχολικό λεωφορείο. Τότε δεν είχα παπούτσια, φαντάρος τα φόρεσα για πρώτη φορά».

Δύσκολα χρόνια

Ο Σωτήρης είναι αυτοδίδακτος γλύπτης και φυσιολάτρης. Το σπίτι του στο Θέρμο είναι γεμάτο με εικαστικά αντικείμενα και γλάστρες με υπέροχα λουλούδια. Η ζωή του σήμερα είναι άνετη, αλλά δεν ξεχνάει τη φτώχεια που μάστιζε παλαιότερα την ορεινή Αιτωλοακαρνανία.

«Οι άνθρωποι ήταν τόσο φτωχοί, που αντί για πούδρα έβαζαν στα μωρά τους σκρούμπο. Έκαιγαν ένα κομμάτι μάλλινο ύφασμα και αφού κρύωναν τα αποκαΐδια τα έτριβαν με τα χέρια μέχρι να γίνουν σκόνη και με αυτά πασπάλιζαν τα συγκαμένα μέρη. Για να απαλλαγούν από τις φακίδες και τις βερβερίτσες (σάρκινα μικροεξογκώματα στα χέρια και τα πόδια), τις έπλεναν με κουφαλόνερο (νερό που συγκεντρωνόταν στις κουφάλες των πλατανιών)».

Ακόμα και σήμερα τα χωριά πάνω από το Θέρμο είναι φτωχά και για να φτάσει κανείς σ’ αυτά θα χρειαστεί να οδηγήσει σύρριζα στην άκρη του γκρεμού. Οι δρόμοι της Αιτωλοακαρνανίας, και γενικότερα της ορεινής δυτικής Ελλάδας, είναι στενοί και σε πολλές περιπτώσεις χωμάτινοι και γεμάτοι επικίνδυνες στροφές.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Η κεντρική πλατεία του γραφικού Θέρμου.

---