«Δημιουργήσαμε τη διασωστική ομάδα μας το 2001, με σκοπό να βοηθούμε ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Η πρώτη μας αποστολή ήταν μια χειμωνιάτικη βραδινή περιπολία στο Μαίναλον. Πηγαίναμε σιγά σιγά στους χιονισμένους δρόμους του βουνού με το ιδιωτικό αυτοκίνητο ενός συντρόφου μας, κοιτάζοντας μήπως βρούμε κανέναν άνθρωπο αποκλεισμένο από τα χιόνια».

Σώζουν ζωές

Ο εθελοντής διασώστης και επικεφαλής του αρκαδικού τμήματος της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, Σπύρος Μαστοράκος, από την Τρίπολη, συνεχίζει την αφήγησή του: «Γύρω στις δέκα το βράδυ είχαμε τελειώσει την περιπολία και γυρνούσαμε πίσω στην Τρίπολη, όταν κάποιος από μας είδε ένα δρομάκι και είπε: Δεν ρίχνουμε μια ματιά κι από δω πριν φύγουμε; Προχωρώντας λίγα μέτρα είδαμε ένα αμυδρό φως στο χιόνι, όπως τα φωσφορίζοντα φωτάκια των ποδηλάτων. Τρέξαμε αμέσως προς τα εκεί και αντικρίσαμε δυο ποδηλάτες στο πουθενά, αναίσθητους και μισοπε­θαμένους από την υποθερμία. Τους βάλαμε στο αυτοκίνητο και τους παρείχαμε τις πρώτες βοήθειες, μέχρι που άνοιξαν τα μάτια τους».

Ρωτήσαμε τον Σπύρο πώς εξήγησαν οι ίδιοι οι διασωθέντες το γεγονός ότι βρέθηκαν νυχτιάτικα με ποδήλατα σε ένα χιονισμένο βουνό, πολύ μακριά από κάποια πόλη ή χωριό. «Μας είπαν ότι είδαν το χιόνι να πέφτει πυκνό, φόρεσαν κάτι ρουχαλάκια που κατά τη γνώμη τους επαρκούσαν για το κρύο και ξεκίνησαν για μια περιπετειώδη βόλτα με τα ποδήλατα από τη Βυτίνα προς το χιονοδρομικό καταφύγιο της Οστρακίνας. Καθώς, όμως, η θερμοκρασία είχε πέσει στους -18 βαθμούς και το χιόνι έφτανε στα δύο μέτρα, τα ποδήλατα κόλλησαν στον πάγο και έγιναν ένα σώμα με το έδαφος».

Εξίσου ενδιαφέρουσα ήταν και η περιγραφή της επιστροφής των διασωστών και των παγωμένων ποδηλατών από το χιονισμένο βουνό στο νοσοκομείο της Τρίπολης. «Στον δρόμο της επιστροφής δεν χωρούσαμε όλοι στο μικρό αυτοκίνητο και αναγκαστικά οι δύο από μας τους διασώστες περπατούσαμε εκ περιτροπής δίπλα σ’ αυτό. Δεν μας πείραζε, όμως, καθόλου το κρύο και η κούραση, αντιθέτως ήμασταν πολύ χαρούμενοι, που σώσαμε ανθρώπους στην πρώτη αποστολή μας, έστω και κατά τύχη».

Μυρίζονται τους κινδύνους

Ο Σπύρος και οι σύντροφοί του βάζουν κάτω καθημερινά χάρτες και μετεωρολογικά δελτία και βγάζουν κανονικές περιπολίες. Υπολογίζουν ποια δάση κινδυνεύουν από φωτιές, πού μπορεί να βρί­σκονται απομονωμένοι παραθεριστές, πού υπάρχουν απομακρυσμένες στάνες με τσοπά­νηδες, ποια χωριά κλείστηκαν από το χιόνι, και τρέχουν με κάθε μέσο να βοηθήσουν.

Παρευρίσκονται σε αθλητικούς αγώνες στίβου, μπάσκετ, κολύμβησης, ποδοσφαίρου, ράλι αυτοκινήτων και άλλες εκδηλώσεις που συγκεντρώνουν κόσμο, μήπως κάποιος άνθρωπος βρεθεί σε ανάγκη και χρειαστεί βοήθεια. Ανή­κουν σε εκείνο το είδος Σαμαρειτών που μυρί­ζονται τους κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή και χώνονται στη φωτιά για να τους αντιμετωπίσουν. Και όλα αυτά χωρίς καμιά αμοιβή, την οποία απαρνούνται απολύτως για λόγους αρχών, και με ελάχιστη υλι­κοτεχνική συνδρομή από την Πολιτεία.

Ο Γιάννης Σπυρόπουλος, γραμματέας της ομάδας, περιγράφει μια ακόμα σπάνια διασωστική εμπειρία της εθελοντικής ομάδας: «Κάποτε σώσαμε έναν βοσκό, που είχε εγκλωβιστεί στην κορυφή του Αρτεμισίου με τα 120 πρόβατά του, σε τριάμισι μέτρα χιόνι. Ήταν πολύ δύσκολη αποστολή μέσα στη νύχτα και στο πολικό κρύο. Μας έκανε εντύπωση, που όταν το γκεσέμι (κριάρι) αντίκρισε τον προβο­λέα μας άνοιξε μόνο του δρόμο στο χιόνι και οδήγησε το κοπάδι προς το μέρος μας».

Έχουν συμμετάσχει και σε πολύ δυσκολότερες αποστολές οι Αρκάδες εθελοντές διασώστες, οι οποίες απασχόλησαν έντονα την ελληνική κοινή γνώμη, όπως η φονική χιονοστιβάδα του Μαινάλου πριν λίγα χρόνια και το μοιραίο για πολλούς νεαρούς εκδρομείς «φούσκωμα» του Λούσιου ποταμού στη Γορτυνία.

Απολαμβάνουν τη φύση

Εκεί που οι εθελοντές διασώστες τριγυρνούν στα αρκαδικά βου­νά να ανακαλύψουν ανθρώπους σε κίνδυνο, ανακαλύπτουν και απαράμιλλες φυσικές ομορφιές, σπηλιές, πηγές, βάραθρα, καταρράχτες, διάσελα. Κρέμονται με σχοινιά σε χαράδρες, ορειβατούν στις άκρες του πουθενά, βλέπουν εικόνες πάνω από τα σύννεφα, κάνουν καταδύσεις στα παγωμένα νερά ποταμών, γλιστρούν με σκι σε χιονισμένες πλαγιές, σκαρφαλώνουν με θηριώδεις μοτοσυκλέτες και τζιπ σε βράχια. Απολαμβάνουν την ακαταμάχητη Αρκαδία,
αυτόν τον μυθικό από μεταφορική και κυριολεκτική άποψη τόπο, που έγινε αιτία να αναπτυχθούν ομώνυμα φιλοσοφικά ρεύματα.

Μεγάλη ανταμοιβή και απόλαυση παίρνουν, επίσης, οι Αρκάδες διασώστες από τα μοναστήρια και εξωκλήσια, που συναντούν στις ατέλειωτες πορείες τους και τους βοηθούν να δυναμώσουν την πίστη τους. Τις Μεγάλες Παρασκευές φορούν τις καλές τους στο­λές και περιφέρουν Επιτάφιους στα δαιδαλώδη σοκάκια και στενά σκαλοπάτια μοναστηριών.

«Είναι εύκολο να σώζεις ζωές και περιουσίες ανθρώπων, αλλά δύσκολο να σώσεις την ψυχή σου. Γι’ αυτό έχουμε συμπεριλάβει στην εκπαίδευσή μας την αναρρίχηση σε απότομα και ψηλά βράχια, στις κορυφές των οποίων υπάρχουν εκκλησάκια. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, ασκήσεις και για το σώμα και για την ψυχή».

Δεν είναι μόνοι

Οι εθελοντές διασώστες της Αρκαδίας δεν είναι μόνοι τους, αλλά αποτελούν παρακλάδι της περίφημης Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, που έχει καταπλήξει με τα κατορθώματά της. «Είναι η μητρική μας ομάδα, είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτούς», λένε με κάθε ευκαιρία οι διασώστες της Τρίπολης.

Ο σπόρος των Θεσσαλονικέων αλτρουιστών έχει ριζώσει και στους άλλους νομούς της Πελοποννήσου. Αγόρια, κορίτσια, οικογενειάρχες, μητέρες μικρών παιδιών, δίνουν ριψοκίνδυνα ραντεβού σε πυρκαγιές, σεισμούς, χιονοθύελλες, πλημμύρες. Έχουν συνδεθεί με ισχυρή φιλία και εκτίμηση μεταξύ τους, τους ενώνει η αγάπη τους για τον άνθρωπο και η υψηλή αδρεναλίνη που κυλάει στις φλέβες τους. Χαίρεσαι να τους βλέπει αυτούς τους ιδιότυπους στρατιώτες, που πολεμούν και νικούν χωρίς να κρατούν όπλα.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ, Αρχείο Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Αναζητούν εγκλωβισμένους σε ερείπια.

Στην Εθελοντική Ομάδα συμμετέχουν πολλές γυναίκες.

Εκπαιδεύουν διασωστικούς σκύλους.

Σηκώνουν τον Επιτάφιο και συμμετέχουν σε θρησκευτικές τελετές.

Κάτω από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Πλατεία Άρεως στην Τρίπολη.

---