Ετικέτα: Ελασσόνα

Το Λιβάδι βρίσκεται στον Όλυμπο σε υψόμετρο 1160 μέτρων και κατοικείται από Βλάχους, μέλη μιας φυλής ορεσίβιων Ελλήνων, που εκλατινίστηκαν επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μιλούν μια γλώσσα που μοιάζει με τα λατινικά. Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι κτηνοτρόφοι, αγωγιάτες και υλοτόμοι, που ζουν μια αυθεντική ζωή στα βουνά και τα δάση. Ακόμα και τα παιχνίδια των μικρών παιδιών του χωριού έχουν να κάνουν με κορμούς δέντρων και ζώα. Ενώ αλλού στην Ελλάδα τα χωριά φθίνουν, το Λιβάδι κρατάει τον πληθυσμό του και τα σπάνια έθιμά του.

Μετά τις τεράστιες φωτιές της Πελοποννήσου το 2007 ολόκληρη η Ελλάδα περίμενε σαν σωτήρες τους δασεργάτες που στρώνουν φράγματα με κορμούς δέντρων στις πλαγιές των καμένων βουνών για να ανακόψουν τα νερά των βροχών. Πόσοι αναρωτήθηκαν από πού κατάγονται αυτοί οι άνθρωποι και πώς έμαθαν  αυτή τη δουλειά;

«Γκίνι βινίς, τσι φάτσι;» (καλώς όρισες, τι κάνεις;). Μ’ αυτό τον βλάχικο χαιρετισμό μας υποδέχτηκε στο σπίτι της στο Λιβάδι Ολύμπου η Στέλλα Κρατσιώτη. «Γκίνι, βόι χιτς γκίνι;» (καλά, εσύ είσαι καλά;), της ανταπέδωσε τον χαιρετισμό ένας Βλάχος φίλος μου, που είχε μεσολαβήσει για να της πάρω συνέντευξη.

«Μιλάμε για φτώχεια. Νομίζεις ότι τρώνε λίγο τα άλογα; Πώς να τα ταΐσω; Το καθένα τρώει ένα τόνο κριθάρι τον χρόνο, χώρια τα άχυρα. Για να αγοράσω ένα άλογο δεν με φτάνουν τρεις χιλιάδες ευρώ, συν πεντακόσια το σαμάρι και τα λουριά του. Το φθηνότερο αλυσοπρίονο έφτασε τα χίλια ευρώ. Όλα τα χρόνια μου θυμάμαι τυράννια και τίποτα άλλο».

«Ήμασταν κλεισμένες, δεν ξέραμε ούτε καφετέριες ούτε πουθενά αλλού να πάμε. Έχουμε βγάλει μόνο το δημοτικό, αλλά σ’ αυτή τη δουλειά μιλάμε με μορφωμένο κόσμο. Τα φαγητά τα μάθαμε από το σπίτι, από τις γιαγιάδες και τις μανάδες μας. Έρχονται σημαντικοί άνθρωποι να φάνε εδώ. Έγινε ένα συνέδριο στο χωριό μας πριν από μερικά χρόνια και φτιάξαμε μπουφέ για χίλια άτομα. Στον συνεταιρισμό ήμασταν 130 γυναίκες, αλλά μείναμε μόνο οκτώ, οι άλλες δεν ήθελαν».