Ετικέτα: Κοινωνία

Εθελοντική Ομάδα Ν. Πιερίας «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ» δημιούργησε μια ομάδα 37 μέχρι στιγμής εθελοντών, οι οποίοι αναλαμβάνουν στην εποχή του κορωνοϊού τη στήριξη ανήμπορων πολιτών της τρίτης ηλικίας, που δεν αυτοεξυπηρετούνται πλήρως, και ατόμων με κινητικές δυσλειτουργίες και ειδικότερα αυτών που ζουν μόνοι τους ή δεν έχουν την πλήρη φροντίδα της οικογένειας.

"Ποιοι είστε, μην πάτε προς τα εκεί, το δρομάκι αυτό είναι αδιέξοδο, οδηγεί προς το σπίτι μου", μας είπε μια κυρία στο Μάτι. Κάναμε πίσω και προσπαθήσαμε να βρούμε άλλη διέξοδο προς τη θάλασσα, αλλά στάθηκε αδύνατο. Η περιοχή είναι αραιοχτισμένη με βίλες, που γύρω τους έχουν οικόπεδα περιφραγμένα με ψηλούς τοίχους και μεταλλικούς φράχτες. Σε μερικές περιφράξεις έχουν τοποθετηθεί συρματοπλέγματα με λάμες σαν ξυραφάκια που σου κόβουν τα χέρια μόλις τις αγγίζεις. Σ' αυτούς τους λαβύρινθους στο Μάτι εγκλωβίστηκαν και κάηκαν δεκάδες άνθρωποι. Εκεί βρίσκεται και το οικόπεδο, στο οποίο απανθρακώθηκαν αγκαλιασμένοι 26 άνθρωποι. Ακόμα, όμως, κι αν κατόρθωνε κάποιος να ξεπεράσει τους φράχτες, θα έφτανε στην απόκρημνη ακτή και πολύ δύσκολα θα εύρισκε τα στενά σκαλοπάτια που κατεβαίνουν προς την παραλία. Έτσι συνέβη και με το 13χρονο κορίτσι, που έφτασε μεν στα βράχια, αλλά δεν βρήκε τρόπο να κατεβεί στη θάλασσα και προτίμησε να πηδήξει στο κενό παρά να καεί. Οι βίλες στο Μάτι είναι χτισμένες σύριζα στον γκρεμό σαν εξέδρες στον ουρανό και οι πισίνες τους σχεδόν εξέχουν από τα βράχια. Ούτε ένα χιλιοστό γης δεν έχει αφεθεί ελεύθερο για πρόσβαση στους ξένους ανθρώπους και κανείς δεν μπορεί να περάσει μπροστά τους και να διαταράξει τη γαλήνη τους. Όλες οι χαραμάδες έχουν κλειστεί με συρματοπλέγματα, δεν περνάει ούτε κουνούπι. Παρόλα αυτά αρκετές από τις βίλες έχουν καταστραφεί από τη φωτιά και δεν αποκλείεται οι ιδιοκτήτες τους να θρηνούν κι αυτοί θύματα. Οι περιφράξεις στάθηκαν ικανές να κρατήσουν επί δεκαετίες μακριά τους απρόσκλητους επισκέπτες, όχι όμως και την καταστροφή.

Συμμετείχαν οικογένειες με μωρά στα καροτσάκια και ηλικιωμένοι άνθρωποι που κινούνταν με δυσκολία. Ήταν μια "ερασιτεχνική" από οργανωτική άποψη κινητοποίηση πολιτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων ίσως δεν είχαν ξαναπάει σε συλλαλητήριο. Η υπόθεση, όμως, της Μακεδονίας διακίνησε κάτι μέσα τους και βγήκαν στιγμιαία στο προσκήνιο. Δεν ήταν μόνο δεξιών φρονημάτων, αλλά όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη τούς καθήλωσε κυριολεκτικά και τραγούδησαν συγκινημένοι τα τραγούδια του. Αυτός ο αληθινός αριστερός ηγέτης είναι χρήσιμος στη χώρα, γιατί συγκινεί αδιάκριτα αριστερούς και δεξιούς πολίτες και τους διδάσκει την εθνική συμφιλίωση.

Είναι τόσοι πολλοί οι νέοι επιστήμονες που φεύγουν από την Ελλάδα για να εργαστούν στο εξωτερικό, που αποτελεί είδηση η επιμονή μερικών να παραμείνουν και να επενδύσουν στην πατρίδα τους.

"Η πρώτη ιδέα να δημιουργήσουμε την Εθελοντική Ομάδα ξεκίνησε το 2007, με τις φωτιές στην Πελοπόννησο. Μετά από λίγο καιρό δημιουργήσαμε μια ομάδα εθελοντικής πυροπροστασίας, με σκοπό να παρατηρούμε τα δάση και να ειδοποιούμε την Πυροσβεστική Υπηρεσία μόλις δούμε κάποια φωτιά. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη δράση μας την οποία ονομάσαμε: Χαρίζω μια μέρα μου στο δάσος".

«Δημιουργήσαμε τη διασωστική ομάδα μας το 2001, με σκοπό να βοηθούμε ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Η πρώτη μας αποστολή ήταν μια χειμωνιάτικη βραδινή περιπολία στο Μαίναλον. Πηγαίναμε σιγά σιγά στους χιονισμένους δρόμους του βουνού με το ιδιωτικό αυτοκίνητο ενός συντρόφου μας, κοιτάζοντας μήπως βρούμε κανέναν άνθρωπο αποκλεισμένο από τα χιόνια».

{jcomments on}

Οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, που η μοναδική σχέση μεταξύ τους είναι η αντίθεσή τους προς την οικονομική πολιτική του μνημονίου και το σαθρό ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η πρώτη και πιο πολυπληθής ομάδα συγκεντρώνεται στο επάνω διάζωμα μπροστά στo κτίριο της βουλής και η δεύτερη κάτω στον χώρο της πλατείας.

«Φοίτησα στο σχολείο για παιδιά με νοητική υστέρηση Θεοτόκος. Εκεί τέλειωσα το δημοτικό και τα εργαστήρια βιβλιοδεσίας και έμαθα να είμαι συνεπής στη δουλειά μου και να συνεργάζομαι καλά με τους συναδέλφους μου. Μετά ξεκίνησα μαθητεία στη βιβλιοθήκη ενός κρατικού ιδρύματος και μετά με έκαναν μόνιμο υπάλληλο. Από τότε μέχρι σήμερα είναι συνεχώς δίπλα μου οι άνθρωποι του σχολείου Θεοτόκος. Αυτοί με βοηθούν να λύσω προβλήματα που έχω στη δουλειά  μου, αλλά και στην προσωπική μου ζωή. Θα ήθελα να σας πω πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου από τότε που άρχισα να δουλεύω. Έχω τα δικά μου χρήματα και μπορώ  να επιλέγω πώς θα τα χρησιμοποιήσω. Έχω τους φίλους μου και κανονίζω μαζί τους τι θα κάνω στον ελεύθερο χρόνο μου. Κάνω, δηλαδή, πράγματα και ζω όπως όλοι οι άνθρωποι. Ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσαν να δουλέψω. Έτσι απέδειξα πόσο καλά μπορώ να τα καταφέρω».

Οι παραδοσιακοί Κρητικοί συχνά κάνουν δουλειές σαν να ποζάρουν και επιδεικνύουν με θεατρικό τρόπο την κρητικότητά τους, η οποία ενισχύει ακόμη περισσότερο τον ανδρισμό τους. Γι’ αυτό φορούν στιβάνια, σαρίκια και μαύρα πουκάμισα, τα οποία αποτελούν τα κατ’ εξοχήν τεκμήρια της αντρικής κρητικής ταυτότητας.

Στο Πέραμα του Πειραιά βρίσκεται μια υποβαθμισμένη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, στην οποία δουλεύουν λίγες χιλιάδες εργάτες. Η δουλειά εκεί είναι πολύ σκληρή και επικίνδυνη, με αποτέλεσμα να χάνονται κάθε τόσο ζωές. Τα εργατικά σωματεία είναι πανίσχυρα και δεν επιτρέπουν την παραμικρή παράβαση της εργατικής νομοθεσίας από τη μεριά των εργοδοτών. Προτιμούν να πεθάνουν της πείνας, παρά να χάσουν δικαιώματα που κατοχύρωσαν μετά από θυσίες. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που βρίσκουν ενδιαφέροντα τα ναυπηγεία είναι οι φωτογράφοι, επειδή εκεί περισσεύουν τα θλιμμένα χρώματα, τα σκαμμένα πρόσωπα και τα μισοβυθισμένα σκαριά που πεθαίνουν στα βρώμικα νερά.

«Αν δεν είχαμε τα σωματεία θα είχαμε πεθάνει. Η δική μας δουλειά δεν έχει σχέση με τους δημόσιους υπάλληλους. Κάτι σωματεία σαν την ΑΔΕΔΥ δεν τα λογαριάζουμε εμείς, αυτά είναι κινήματα του καναπέ, που έβαλαν τα κόμματα μέσα στον συνδικαλισμό για να καταστρέψουν τον αγώνα του αληθινού εργάτη».

«Από την ελληνική μυθολογία και τα αρχαία αγάλματα νομίζαμε ότι οι Έλληνες θα είναι αδύνατοι και γυμνασμένοι, αλλά είδαμε πολλούς υπέρβαρους και ιδιαίτερα παιδιά. Μας έκαναν εντύπωση οι Ελληνίδες με την ομορφιά τους, που θα ήταν όμως ακόμα πιο όμορφες αν πρόσεχαν τα κιλά τους».