Ετικέτα: Μουσική

Χθες βράδυ έγινε συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού αφιερωμένη στη μνήμη του αξέχαστου κιθαρίστα του συγκροτήματος “Socrates drunk the conium”.

Μετά από κάθε μεγάλο κύμα οι επιβάτες της βάρκας έβγαζαν ένα επιφώνημα και έλεγαν: «Μπράβο καπετάνιε, να έχεις τη χάρη των Επτά Παίδων». Ο καπετάνιος ήταν ένα νεαρό παλικάρι που χαμογελούσε αμήχανα, αλλά και κρατούσε γερά το τιμόνι της βάρκας. Δεν κράτησε πάνω από δέκα λεπτά το γερό κούνημα και επανήλθε η γαλήνη, καθώς η βάρκα μπήκε μέσα στο τόξο της καλντέρας του ηφαιστείου.

Τους έγραψε λίγο πριν πεθάνει σαν σήμερα στις 5 Μαρτίου 2011 και βλέπουν πρώτη φορά το φως. Ευχαριστούμε τον μουσικοσυνθέτη Χάρη Παπαδόπουλο και τον εκπαιδευτικό Κώστα Μπουζιώτα από την Κατερίνη που μας τους παραχώρησαν.

Ο Μανώλης Ρασούλης είχε τη μαγική ικανότητα να συμπυκνώνει τη ζωή των Ελλήνων σε λίγα λόγια. «Όποιος χάνει το μέτρο παίρνει μέτρα» είπε σε μια εκδήλωση λίγες μέρες πριν πεθάνει, αναφερόμενος στην κρίση που μαστίζει τη χώρα μας. Τακτοποιούσε τη λαϊκή σκέψη με ένα μόνο στιχάκι και την αποσπούσε από την απεραντολογία και τη φλυαρία που διακρίνει τη φυλή μας. Οι στίχοι του διέπονταν από αυστηρή λιτότητα και δεν μπορούσες να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις ούτε ένα κόμμα χωρίς να τους καταστρέψεις.

«Τα κολοκοτρωναίικα τραγούδια πέρασαν μέσα μου χωρίς να το καταλάβω. Όλοι τραγουδούσαν στο χωριό μου, το ίδιο και στο σπίτι μου. Η μάνα μου έλεγε: Το βράδυ θα πάμε να χαιρετήσουμε τον θείο σου, κοίτα μη δεν τραγουδήσεις. Θα σου δώσω κι ένα τάλιρο. Άμα δεν λυνόταν η σιωπή και η ντροπή μου, ξανάλεγε: Κοίτα μη δε χορέψεις, θα με ντροπιάσεις. Άντε ένα δεκάρικο».

«Ξεκίνησα με αφέλεια και ρομαντισμό. Νόμιζα ότι μέσω της μουσικής θα μοιραζόμουν με τους άλλους φιλία, πόνο και χαρά, αλλά απογοητεύτηκα. Μερικοί χρησιμοποι­ούν τη μουσική σαν όπλο και πολεμούν μεταξύ τους. Εμείς δεν έχουμε σχέση μ’ αυτά. Τραγουδάμε με τα μάτια κλει­στά και δεν κοιτάμε τις κάμερες, όταν αυτές στρέφονται επάνω μας».

«Γεννήθηκα με την εισβολή στην Κύπρο. Τότε ήταν όλα μαύρα. Μεγάλωσα στο μπακάλικο του πατέρα μου στην Ίμβρο με τη ρωμαίικη ταυτότητα, ανάμεσα σε μπαχάρια, ξερές κόκκινες πιπεριές και μπάμιες περασμένες σε σχοινάκια». Ο μουσικός Στέλιος Μπερμπέρης ήρθε για μερικά χρόνια στην Ελλάδα για να σπουδάσει οικονομικά και να μαθητεύσει παραδοσιακή μουσική δίπλα στη Δόμνα Σαμίου. Μόλις τέλειωσε τις σπουδές του γύρισε πίσω στην Κωνσταντινούπολη.

«Δεν φοβάμαι καθόλου τη θάλασσα και ούτε μου περνάει από το μυαλό ότι μπορεί να πνιγώ. Αν δεν τη βλέπω έστω κι από μακριά με πιάνει κάτι σαν φοβία και νομίζω ότι πεθαίνω. Μια φορά με πήγαν στην Παναγία Σουμελά στη Μακεδονία και μετά βίας άντεξα στα βουνά και δεν τρελάθηκα. Μάλλον η Παναγία έβαλε το χέρι της και με έσωσε».

«Παίζω μουσική πολλές ώρες κάθε μέρα. Αρχίζω το πρωί με το βιολί και μετά συνεχίζω με το πιάνο. Το καλοκαίρι σταματάω λίγο για να κάνω μπάνιο στη θάλασσα και μετά πάλι βιολί». Ο Αντώνης Πρέκας, από το Εμπορειό της Σαντορίνης, είναι γιος του φημισμένου λαουτιέρη Κυριάκου και εγγονός του σπουδαίου βιολιτζή Αντώνη.

Από παιδάκι είχε κλίση στη μουσική ο λυράρης Μανώλης Διαμαντάκης, από το χωριό Φουρφουρά της επαρχίας Αμαρίου Ρεθύμνου, αλλά δεν είχε λύρα ούτε δοξάρι. Για ξεκίνημα έφτιαξε μόνος του ένα λυράκι της κακιάς ώρας από απιδιά, με χορδές από δερμάτινα λουριά. Στο δοξάρι έβαλε τρίχα από ουρά αλόγου και πάλευε να παίξει. Αντί για ρετσίνι έτριβε τις τρίχες με φύλλα από ακονιζέ, χαμηλό φυτό με χνουδωτό φυλλαράκι.