«Υπήρχαν και άλλα ουζερί στο Μεσολόγγι, αλλά όχι τόσο μεγάλα και αριστοκρατικά. Από το 1901 που πρωτοάνοιξε το επισκέφτηκαν κάθε λογής άνθρωποι. Δικηγόροι, γιατροί, έμποροι, ψαράδες, αγρότες και εργάτες, όλοι μαζί στον ίδιο χώρο. Ήταν αταξικό μαγαζί, ένωνε τους πελάτες και έφερνε κοντά τον έναν στον άλλο».

Διάσημοι πελάτες

Ο Παντελής Τρικενές, ποτοποιός από το Μεσολόγγι, αναφέρεται με νοσταλγία στα παλιά χρόνια και δυσφορεί με την τροπή που έχει πάρει η εξέλιξη στην εποχή μας: «Σήμερα κυριαρχεί η θορυβώδης μουσική και τα ξένα σκληρά ποτά, καταστάσεις μακριά από την παράδοσή μας. Στις μέρες μας παράγουν ούζο οι μεγάλες εταιρείες, το οποίο επιβάλλουν ακόμα και στα πιο μικρά μαγαζάκια. Οι νέοι βλέπουν να διαφημίζονται στην τηλεόραση διάφορες μάρκες ούζου και όταν πάνε στα μπαρ εκείνες ζητάνε, όχι το δικό μας, που το φτιάξαμε με αγνά υλικά και ξεχωριστή φροντίδα».

Σήμερα οι άνθρωποι διασκεδάζουν με περίπλοκους τρόπους, ενώ στις εξόδους τους επικοινωνούν όλο και λιγότερο. Παλαιότερα στο ουζερί του Τρικενέ οι πελάτες έκαναν συζητήσεις επί συζητήσεων, τσιμπώντας πατάτες βραστές με ξύδι, πασπαλισμένες με χοντρό και ανεπεξέργαστο αλάτι από την αλυκή. Σπουδαίος μεζές ήταν και οι ψιλές γαρίδες στην εποχή τους, γύρω στο Πάσχα. Τις έφτιαχναν βραστές, όχι τηγανητές, και τις γαρνίριζαν με ντομάτες, μαρούλια και ραπανάκια.

Οι πρώτοι που έμπαιναν το πρωί στο ουζερί του Τρικενέ ήταν οι ψαράδες με τα καμάκια στα χέρια, που γυρνούσαν από τη λιμνοθάλασσα. Δεν ψάρευαν μόνο τη νύχτα με τις λάμπες, αλλά και το πρωί, όταν είχε κάλμα και τα νερά ήταν διάφανα. Τους ψαράδες διαδέχονταν οι επαγγελματίες, για να πιουν κανένα ουζάκι με παγάκι, όχι με νερό, και να κάνουν όρεξη, πριν το μεσημεριανό φαγητό. Όλοι έπιναν ούζο γνήσιο, λίγο πιο γλυκό και δυνατό από το εμφιαλωμένο, όχι διατηρημένο στο ψυγείο για να μην κρυσταλλιάσει και χάσει την ουσία του, ούτε αφημένο στον ήλιο για να μην πικρίσει.

Οι βιτρίνες του καταστήματος ήταν σκαλιστές, καθώς εκείνη την εποχή οι άνθρωποι έφτιαχναν λίγα και περίτεχνα πράγματα. Σ’ αυτές ο ποτοποιός εκθέτει βιβλία νέων λογοτεχνών, επειδή έχει έφεση προς την τέχνη. «Εδώ ήπιαν κι έφαγαν οι Παλαμάς και Τρικούπης, καθώς και ο ποιητής Θωμάς Γκόρπας, που έφυγε απ’ τη ζωή πριν μερικά χρόνια. Έρχονταν και οι ηθοποιοί των θιάσων που επισκέπτονταν την πόλη μας, τους έφερνε μετά το τέλος των παραστάσεων ο Δημήτρης Ζαβέρδας, ιδιοκτήτης κινηματογραφικών αιθουσών. Λέγανε ότι ο χώρος αυτός μοιάζει με πανεπιστήμιο, επειδή ακούς και μαθαίνεις πολλά».

Το απειλεί η εξέλιξη

Το Μεσολόγγι έχει ακόμα σπίτια με αυλές και λουλούδια. Στο «προϊστορικό» λιμάνι του κάνουν θεαματικές βουτιές τα τσιγγανάκια και στη μαγική λιμνοθάλασσα, με τι καλύβες επάνω σε πασσάλους, οι ψαράδες πιάνουν νόστιμους ουζομεζέδες. Είναι κρίμα σ’ αυτή τη γραφική και νωχελική πόλη να χαθούν τα παραδοσιακά μαγαζάκια. Δεν είναι μόνο οι μεγάλες εταιρείες που τα απειλούν, αλλά και η δύνη των κληρονομικών διευθετήσεων, που τα διαλύει και τα ξεπουλάει για ένα κομμάτι ψωμί.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Εικόνα από τα ενδότερα του ποτοποιείου.

Ντρόκολο (στίφτης μούστου) σε δρόμο του Μεσολογγίου. Μάλλον δεν χωρούσε σε κάποιο σπίτι και το έβγαλαν στο δρόμο.

---