«Της πρότεινα να πάμε βόλτα στη λιμνοθάλασσα με τη γαΐτα (μικρή βάρκα με πανί). Δεν είχαμε μηχανές τότε, μόνο το πανί και το φλόκο (μικρότερο πανί στο μπροστινό μέρος της βάρκας). Ήταν μαϊστράλι (ελαφρύς βορειοδυτικός άνεμος), κάθισε στην πρύμνη και άρχισε να τραγουδάει με πολύ ωραία φωνή: Στην αμμουδιά τη μαγεμένη / μια ψαροπούλα αγκαλιασμένη / με τον καλό της τον ψαρά / μεθάει από χαρά / οι δυο τους έχουνε μεθύσει / μέσα στην πορφυρένια δύση…».

Την αποκαλεί λιβάδι

Ο Μάρκος Λιακατάς είναι συνταξιούχος ψαράς από το Μεσολόγγι. Ολόκληρη η ζωή και οι σκέψεις του περιστρέφονται γύρω από τη λιμνοθάλασσα. Εκεί είχε τα πρώτα του σκιρτήματα, από τα ψάρια της έβγαλε το ψωμί μιας ολόκληρης ζωής, την αποκαλεί λιβάδι, την ποθεί, είναι ερωτευμένος μαζί της.

Θυμάται πώς ήταν παλιά το μικροσκοπικό νησάκι στη μέση της λιμνοθάλασσας, με την εκκλησούλα της Αγίας Τριάδας: «Επάνω στο νησί υπήρχαν καμιά δεκαριά πελάδες (ξύλινες καλύβες), στη μια τρώγανε, στην άλλη κοιμόντουσαν, σε άλλη πλέκανε τις καλαμωτές (καλαμένιους φράχτες που παγιδεύουν τα ψάρια). Το νησί ήταν γεμάτο καλάμια, που τα κούρευαν και κρατούσαν για πλέξιμο τα γερά, ενώ με τα υπόλοιπα άναβαν φωτιά για να μαγειρεύουν. Την ημέρα του Αγίου Πνεύματος γινόταν το αδιαχώρητο, τουλάχιστον εκατό γαΐτες πηγαινοέφερναν τον κόσμο στο νησί με εισιτήριο τρεις δραχμές. Θυμάμαι τους ψαράδες να στέκονται τόσο κοντά ο ένας στον άλλο, που συχνά διαφωνούσαν σε ποιον ανήκει ένα ψάρι. Εκεί που νόμιζες ότι θα τσακωθούν και θα σκοτωθούν, μετά από λίγο τα έβρισκαν μεταξύ τους, σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα».

Ο ηλικιωμένος ψαράς περιγράφει και μνήμες του 1821 από τη λιμνοθάλασσα, έτσι όπως έφτασαν στα αυτιά του από αφηγήσεις των παππούδων του: «Στα χρόνια της επανάστασης η λιμνοθάλασσα ήταν γεμάτη από τουρκικά λατσόνια (μακρόστενες τουρκικές γαΐτες), που ήταν ίσα με δέκα μέτρα το καθένα. Ανάμεσά τους δεν χώραγε να περάσει ούτε πάσαρα (πλοίο), ούτε πριάρι (μεγάλη γαΐτα). Οι Έλληνες επαναστάτες τοποθετούσαν γράδους (μυτερούς πασσάλους) λίγους πόντους κάτω από την επιφάνεια του νερού, επάνω στους οποίους έπεφταν και κάρφωναν τα λατσόνια. Η κάϊνα (πέλαγος) γέμιζε από το αίμα των μαχών, εικόνες τραγικές και γεμάτες μεγαλείο».

Τι απέγινε η κοπέλα

Ο Μάρκος χρησιμοποιεί από το 1936 το ίδιο ποδήλατο μάρκας Βίσμαρκ, ποτέ αυτοκίνητο. «Είναι όνειρο να πηγαίνεις με το ποδήλατο στην Τουρλίδα και να κοιτάς δεξιά-αριστερά την ώρα που δύει ο ήλιος και ο ουρανός ματώνει. Αν οδηγούσες αυτοκίνητο κι έστριβες λίγο το κεφάλι σου θα έπεφτες μέσα στη λιμνοθάλασσα χωρίς να το καταλάβεις».

Πριν αποχαιρετήσουμε τον Μάρκο τον ρωτήσαμε τι απέγινε εκείνη η κοπέλα που την πήγαινε βαρκάδα με τη γαΐτα και του τραγουδούσε όμορφα. «Έφυγε με την οικογένειά της για την Αθήνα. Πέρασαν 55 χρόνια από τότε. Πέρυσι έμαθα ότι πέθανε. Ο Θεός να τη συγχωρέσει», μας απάντησε με απλανές βλέμμα.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας επάνω στο νησάκι της λιμνοθάλασσας.

Η λιμνοθάλασσα «ματώνει» στο ηλιοβασίλεμα.

---