Ετικέτα: Πελοπόννησος

Δίπλα στο αρχαιοελληνικό θέατρο της Μαντινείας βρίσκεται η Αγία Φωτεινή, που κατασκεύασε ο Αρκάς αρχιτέκτονας Κώστας Παπαθεοδώρου. Είναι ένα κτίσμα που συνδυάζει αρχαιοελληνικές και χριστιανικές επιρροές, το οποίο έχτισε πέτρα-πέτρα, αγιογράφησε και διακόσμησε μόνος του από το 1970-75, με τη βοήθεια ελάχιστων ανειδίκευτων εργατών. Τις πέτρες και τα μάρμαρα τα συνέλεγε από γκρεμισμένα κτήρια, μαρμαράδικα, νταμάρια και στάνες του αρκαδικού οροπεδίου και τα επεξεργαζόταν ένα-ένα με σχεδόν πρωτόγονα εργαλεία. Στη συνέχεια έφτιαξε εξωτερικά του ναού ένα αρχαιοπρεπές Ηρώο, προς τιμή των Αρκάδων που αγωνίστηκαν για την πατρίδα και ένα Φρέαρ του Ιακώβ που συμβολίζει τη συνάντηση του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα. Ο ίδιος αγιογράφησε εσωτερικά την εκκλησία δίνοντας στους αγίους σύγχρονες ανθρώπινες μορφές και έφτιαξε στα δάπεδα ψηφιδωτά με παραστάσεις από την αρχαία ελληνική μυθολογία που συμπορεύονται με χριστιανικές δοξασίες. Αρκετά μεγάλα ονόματα της τέχνης εκφράστηκαν κολακευτικά για το έργο του, αλλά και αρκετά το αμφισβήτησαν έντονα. Η επίσημη Εκκλησία το αποδέχτηκε, χωρίς όμως να το διαλαλήσει. Ο αρχιτέκτονας ως αληθινά πιστός χριστιανός υπερασπίζεται μέχρι σήμερα με σεμνότητα το έργο του. Παρόλο που σπούδασε σε σπουδαία πανεπιστήμια στη Βιέννη και στο Βερολίνο δίπλα σε δασκάλους παγκόσμιας κλάσης, παραμένει μια πολύ ήπια και μετριοπαθής προσωπικότητα. Η Αγία Φωτεινή οφείλει την ύπαρξή της όχι μόνο σ’ αυτόν, αλλά και στα  φωτισμένα μυαλά του Μαντινειακού Συνδέσμου, που του ανέθεσαν την κατασκευή της και στήριξαν μέχρι τέλους τις επαναστατικές αρχιτεκτονικές καινοτομίες του. ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

Τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ τον κρέμασαν οι Οθωμανοί στην πύλη εισόδου του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης ανήμερα του Πάσχα 10 Απριλίου 1821, λίγες ημέρες μετά την κήρυξη της ελληνικής επανάστασης.

Τα Τρίκορφα είναι μια σειρά βουνοκορφών του ανατολικού Μαινάλου, στα οποία οχυρώνονταν οι επαναστατημένοι κατά των Τούρκων Έλληνες. Τα ταμπούρια των επαναστατών διασώζονται μέχρι σήμερα στις κορυφές δύο υψωμάτων και προκαλούν συγκίνηση σ’ αυτούς που τα επισκέπτονται. Από το σημείο που σταματάει το αυτοκίνητο απαιτείται πάνω από μισή ώρα ανηφορική οδοιπορία για το κάθε ταμπούρι, σε έδαφος ιδιαίτερα κακοτράχαλο.

Το 1942, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ένα 13χρονο παιδί στην Τρίπολη διέσωσε με κίνδυνο της ζωής του τα οστά του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Τα είχαν πετάξει οι Ιταλοί κατακτητές σε αντίποινα, επειδή τόλμησαν οι Τριπολιτσιώτες να γιορτάσουν την επέτειο της 25ης Μαρτίου, παρά την αυστηρή απαγόρευση των κατοχικών δυνάμεων. Ο άνθρωπος αυτός, που πρόσφατα έφυγε από τη ζωή, μα; περιέγραψε την εκπληκτική αυτή ιστορία με τρόπο που κόβει κυριολεκτικά την ανάσα.

Εκεί έζησε στα παιδικά του χρόνια και συνέλαβε τη μεγάλη επαναστατική ιδέα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ποιος να φανταζόταν ότι αυτό το παιδί του μυθικού αρκαδικού Μαινάλου θα γινόταν ο Μωυσής του Ελληνικού Έθνους; Στο ίδιο σπίτι έζησαν 12 γενεές της ηρωικής οικογένειάς του. Είχε 36 πρώτα ξαδέλφια, από τα οποία τα 24 πέθαναν πολεμώντας τους Τούρκους. Δεν υπάρχει διάσελο του θρυλικού βουνού που να μην είναι θαμμένος κάποιος Κολοκοτρώνης.

Τα ταμπούρια των πολιορκητών της Τριπολιτσάς το 1821 διασώζονται μέχρι σήμερα στις κορυφές δύο υψωμάτων στα Τρίκορφα βόρεια της πόλης. Το δυτικό και μικρότερο ταμπούρι του Αϊ Βλάσση, στο οποίο οχυρωνόταν ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης, είναι πιο βραχώδες και δύσκολα προσβάσιμο. Το ανατολικό ταμπούρι, στο οποίο στρατοπέδευε ο Υψηλάντης, είναι μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό, ενώ η πρόσβαση είναι ευκολότερη. Οι κάτοικοι της Τρίπολης και των γύρω χωριών θεωρούν την τοποθεσία ιερή, επειδή μέχρι τη δεκαετία του 1930 έβρισκαν συνεχώς σκόρπια οστά στα βράχια. Μερικοί έλεγαν ότι όταν περνούσαν κοντά στα ταμπούρια τη νύχτα ο αέρας τους έφερνε στ’ αυτιά βογγητά πληγωμένων αντρών και μοιρολόγια γυναικών. Ο τόπος είναι συγκινησιακά φορτισμένος, επειδή εκεί έχουν δοθεί ανελέητες μάχες και έχει χυθεί πολύ αίμα. Ενδεικτικά αναφέρεται η μάχη των Τρικόρφων στις 23 Ιουνίου 1825, η οποία κατέληξε σε σφαγή 300-500 νεαρών Ελλήνων, που ήταν σχεδόν παιδιά, επειδή η επανάσταση ψυχορραγούσε και είχαν απομείνει μόνο νεαρά άτομα να πολεμήσουν.