«Γεννήθηκα με την εισβολή στην Κύπρο. Τότε ήταν όλα μαύρα. Μεγάλωσα στο μπακάλικο του πατέρα μου στην Ίμβρο με τη ρωμαίικη ταυτότητα, ανάμεσα σε μπαχάρια, ξερές κόκκινες πιπεριές και μπάμιες περασμένες σε σχοινάκια». Ο μουσικός Στέλιος Μπερμπέρης ήρθε για μερικά χρόνια στην Ελλάδα για να σπουδάσει οικονομικά και να μαθητεύσει παραδοσιακή μουσική δίπλα στη Δόμνα Σαμίου. Μόλις τέλειωσε τις σπουδές του γύρισε πίσω στην Κωνσταντινούπολη.

Ανήκει στην Ανατολή

«Στην Ελλάδα ανακάλυψα ότι δεν είμαι Έλληνας με τη στενή δυτική έννοια του όρου. Παρόλο που διάλεξα την Ελληνική υπηκοότητα, παράλληλα αισθάνομαι ότι ανήκω στην Ανατολή. Οι εθνικοφυλετικοί διαχωρισμοί καταστρέφουν τους ανθρώπους και δυστυχώς υπάρχουν σε κάποιο βαθμό και στην Ελλάδα».

Ο Στέλιος έχει παντρευτεί την Πελίν, μια 29χρονη Τουρκάλα. «Είναι δική μου προσωπική επιλογή. Έδωσα στους γονείς μου το στίγμα ότι δεν πρόκειται για απλή περιπέτεια. Δώσαμε αγώνα με σεβασμό ο ένας στον άλλο και καταρρίψαμε κάθε προκατάληψη. Η αγάπη μας πέρασε από συμπληγάδες και είναι μεγάλη». Η Πελίν είναι κι αυτή μουσικός με καλές σπουδές σε ωδεία και παραδίδει μαζί με τον Στέλιο σεμινάρια ελληνικής μουσικής και χορού σε μια πρωτοποριακή σχολή τέχνης, που βρίσκεται στη στοά της Αγοράς Ρωμυλίας του Πέραν. Έχουν δώσει και συναυλίες στην Ελλάδα στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών, ενώ έχουν εργαστεί σε σπουδαίες μουσικές παραγωγές, όπως οι ψαλμωδίες του μεγάλου πρωτοψάλτη Ιάκωβου Ναυπλιώτη, καθώς και μια συλλογή με οθωμανικά ρεμπέτικα τραγούδια που τραγουδούν Έλληνες, Τούρκοι, Αρμένιοι και Εβραίοι.

Ο Στέλιος, ως βαθύς γνώστης της βυζαντινής και οθωμανικής μουσικής, είναι σύμβουλος της τουρκικής δισκογραφικής εταιρείας KALAN. «Οι Τούρκοι πήραν από τους Βυζαντινούς τη μουσική και την έφτασαν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Εμείς οι Έλληνες γυρίζουμε τώρα πίσω και τους ζητάμε τη χαμένη μουσική μας, το κανονάκι, την πολίτικη λύρα, το νέι, το ούτι, το πολίτικο λαούτο». Και συνεχίζει: «Είναι ανάγκη να μην χαθεί ο ελληνισμός της Πόλης. Οι Τούρκοι, που χάνουν πολλά με τη φυγή των Ρωμιών, πρέπει να βοηθηθούν να λύσουν το αίνιγμα και να κατανοήσουν ότι δεν γίνεται εμείς που αποτελούμε το αλάτι της Πόλης να είμαστε απόντες απ’ αυτή».

Ο φιλέλληνας εργοδότης του

Ο ένας εκ των ιδιοκτητών της σχολής, στην οποία διδάσκουν ο Στέλιος και η Πελίν, Τσετίν Ακιούρτ, είναι λάτρης του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού. «Το ελληνικό στοιχείο είναι ένα λουλούδι που συνεχώς μειώνεται στην Ιστανμπούλ, αν και αποτελεί μια πολύ σημαντική ψηφίδα του μωσαϊκού της. Κυνηγάμε σαν τρελοί να βρούμε ελληνικά βιβλία και ποιήματα. Οι Τούρκοι σε επαφή με τους Έλληνες βρίσκουν το έτερο ήμισύ τους, ενώ η απουσία τους μάς κοστίζει πολύ. Αν συμπράξουν οι δυο λαοί θα βγει κάτι τέλειο».

Όταν ο Τσετίν πρωτάκουσε τη μουσική του Χατζηδάκη συγκλονίστηκε. «Είχα πάει ταξίδι στην Αθήνα το 1974 και κάθισα σε ένα μπαράκι, όπου ο DJ έβαλε ένα τραγούδι του Χατζηδάκη. Ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Το ίδιο μαγεύτηκα όταν το 1984 είδα το Ρεμπέτικο του Κώστα Φέρρη. Νόμισα ότι πέθανα και αναστήθηκα από την αρχή. Από τότε παίζω συνέχεια ρεμπέτικα με το σάζι μου».
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Με τον ιδιοκτήτη της σχολής Τσετίν Ακιούρτ (αριστερά).

Διδάσκει τις ρίζες της ελληνικής μουσικής.

Η στοά της Αγοράς Ρωμυλίας στο Πέραν.

---