«Μιλάμε για φτώχεια. Νομίζεις ότι τρώνε λίγο τα άλογα; Πώς να τα ταΐσω; Το καθένα τρώει ένα τόνο κριθάρι τον χρόνο, χώρια τα άχυρα. Για να αγοράσω ένα άλογο δεν με φτάνουν τρεις χιλιάδες ευρώ, συν πεντακόσια το σαμάρι και τα λουριά του. Το φθηνότερο αλυσοπρίονο έφτασε τα χίλια ευρώ. Όλα τα χρόνια μου θυμάμαι τυράννια και τίποτα άλλο».

«Φτιάχνω τσίπουρο 19 βαθμών με δύο βράσεις. Μου αρέσει πιο πολύ το τράγιο, σκέτο και τσουχτερό. Είναι αδρύ (βαρύ) και δεν ασπρίζει όπως το ούζο όταν του ρίχνεις νερό. Νόστιμο είναι και το γλυκατζάτο τσίπουρο με λίγο γλυκάνισο μέσα. Τα σερβίρω στους ελάχιστους πελάτες μου με στραγαλάκι, λάχανο βρασμένο και ψάρι κονσέρβα».

«Ήμασταν κλεισμένες, δεν ξέραμε ούτε καφετέριες ούτε πουθενά αλλού να πάμε. Έχουμε βγάλει μόνο το δημοτικό, αλλά σ’ αυτή τη δουλειά μιλάμε με μορφωμένο κόσμο. Τα φαγητά τα μάθαμε από το σπίτι, από τις γιαγιάδες και τις μανάδες μας. Έρχονται σημαντικοί άνθρωποι να φάνε εδώ. Έγινε ένα συνέδριο στο χωριό μας πριν από μερικά χρόνια και φτιάξαμε μπουφέ για χίλια άτομα. Στον συνεταιρισμό ήμασταν 130 γυναίκες, αλλά μείναμε μόνο οκτώ, οι άλλες δεν ήθελαν».

«Με λένε Χρήστο Ζαμπούρα, αλλά ο κόσμος γύρω από τη λίμνη Πλαστήρα με ξέρει σαν Ζαμπέτα. Πήρα την απόφαση να κατοικήσω εδώ όταν είδα ένα φυλλάδιο με φωτογραφίες που διαφήμιζε τη λίμνη. Έφτιαξα μια φάρμα με άλογα, γελάδια, ημιάγρια κουνελάκια, πρόβατα και άλλα ζώα. Έχω 15 άλογα θεσσαλικά, η καλύτερη ράτσα μετά τα αραβικά».