«Ο παπάς στο χωριό μου, το Πληκάτι Ιωαννίνων, ζωγράφιζε εικόνες. Έφτιαξα κι εγώ δίπλα του μια Παναγίτσα, την οποία έδειξα κάποτε στον δάσκαλο αγιογραφίας στην Αθήνα Νίκο Στρατούλη. Μόλις την είδε μου έκανε το ερώτημα: Τι θες να γίνεις, ζωγράφος ή αγιογράφος; Κόλλησα, τι να του πω τώρα; Μήπως δεν του άρεσε η απάντησή μου και μου έλεγε πάρε δρόμο; Του είπα αγιογράφος για να τον ευχαριστήσω. Με κοίταξε με ικανοποίηση και είπε: Έλα τη Δευτέρα και κράτα μαζί σου ένα παλιό παντελόνι για να μη λερωθείς στις σκαλωσιές. Αν του είχα πει ότι θέλω να γίνω ζωγράφος, ποιος ξέρει πού θα ήμουν τώρα».

Είχε καλό δάσκαλο

Ο αγιογράφος Σέργιος Σεργιάδης έμεινε έξι χρόνια δίπλα στον Στρατούλη, ο οποίος έγινε ο πατέρας του στην τέχνη. Από το 1959 φτιάχνει εικόνες και έχει συνεχώς τον νου του σ’ αυτές. Ακόμα και την ώρα που ξαπλώνει στο κρεβάτι ο λογισμός του τρέχει σε αγιογραφίες. Άρχισε να αγιογραφεί πριν ακόμα τον τραβήξει η εκκλησία, επειδή κάτι τον έσπρωχνε προς τα κει. Κάποτε ζαλίστηκε επάνω στη σκαλωσιά και έπεσε από μεγάλο ύψος. Δυόμισι μήνες έμεινε ξάπλα στο νοσοκομείο, αλλά δεν πτοήθηκε. «Η σκαλωσιά ήταν και είναι η ζωή μου, δεν μπορώ να την αποχωριστώ για κανένα λόγο. Δεν έμαθα την τέχνη στο θρανίο ή στο καβαλέτο, στον τοίχο την έμαθα».

Η αγιογραφία, κατά τον Σέργιο, είναι μια εξαιρετική τέχνη που βοηθάει τους ανθρώπους να προσεγγίσουν τον Θεό. «Είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, αλλά ξεπέσαμε και χάσαμε το καθ’ ομοίωση, μας έμεινε μόνο το κατ’ εικόνα. Ο Θεός μάς έκανε μεγάλο δώρο δίνοντάς μας τη δική Του εικόνα, για να ξέρουμε τι χάσαμε και από πού φύγαμε. Αυτό είναι το διαβατήριό μας για να γυρίσουμε κοντά Του. Οι καθαρμένοι άνθρωποι βλέπουν τους Αγίους, εμείς οι αμαρτωλοί βλέπουμε μόνο τις ζωγραφιές τους. Οι εικόνες είναι σκαλοπάτια, δυνατότητες να πάμε με τη νόηση εκεί που δεν φτάνει ο εγκέφαλος και μας βοηθούν να αισθανθούμε την αγάπη των Αγίων. Οι ψυχές που σκιρτούν το καταλαβαίνουν».

Φτιάχνει νωπογραφίες

Ο Σέργιος Σεργιάδης είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα που αγιογραφεί με την τεχνική «φρέσκο». Σοβατίζει τον τοίχο των εκκλησιών με ασβέστη και πριν στεγνώσει ζωγραφίζει επάνω σ’ αυτόν. Οι μπογιές δεν δημιουργούν μεμβράνη, αλλά ενσωματώνονται στο ασβεστοκονίαμα. Το «φρέσκο» αναπνέει, ενώ άμα πέσει νερό επάνω στη ζωγραφιά αυτή το πίνει. Μόνο τα οξέα της ατμόσφαιρας και ο πάγος, που εισχωρεί στους πόρους του κονιάματος, μπορεί να το βλάψουν, γι’ αυτό τον λόγο δεν προτιμάται στις εξωτερικές όψεις των κτιρίων.

Σε εσωτερικούς χώρους οι νωπογραφίες κρατούν χιλιάδες χρόνια, όπως συνέβη στη Βεργίνα, τη Σαντορίνη και την Αίγυπτο. Οι νωπογραφίες πρέπει να ολοκληρωθούν όσο ο σοβάς είναι νωπός. Γι’ αυτό ο Σέργιος τρέχει συνεχώς για να προλάβει. Τον προσκαλούν κάπου και δεν μπορεί να πάει, από τον φόβο μήπως ξεραθεί ο ασβέστης. Αυτή η δουλειά θέλει αφοσίωση και γρήγορα αντανακλαστικά. Δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους  που κοιτάνε συνεχώς το ρολόι και ψάχνουν ευκαιρίες να φύγουν.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το έργο του θεωρείται πολύ σπουδαίο από τους ειδικούς.

Πρώτα σχεδιάζει το αρχικό σκίτσο επάνω στον φρέσκο σοβά.

---