«Σπούδασα οικονομικά και είχα σαν όνειρο να ασχοληθώ με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά κατέληξα λογιστής σ’ ένα συνεταιρισμό υδραυλικών. Δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά, ούτε και η Αθήνα, την οποία έψαχνα ευκαιρία να εγκαταλείψω. Δεν ένοιωθα ελεύθερος σ’ αυτή την πόλη, δεν μπορούσα να αφομοιώσω τις παραστάσεις και τα μηνύματα, ήμουν σαν χαμένος. Στα 28 χρόνια μου συνειδητοποίησα οριστικά ότι τα έχω πάρει όλα λάθος και αποφάσισα να μηδενίσω το κοντέρ. Τέρμα οι γνώσεις που είχα αποκτήσει μέχρι τότε, τέρμα και οι δουλειές που δεν έδιναν νόημα στη ζωή μου».

Επέστρεψε στη φύση

Ο Χρήστος Σιμόπουλος άφησε όλες τις δουλειές του και πήγε στο Βαλτεσινίκο Γορτυνίας, όπου σπούδασε ξυλογλυπτική στη φημισμένη τοπική σχολή. Μετά γύρισε στην Αθήνα, όπου μαθήτευσε τη νέα τέχνη του στο εργαστήριο του Βασίλη Νάνου στου Ψειρή και εργάστηκε στο εργοστάσιο αρχαϊκών επίπλων του Σταύρου Νεονάκη. Καθώς, όμως, δεν τον κρατούσε καθόλου η Αθήνα, την εγκατέλειψε οριστικά και κατέφυγε στο χωριουδάκι Ελάτη της Γορτυνίας στις κορυφές του Μαινάλου, το οποίο τον είχε μαγέψει από τα φοιτητικά του χρόνια, όταν κάποτε πέρασε από εκεί με μηχανάκι.

«Εδώ μου ανήκει το βουνό και οι άνθρωποί του, τους γνωρίζω όλους και με γνωρίζουν, με ελέγχουν και τους ελέγχω. Αμέσως άρχισα να εξερευνώ τους σφένδαμους, τα πλατάνια και τις γλατζινιές. Με μάγευε το σχήμα και το χρώμα των δέντρων, μα πιο πολύ η αξεπέραστη ποικιλία και γοητεία των κλαδιών τους. Άνοιξα ένα εργαστήριο ξυλογλυπτικής με τη βοήθεια των συγχωριανών και του δημάρχου. Μετά κατάλαβα ότι είχα την ανάγκη ενός ζώου και αγόρασα τον πρώτο μου γάιδαρο, με τη βοήθεια του οποίου σκαρφάλωσα στις κορυφές του βουνού. Το όνειρό μου γινότανε πλέον πραγματικότητα, ζούσα μέσα στη φύση και ζούσα απ’ αυτή».

Στην Ελάτη των δέκα όλων κι όλων κατοίκων, ο Χρήστος έγινε πιο κοινωνικός απ’ ότι στην Αθήνα των πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων. «Χαίρομαι που προσφέρω κι εγώ λίγη ζωή στο χωριό με την παρουσία μου και τα ζώα μου, αλλά δεν ξεχνώ ότι όταν πρωτοήρθα εδώ ζητούσα να πάρω και όχι να δώσω ζωή. Διαφωνώ με τους επιχειρηματίες και ξενοδόχους, που θεωρούν ότι φτιάχνουν τα χωριά με τις επιχειρήσεις τους. Κάνουν λάθος, το χωριό τούς φτιάχνει και όχι αυτοί το χωριό».

Ποθούσε τα χωριά

Ο Χρήστος Σιμόπουλος γεννήθηκε στο Βουτσαρά Μεγαλόπολης, αλλά έφυγε δέκα χρονών για την Αθήνα μαζί με την οικογένειά του. Μετά από κάθε επίσκεψη στο χωριό του έκλαιγε με αναφιλητά στο λεωφορείο της επιστροφής. Η ιδέα του χωριού ήταν βαθειά ριζωμένη στην ψυχή του και δεν απαγκιστρωνόταν με τίποτα. Λαχταρούσε να βρεθεί στο βουνό, όπου η έννοια της ιδιοκτησίας δεν έχει νόημα. Τα βουνά είναι φιλόξενα και σε δέχονται, δεν έχει νόημα να τα κάνεις δικά σου.

Όλες οι φράσεις που λέει ο Χρήστος περιέχουν ύμνους και ευγνωμοσύνη για τα βουνά και τα χωριά: «Εδώ κάθε μέρα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, ούτε στα όνειρά μου τέτοια ευτυχία. Ξυπνάω κάθε πρωί και αναρωτιέμαι: Εγώ τα κατάφερα όλα αυτά και τόσο εύκολα; Ούτε μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου η παραμικρή αναλαμπή σκέψης ότι έκανα λάθος που έφυγα από την Αθήνα. Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι δεν γεμίζουν τα βουνά τα Σαββατοκύριακα. Χαίρομαι που την άνοιξη με επισκέπτονται οικογένειες φίλων με τα παιδιά τους για να δουν τα άλογά μου που γεννούν. Στην Αθήνα πηγαίνω πλέον μόνο για αγορά υλικών και φροντίζω να τελειώνω αυθημερόν τις δουλειές μου. Το αναβάλω μάλιστα πολλές φορές, μέχρι που δεν πάει άλλο».
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ 

Εκτρέφει και άλογα, με τα οποία εξερευνεί τα βουνά.

Η Ελάτη βρίσκεται σε υψόμετρο 1175 μέτρων στις κορυφές του Μαινάλου.

---