«Παλιά ήρθε ένας κύριος να νοικιάσει το μαγαζί και μας είπε: Θα το κάνω καφετέρια, θα φαίνεται μοντέρνο, θα βάλλω μάρμαρα, θα σας δώσω νοίκι δύο εκατομμύρια δραχμές. Εμείς, όμως, δεν δεχτήκαμε. Από το 1947 έχουμε το μαγαζί και έχουμε δεθεί πολύ μ’ αυτό. Εξ’ άλλου αν το αφήναμε με τι θα ασχολιόμασταν;».

Τα πιο σπάνια είδη

Η Καίτη Γεωργίου διατηρεί ένα ιδιόκτητο παραδοσιακό μαγαζί νεωτερισμών στην πλατεία των Βριλησσίων Αττικής. Παρόλο που της προσφέρουν μεγάλα ποσά για να εγκαταλείψει το μαγαζάκι της και να το δώσει προς ενοικίαση σε επιχειρήσεις, αυτή ούτε που το  σκέφτεται.  Τα διπλανά καταστήματα κάνουν τζίρους χιλιάδων ευρώ την ημέρα κι αυτή επιμένει να πουλάει κλωστές, τραγιάσκες, περούκες, μπαστούνια και αμέτρητα άλλα σπάνια είδη καθημερινής χρήσης.

Ακόμα κι από την Αθήνα έρχεται κόσμος να αγοράσει γάντια και πουλόβερ για παρελάσεις, που δεν τα βρίσκει πουθενά αλλού. Το μαγαζί έφερνε πάντοτε πράγματα πρώτης ποιότητας, όπως κλωστές Πεταλούδα, μαλλιά Πρακτικάκη και Μολοκότ, κλωστικά Κιθάρα και πουκάμισα Πετράτου.

«Είχε έρθει κάποτε ένας κύριος, καλή ώρα σαν κι εσάς με το μαλλάκι του το γκρίζο, και πήρε ένα καπέλο. Τον ρώτησα τι δουλειά κάνει και δεν μου είπε, αλλά εγώ είχα πελάτισσα τη γυναίκα του κι έμαθα ότι ήταν εφοριακός. Απόφευγε να δώσει γνωριμία για να μην πουν ότι εκμεταλλεύεται τη θέση του. Μια μέρα πήρε παραπάνω θάρρος και μου είπε: σας παρακαλώ, μην το χαλάσετε το μαγαζί, μ’ αρέσει πολύ να το βλέπω».

Ρούχα που κρατάνε

Στο μαγαζί της Καίτης πηγαίνουν συχνά γυναίκες με σκοπό να αγοράσουν παντελόνια για τους άντρες τους. «Κάποτε μια κυρία ήρθε να ψωνίσει σορτς παντελόνια για τον άντρα της που ήταν έμπορος ενδυμάτων. Έφερνε ρούχα πολυτελείας από την Ιταλία ο άνθρωπος, αλλά δεν έβρισκε γερά παντελόνια για τον εαυτό του. Μια φορά που έσκυψε στο αεροδρόμιο σχίστηκε το παντελόνι του και φάνηκε το εσώρουχό του. Τα δικά μας ρούχα δεν του σχίστηκαν ποτέ, τα ιταλικά συνέχεια».

Μια φορά η κυρία Καίτη είδε μια γυναίκα να ρίχνει κρυφά στην τσάντα της μερικά κοκαλάκια που βάζουν τα κοριτσάκια στα μαλλιά. Δεν μίλησε και μόλις έφτασε στο ταμείο να πληρώσει πρόσθεσε διακριτικά στον λογαριασμό κάτι παραπάνω, χωρίς να την προσβάλλει. Κάποτε πάλι μπήκε ένας παππούς που δεν εύρισκε πουθενά κόκαλο για να φοράει τα παπούτσια του. «Έλα δω χριστιανέ μου να σου δώσω εγώ», του είπε. Θα της μείνουν αξέχαστοι επίσης δύο κύριοι που είχαν στοιχηματίσει για το μαγαζί της. «Εγώ σου λέω πως το έχει, είπε ο ένας. Εγώ σου λέω αποκλείεται, απάντησε ο άλλος. Κι όμως εγώ το είχα».

Αντιστέκεται στις σειρήνες

Όταν άνοιξε το μαγαζί ο άντρας της ο Σάκης δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω, μόνο η παλιά μικρή εκκλησούλα της Ανάληψης και το σχολείο που στεγαζόταν σε μια αίθουσα ενός καφενείου. Ήταν τόπος καλοκαιρινού παραθερισμού τότε τα Βριλήσσια για τους Αθηναίους, που νοίκιαζαν τα δωμάτια με λίρες. Ο Σάκης δεν προλάβαινε να δίνει στρώματα και φιάλες πετρογκάζ.

Τότε οι δήμαρχοι ασπρίζανε συνέχεια τα πεζοδρόμια και δεν άφηναν χαρτάκι πεταμένο κάτω. Οι γονείς γράφανε τα παιδιά τους στο δημαρχείο να σκουπίζουν και να βγάζουν ένα χαρτζιλίκι, αντί να χάνουν την ώρα τους. Τα αγόρια φορούσαν καπελάκια που τα έριχναν χαμηλά στο μέτωπο γιατί ντρέπονταν.

Η κυρία Καίτη, που τότε ήταν πιο νέα, σηκωνόταν πολύ νωρίς το πρωί και άφηνε τα παιδάκια της να κοιμούνται. Καθώς ήταν κοντά το σπίτι της, ξύπνησε ένα πρωί η κορούλα της και πήγε με τις πυτζάμες στο μαγαζί. Πέρασε μέσα από μια τρύπα, που είχε φτιαχτεί στην περίφραξη του σπιτιού για να περνούν οι κότες, και ευτυχώς δεν σχίστηκε το κοριτσάκι.

Αυτή η σκληρά εργαζόμενη γυναίκα έχει κάνει έναν πραγματικό άθλο αντιστεκόμενη στις σειρήνες του εύκολου και ξεκούραστου πλουτισμού. Ακόμα κι αν στο μέλλον οι ανάγκες της ζωής ή η φυσική κόπωση την οδηγήσουν στην απόφαση να κλείσει το μαγαζί, κανείς Βριλησσιώτης δεν θα την κατηγορήσει και όλοι θα τη θυμούνται με νοσταλγία. Όπως θυμούνται και τον σύζυγό της, που έφυγε πρόσφατα και απρόσμενα από τη ζωή.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

---