«Ξεκίνησα με αφέλεια και ρομαντισμό. Νόμιζα ότι μέσω της μουσικής θα μοιραζόμουν με τους άλλους φιλία, πόνο και χαρά, αλλά απογοητεύτηκα. Μερικοί χρησιμοποι­ούν τη μουσική σαν όπλο και πολεμούν μεταξύ τους. Εμείς δεν έχουμε σχέση μ’ αυτά. Τραγουδάμε με τα μάτια κλει­στά και δεν κοιτάμε τις κάμερες, όταν αυτές στρέφονται επάνω μας».

Εντελώς αυτοδίδακτος

Ο Ηλίας Ζάικος, κιθαρίστας και τραγουδιστής του θεσσαλονικιώτικου συγκροτήματος Μπλουζ Γουάιρ (Blues Wire), έπιασε για πρώτη φορά κιθάρα στα χέρια του μόλις έγινε είκοσι χρονών. Είναι απόλυτα αυτοδίδακτος και παρομοιάζει τις παρ­τιτούρες με μυστήρια πιο ακατανόητα κι από το δίσκο της Φαι­στού. Μέχρι τα δεκαεπτά του άκουγε ελληνική μουσική και κυρίως ρεμπέτικα. Μόλις άκουσε για πρώτη φορά μπλουζ μου­σική «έχασε το φως του». «Όπως οι Έλληνες έχουν βγάλει τραγούδια για νταλκάδες, έτσι και οι μαύροι της Αμερικής τραγουδάνε μπλουζ για τους καημούς τους. Αν δεν έχεις υπάρξει μαύρος ένα Σαββατόβραδο της ζωής σου, είναι σαν να μην έχεις ζήσει ποτέ. Το μπλουζ μοι­άζει με τη δημοτική μουσική, γι' αυτό τον λόγο δεν θα σβήσει ποτέ. Στο πέρασμα των δεκαετιών μετατράπηκε από μπλουζ των φυτειών της Αμερικής σε μπλουζ των πολυκατοικιών του κόσμου».

Δεν ανήκουν στο κατεστημένο

Ο Ηλίας, ως βιρτουόζος απόλυτα αφοσιωμένος στην τέχνη του, απορεί πώς μερικοί επώνυμοι του μουσικού κατεστημέ­νου προλαβαίνουν να εμφανίζονται και στα τηλεοπτικά κανάλια, να εκδί­δουν βιβλία, να γράφουν σε εφημερίδες και περιοδικά. Κατά τη γνώμη του τα κάνουν όλα επιφανειακά και όχι σε βάθος. Το συγκρότημά του μετά από 28 χρόνια παρουσίας και πολλούς δίσκους στο ενεργητικό του, δεν ανήκει στο κατεστημένο, αλλά απο­τελεί το περιθώριο του κατεστημένου.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι Μπλουζ Γουάιρ μετά δυσκολίας ζουν από τη μουσική τους. Το τέλειο ελληνικό συγκρότημα μπλουζ μουσικής, κατά πολλούς ένα από τα καλύτερα της Ευρώπης, δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με καμιά σοβαρή δισκογραφική εταιρεία και ταλαιπω­ρείται στον κυκεώνα των ανεξάρτητων παραγωγών. Τι θα κόστι­ζε στα μεγάλα στούντιο μια συνεργασία με τους Μπλουζ Γουάιρ, που ηχογραφούν μονορούφι έναν ολόκληρο δίσκο, χωρίς καθυστερήσεις και παραξενιές;

Κι αυτοί από Θεσσαλονίκη

Αν το συγκρότημα μετακόμιζε στην Αθήνα, σίγουρα θα είχε καλύτερες εμπορικές προοπτικές. Η Θεσσαλονίκη, όμως, είναι πιο μπλουζ από την Αθήνα, επειδή εκεί βγήκαν τα καλύτερα τραγούδια για καημούς. Είναι, επίσης, η μήτρα σπουδαίων ελληνικών ροκ συγκροτημάτων, μεταξύ των οποίων οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά.

Οι Μπλουζ Γουάιρ αγαπούν πολύ την πόλη τους και δεν την εγκαταλείπουν. Τους αρκεί η αγάπη των συμπα­τριωτών τους και ποτέ δεν θα ξεχάσουν τα λόγια ενός ζευγαρι­ού που τους ακολουθεί συχνά στις συναυλίες τους: «Είστε υπεύ­θυνοι που αποκτήσαμε παιδί. Την πρώτη φορά που σας ακούσα­με νιώσαμε πολύ όμορφα. Η μουσική σας μας έφερε τόσο κοντά, που εκείνη τη νύχτα συνελήφθη ο καρπός της αγάπης μας».
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

---