«Ξεκίνησα να φωτογραφίζω το νησί το 1987. Εκείνη την εποχή διέμενα στην Αθήνα και ήθελα να αποδείξω σε όλους όσους συναναστρεφόμουν ότι η Λήμνος είναι ένας όμορφος τόπος και άδικα τον κατηγορούσαν και τον παρουσίαζαν ως ένα άγονο μέρος που κατοικείται μόνο από φαντάρους». 

Από παιδάκι είχε κλίση στη μουσική ο λυράρης Μανώλης Διαμαντάκης, από το χωριό Φουρφουρά της επαρχίας Αμαρίου Ρεθύμνου, αλλά δεν είχε λύρα ούτε δοξάρι. Για ξεκίνημα έφτιαξε μόνος του ένα λυράκι της κακιάς ώρας από απιδιά, με χορδές από δερμάτινα λουριά. Στο δοξάρι έβαλε τρίχα από ουρά αλόγου και πάλευε να παίξει. Αντί για ρετσίνι έτριβε τις τρίχες με φύλλα από ακονιζέ, χαμηλό φυτό με χνουδωτό φυλλαράκι.

Ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, δημιουργός ανεπανάληπτων ταινιών με θέμα τη ζωή στα μαστιχοχώρια της Χίου, μεταξύ των οποίων το θρυλικό έργο «Το δέντρο που πληγώναμε», είναι ένας ευαίσθητος και μετρημένος καλλιτέχνης. Πιστεύει ότι οι ομορφιές του τόπου του δεν κρύβονται μόνο στις εικόνες και τις φωτογραφίες, αλλά στη σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους και με τη φύση.

«Επί 44 χρόνια φωτογραφίζω τον κόσμο που επισκέπτεται το νησί. Παλαιότερα έρχονταν από τη Ρόδο στη Σύμη το πολύ δέκα τουρίστες την ημέρα, τα τελευταία χρόνια έρχονται χιλιάδες. Κάθονται μια ώρα και ξαναφεύγουν με τα καραβάκια. Τρέχω να τους φωτογραφίσω μόλις κατεβούν στο λιμάνι και τυπώνω επιτόπου τις φωτογραφίες. Τις στήνω σε πάγκους για να τις δουν καθώς φεύγουν και να τις αγοράσουν σαν αναμνηστικές. Με βοηθάει κι ο γιος μου ο Μιχάλης, που έχει βγάλει και σχολή φωτογραφίας. Από οχτώ χρονών παιδάκι κρεμάει μαζί μου φωτογραφίες σε τελάρα».