«Δεν γυρίζω εγώ, ο κόσμος γυρίζει γύρω μου. Νιώθω έκσταση, δεν με νοιάζει τίποτα, σαν να μην υπάρ­χει κανείς γύρω μου. Με βοηθάει να γίνομαι πιο ηθικός αυτή η δραστηριότητα. Όπως λέει ένα παλιό δερβίσικο τραγούδι, ο κόσμος είναι μια θάλασσα φωτιάς, αγάπη είναι να πέσεις μέσα».

Σαν να αιωρούνται

Ο 25χρονος Ιχσάν Μπατούρ είναι δερβίσης, μέλος της αδελφότητας του μεγάλου σύγχρονου σούφι (μυστικιστή) Χασάν Ντέντε. Παράλληλα είναι και ερευ­νητής του τμήματος φιλοσοφίας του πανεπιστημίου Γαλατά Σεράι της Κωνσταντινούπολης. Είναι ένας μετρημένος νεαρός, με διά­χυτη εσωτερική ευγένεια και λαμπερό χαμό­γελο, ο οποίος γίνεται πιο ανοιχτόκαρδος όταν συνο­μιλεί με Έλληνες. «Οι γονείς μου ξενίστηκαν όταν τους ανα­κοίνωσα ότι θα γίνω δερβίσης, αλλά μετά από λίγο καιρό το αποδέχτηκαν. Δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τους άλλους ανθρώπους, ούτε είμαστε αιρετικοί, όπως λένε μερικοί ορθόδοξοι μουσουλμάνοι. Ίσως τους φάνηκε υπερβολικό που το 1991 συμπεριλάβαμε στην ομάδα μας για πρώτη φορά γυναίκες. Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν έχει γίνει αυτό».

Ο Ιχσάν μας άφησε ευγενικά για να μπει μέσα στο τζαμί Γαλατά Μεβλελί και να προετοιμαστεί για τον ιερό χορό του. Την ώρα που περι­στρεφόταν μαζί με τους συντρόφους του, έξω από το τζαμί έπεφτε πυκνό χιόνι. Τίποτα δεν ακουγόταν στη συνοικία Πέραν της Κωνσταντινούπολης εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα, παρά μόνο το καμπα­νάκι του τραμ που διέσχιζε τη λεωφόρο Ιστικλάλ. Ούτε τα βήματα των δερβίσηδων ακούγονταν μέσα στο τζαμί, λες κι αυτοί αιωρούνταν χωρίς να πατούν στο έδαφος. Τα χέρια τους ήταν τεντωμένα σαν φτερά, με τη δεξιά παλάμη στραμμένη προς τον ουρανό και την αριστερή προς στη γη, θέλοντας μ’ αυτό τον τρόπο να τραβήξουν τη θεϊκή αγάπη από ψηλά και μέσω της καρδιάς τους να τη διασκορπίσουν στο χώμα που πατάμε.

Μαγικός αυλός

Σε μας τους Έλληνες αρέσει να βλέπου­με τους δερβίσηδες να περιστρέφονται. Μπο­ρεί να μην κατανοούμε όλους τους συμβολι­σμούς του ιερού χορού τους, ούτε και τα λόγια των ύμνων που μουρμουρίζουν οι ψάλτες. Μαγευόμαστε, όμως, από τον ήχο του νέι (αυλού), που κατά τους σούφηδες «δεν είναι αέρας, αλλά φωτιά της αγάπης μέσα σ’ ένα καλάμι». Αναρωτιόμαστε αν το κανονάκι, ο ταμπουράς, η λύρα, το ντέφι και τα κρουστά βγάζουν ήχους τουρκικούς ή ελληνικούς.

Απ’ ότι φαίνεται η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Όπως είπε κάποτε η Έλλη Αλεξίου, ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός είναι σαν δυο διαφορετικά φυτά σπαρμένα στην ίδια γλά­στρα. Νιώθουν ξένα μεταξύ τους, αλλά οι ρίζες τους πλέκονται κάτω απ’ τη γη και τα κλαδιά τους πάνω απ’ το χώμα. Άμα τραβή­ξεις να ξεριζώσεις το ένα ακολουθεί και τ’ άλλο.
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Δερβίσηδες πριν από 100 χρόνια.

Πλήθος κόσμου προσέρχεται στο τζαμί που χορεύουν οι δερβίσηδες.

---