"Ποιοι είστε, μην πάτε προς τα εκεί, το δρομάκι αυτό είναι αδιέξοδο, οδηγεί προς το σπίτι μου", μας είπε μια κυρία στο Μάτι. Κάναμε πίσω και προσπαθήσαμε να βρούμε άλλη διέξοδο προς τη θάλασσα, αλλά στάθηκε αδύνατο. Η περιοχή είναι αραιοχτισμένη με βίλες, που γύρω τους έχουν οικόπεδα περιφραγμένα με ψηλούς τοίχους και μεταλλικούς φράχτες. Σε μερικές περιφράξεις έχουν τοποθετηθεί συρματοπλέγματα με λάμες σαν ξυραφάκια που σου κόβουν τα χέρια μόλις τις αγγίζεις. Σ' αυτούς τους λαβύρινθους στο Μάτι εγκλωβίστηκαν και κάηκαν δεκάδες άνθρωποι. Εκεί βρίσκεται και το οικόπεδο, στο οποίο απανθρακώθηκαν αγκαλιασμένοι 26 άνθρωποι. Ακόμα, όμως, κι αν κατόρθωνε κάποιος να ξεπεράσει τους φράχτες, θα έφτανε στην απόκρημνη ακτή και πολύ δύσκολα θα εύρισκε τα στενά σκαλοπάτια που κατεβαίνουν προς την παραλία. Έτσι συνέβη και με το 13χρονο κορίτσι, που έφτασε μεν στα βράχια, αλλά δεν βρήκε τρόπο να κατεβεί στη θάλασσα και προτίμησε να πηδήξει στο κενό παρά να καεί. Οι βίλες στο Μάτι είναι χτισμένες σύριζα στον γκρεμό σαν εξέδρες στον ουρανό και οι πισίνες τους σχεδόν εξέχουν από τα βράχια. Ούτε ένα χιλιοστό γης δεν έχει αφεθεί ελεύθερο για πρόσβαση στους ξένους ανθρώπους και κανείς δεν μπορεί να περάσει μπροστά τους και να διαταράξει τη γαλήνη τους. Όλες οι χαραμάδες έχουν κλειστεί με συρματοπλέγματα, δεν περνάει ούτε κουνούπι. Παρόλα αυτά αρκετές από τις βίλες έχουν καταστραφεί από τη φωτιά και δεν αποκλείεται οι ιδιοκτήτες τους να θρηνούν κι αυτοί θύματα. Οι περιφράξεις στάθηκαν ικανές να κρατήσουν επί δεκαετίες μακριά τους απρόσκλητους επισκέπτες, όχι όμως και την καταστροφή.

Η Πλάκα κάτω από τον βράχο της Ακρόπολης είναι η καρδιά της Αθήνας. Είναι μια θρυλική παραδοσιακή συνοικία που ευτυχώς γλίτωσε από τη λαίλαπα της αδηφάγου οικιστικής ανάπτυξης. Κάθε μέρα, αλλά ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα, πλημμυρίζει από Αθηναίους που την εξερευνούν σχολαστικά, χωρίς ποτέ να την χορταίνουν. Τραβούν φωτογραφίες τα σπιτάκια και τα σοκάκια και πλημμυρίζουν το διαδίκτυο. Υπάρχουν σελίδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πολλές χιλιάδες μέλη αφιερωμένες στην Πλάκα. Είτε ηλικιωμένοι άνθρωποι είτε νεαροί έφηβοι, όλοι έχουν κάτι να πουν για την Πλάκα.

Η Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης "Art-Athina 2018" πραγματοποιήθηκε από 21-24 Ιουνίου στους χώρους του Ωδείου Αθηνών. Κάθε χρόνο διοργανώνεται αυτή η διεθνώς φημισμένη έκθεση στην Αθήνα και την κατακλύζουν οι επισκέπτες. Παράλληλα με την έκθεση λειτούργησε και ένα πρόγραμμα  με αφιερώματα, παράλληλες εκθέσεις, ομιλίες και εκπαιδευτικές δράσεις. Φέτος, όπως και τις προηγούμενες χρονιές, ήταν εκπληκτικά τα εκθέματα και πολλά σε αριθμό, που έπαιρνε ώρες για να τα περιηγηθούν και απολαύσουν οι επισκέπτες. Η επιλογή των έργων που προβάλλονται σ' αυτό το αφιέρωμα είναι ενδεικτική και σε τυχαία σειρά, ενώ εξαρτήθηκε κυρίως από τη δυνατότητά μας να τα φωτογραφήσουμε, δηλαδή τις φωτιστικές συνθήκες και τη θέση του κάθε έργου. Η φωτογράφηση δεν αποδίδει την πραγματική αξία των καλλιτεχνημάτων, επειδή έγινε με μικρή κάμερα, στα πλαίσια μιας απλής περιήγησης στον χώρο της έκθεσης.

Τα Αναφιώτικα της Πλάκας είναι μια κυκλαδίτικη συνοικία στο κέντρο της Αθήνας, κάτω ακριβώς από τον βράχο της Ακρόπολης. Άρχισε να ανοικοδομείται στα μέσα του 19ου αιώνα από κατοίκους του νησιού Ανάφη, οι οποίοι είχαν μετακομίσει στην Αθήνα αναζητώντας εργασία. Στα Αναφιώτικα ζει ακόμη η παλαιά νοσταλγική Αθήνα. Τα σπίτια είναι όλα ασπρισμένα, με χρωματιστά νησιώτικα παράθυρα και μικροσκοπικές αυλές γεμάτες μπουκαμβίλιες. Τα ασβεστωμένα στενά δρομάκια ανάμεσα στα σπίτια μοιάζουν με λαβύρινθο και σε μερικά σημεία χωρούν μετά βίας έναν άνθρωπο.

Πριν λίγα χρόνια κατασκευάστηκε στην Αθήνα το νέο μουσείο της Ακρόπολης, για να στεγάσει τα γλυπτά του Παρθενώνα. Πρόκειται για ένα αρχιτεκτονικό έργο παγκόσμιας κλάσης, που βρίσκεται απέναντι από την Ακρόπολη και έχει εντυπωσιακή θέα στον ιερό βράχο. Η αρχιτέκτονες που σχεδίασαν το μουσείο είναι οι Bernard Tschumi και Μιχάλης Φωτιάδης.

«Τα κολοκοτρωναίικα τραγούδια πέρασαν μέσα μου χωρίς να το καταλάβω. Όλοι τραγουδούσαν στο χωριό μου, το ίδιο και στο σπίτι μου. Η μάνα μου έλεγε: Το βράδυ θα πάμε να χαιρετήσουμε τον θείο σου, κοίτα μη δεν τραγουδήσεις. Θα σου δώσω κι ένα τάλιρο. Άμα δεν λυνόταν η σιωπή και η ντροπή μου, ξανάλεγε: Κοίτα μη δε χορέψεις, θα με ντροπιάσεις. Άντε ένα δεκάρικο».

Συμμετείχαν οικογένειες με μωρά στα καροτσάκια και ηλικιωμένοι άνθρωποι που κινούνταν με δυσκολία. Ήταν μια "ερασιτεχνική" από οργανωτική άποψη κινητοποίηση πολιτών, οι περισσότεροι εκ των οποίων ίσως δεν είχαν ξαναπάει σε συλλαλητήριο. Η υπόθεση, όμως, της Μακεδονίας διακίνησε κάτι μέσα τους και βγήκαν στιγμιαία στο προσκήνιο. Δεν ήταν μόνο δεξιών φρονημάτων, αλλά όλων των πολιτικών αποχρώσεων. Η ομιλία του Μίκη Θεοδωράκη τούς καθήλωσε κυριολεκτικά και τραγούδησαν συγκινημένοι τα τραγούδια του. Αυτός ο αληθινός αριστερός ηγέτης είναι χρήσιμος στη χώρα, γιατί συγκινεί αδιάκριτα αριστερούς και δεξιούς πολίτες και τους διδάσκει την εθνική συμφιλίωση.

Όποιος βρεθεί αμέσως μετά τη δύση του ήλιου στον Λυκαβηττό θα εκπλαγεί από τις εικόνες που θα αντικρίσει. Καθώς απλώνεται το σκοτάδι κρύβονται τα απρόσωπα κτίρια της Αθήνας και το βλέμμα υψώνεται στον ουρανό που έχει πάρει φωτιά από τα χρώματα. Το μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα που ξεχωρίζει πάνω από την τσιμεντένια θάλασσα είναι η σιλουέτα της Ακρόπολης.

Ήταν μια πόλη γεμάτη μεταλλεία, στα οποία δούλευαν χιλιάδες εργάτες σε βάρβαρες συνθήκες. Η έλλειψη μέτρων περιβαλλοντικής προστασίας την πλήγωσαν έντονα, με τα σημάδια να παραμένουν μέχρι σήμερα. Μετά την αποβιομηχάνιση της πόλης τα εργοστάσια έμειναν κουφάρια έρημα και ετοιμόρροπα. Όμως, αυτή η εικόνα της φθοράς του χρόνου είναι αναπάντεχα ελκυστική. Η περιοχή μοιάζει με απέραντο υπαίθριο ατελιέ τέχνης, στο οποίο κυριαρχούν τα χρώματα της σκουριάς. Δίπλα στα ερείπια και τις σωρούς των εγκαταλελειμμένων μεταλλευμάτων υπάρχουν παλαιά κτήρια που έχουν ανακαινιστεί και έχουν αποκτήσει σημαντική εικαστική αξία. Εκπληκτικά είναι επίσης και τα φυσικά τοπία στην περιοχή. Κι όλα αυτά κοντά στην Αθήνα. Οι φωτογράφοι σίγουρα θα εντυπωσιαστούν!