Τους έγραψε λίγο πριν πεθάνει σαν σήμερα στις 5 Μαρτίου 2011 και βλέπουν πρώτη φορά το φως. Ευχαριστούμε τον μουσικοσυνθέτη Χάρη Παπαδόπουλο και τον εκπαιδευτικό Κώστα Μπουζιώτα από την Κατερίνη που μας τους παραχώρησαν.

Ο Μανώλης Ρασούλης είχε τη μαγική ικανότητα να συμπυκνώνει τη ζωή των Ελλήνων σε λίγα λόγια. «Όποιος χάνει το μέτρο παίρνει μέτρα» είπε σε μια εκδήλωση λίγες μέρες πριν πεθάνει, αναφερόμενος στην κρίση που μαστίζει τη χώρα μας. Τακτοποιούσε τη λαϊκή σκέψη με ένα μόνο στιχάκι και την αποσπούσε από την απεραντολογία και τη φλυαρία που διακρίνει τη φυλή μας. Οι στίχοι του διέπονταν από αυστηρή λιτότητα και δεν μπορούσες να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις ούτε ένα κόμμα χωρίς να τους καταστρέψεις.

Ο Παπαδιαμάντης δυσκολευόμενος να πληρώσει το νοίκι του σπιτιού του και με κακή κατάσταση υγείας κατέφυγε στις αρχές της δεκαετίας του 1880 στον ναό των Αγίων Αναργύρων στου Ψυρρή, όπου δούλευε ως νεωκόρος ο καλόγερος Νήφων, ο οποίος καταγόταν από τη Σκιάθο και ήταν παιδικός του φίλος. Ο Νήφων τού προσέφερε φιλοξενία στο ίδιο καμαράκι που κοιμόταν και ο ίδιος στον περίβολο της εκκλησίας.

Το σπίτι που έζησε ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην Αλεξάνδρεια ήταν το ίδιο λιτό με τους στίχους και τον χαρακτήρα του. Σήμερα έχει μετατραπεί σε μικρό μουσείο, στο οποίο φυλάσσονται τα προσωπικά του αντικείμενα και σπάνιες εκδόσεις του έργου του.

Τα ταμπούρια των πολιορκητών της Τριπολιτσάς το 1821 διασώζονται μέχρι σήμερα στις κορυφές δύο υψωμάτων στα Τρίκορφα βόρεια της πόλης. Το δυτικό και μικρότερο ταμπούρι του Αϊ Βλάσση, στο οποίο οχυρωνόταν ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης, είναι πιο βραχώδες και δύσκολα προσβάσιμο. Το ανατολικό ταμπούρι, στο οποίο στρατοπέδευε ο Υψηλάντης, είναι μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό, ενώ η πρόσβαση είναι ευκολότερη. Οι κάτοικοι της Τρίπολης και των γύρω χωριών θεωρούν την τοποθεσία ιερή, επειδή μέχρι τη δεκαετία του 1930 έβρισκαν συνεχώς σκόρπια οστά στα βράχια. Μερικοί έλεγαν ότι όταν περνούσαν κοντά στα ταμπούρια τη νύχτα ο αέρας τους έφερνε στ’ αυτιά βογγητά πληγωμένων αντρών και μοιρολόγια γυναικών. Ο τόπος είναι συγκινησιακά φορτισμένος, επειδή εκεί έχουν δοθεί ανελέητες μάχες και έχει χυθεί πολύ αίμα. Ενδεικτικά αναφέρεται η μάχη των Τρικόρφων στις 23 Ιουνίου 1825, η οποία κατέληξε σε σφαγή 300-500 νεαρών Ελλήνων, που ήταν σχεδόν παιδιά, επειδή η επανάσταση ψυχορραγούσε και είχαν απομείνει μόνο νεαρά άτομα να πολεμήσουν.

Στα ανθελληνικά επεισόδια του Σεπτεμβρίου 1955 ο όχλος εισέβαλε στο Ζάππειο ελληνικό σχολείο της Κωνσταντινούπολης και μεταξύ άλλων καταστροφών γκρέμισε το μαρμάρινο άγαλμα του ευεργέτη Κωνσταντίνου Ζάππα, που έσπασε σε τρία κομμάτια. Το άγαλμα ήταν ένα αξεπέραστο έργο τέχνης, που είχε τοποθετηθεί στο κεφαλόσκαλο της μεγάλης εσωτερικής σκάλας του Ζαππείου από το 1916.

Από τα ωραιότερα λιμάνια της Μεσογείου, στις παρυφές του Αιγαίου Πελάγους. Μοιάζει πολύ με τη Σύμη, είναι το μικρό αδελφάκι της. Ένα αρχιτεκτονικό θαύμα με αρχοντικά παραδοσιακά σπίτια βαμμένα σε απαλά χρώματα. Είναι απέναντι από την τουρκική πόλη Κας. Το λατρεύουν και οι Τούρκοι, που το επισκέπτονται κατά χιλιάδες με καραβάκια. Για τους απλούς ανθρώπους δεν είναι αγκάθι στις σχέσεις των δύο χωρών, αλλά γέφυρα φιλίας. Το έχουν, επίσης, ερωτευτεί και οι Ιταλοί. Εδαφικά μπορεί να ανήκει στην Ελλάδα, αλλά αισθητικά ανήκει σε όλους. (Φωτογραφίες: Σταμάτης Ζαφειρόπουλος)

Η ιστορική αυτή εκκλησία με τα μυθικά ψηφιδωτά ακολουθεί τη μοίρα της πολύπαθης Αγιάς Σοφιάς και πέφτει θύμα του εκδικητικού σκοταδισμού. Σύντομα, μαύρες κουρτίνες θα στερήσουν αυτή την υψηλή τέχνη από την ανθρωπότητα. Οι συμβολισμοί είναι πολλοί, πολυεπίπεδοι και αναχρονιστικοί. Η υπεροχή του Ισλάμ, το δίκαιο της κατάκτησης, η ανυπακοή στη Δύση· κι όμως, αυτό που φαίνεται να κυριαρχεί είναι το μίσος για τον προκάτοχο και ένας θυμός που δεν μπορεί να τον κατευνάσει ούτε ο χρόνος, ούτε η μαγεία της τέχνης. ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΠΗΓΗ: www.greecewithin.com 

Εθελοντική Ομάδα Ν. Πιερίας «Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ» δημιούργησε μια ομάδα 37 μέχρι στιγμής εθελοντών, οι οποίοι αναλαμβάνουν στην εποχή του κορωνοϊού τη στήριξη ανήμπορων πολιτών της τρίτης ηλικίας, που δεν αυτοεξυπηρετούνται πλήρως, και ατόμων με κινητικές δυσλειτουργίες και ειδικότερα αυτών που ζουν μόνοι τους ή δεν έχουν την πλήρη φροντίδα της οικογένειας.

Όταν πέθανε ο Κολοκοτρώνης το 1843 άγνωστος καλλιτέχνης αποτύπωσε επάνω στο νεκρικό κρεβάτι τη μορφή του σε γύψινο εκμαγείο, το οποίο είναι πολύ ευαίσθητο και φυλάσσεται στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών. Το 1968 ο διευθυντής του Μουσείου Ιωάννης Μελετόπουλος ζήτησε από τον καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών Γιάννη Παππά να ρεστοράρει το εκμαγείο του 1843 και να χυτεύσει, επίσης, δύο χάλκινα εκμαγεία. Τότε ο Παπάς ανέθεσε στον βοηθό του γλύπτη Γιώργο Χουλιάρα να κατασκευάσει ένα αναπληρωματικό γύψινο εκμαγείο, το οποίο  μετά από χρόνια περιήλθε διαδοχικά στην κατοχή του ιστορικού τέχνης Νίκου Γρηγοράκη και του συλλέκτη Γιώργου Χριστοδουλόπουλου, από την Τρίπολη. Η φωτογραφία αφορά σε αυτό το δεύτερο εκμαγείο.

Ένας μικρός πεζόδρομος στο κέντρο της Λευκωσίας είναι ζωγραφισμένος με γκράφιτι, τα οποία μοιάζουν με ολοκληρωμένα έργα μοντέρνας τέχνης. Στη Λευκωσία δεν υπάρχουν γκράφιτι στους τοίχους όπως συμβαίνει στις ελληνικές πόλεις, παρά μόνο ελάχιστα κακόγουστα από αισθητική άποψη συνθήματα. Μέχρι πέρυσι η οδός Πύθωνος ήταν γεμάτη με τραπεζάκια των γειτονικών καφέ και μπαρ και έσφυζε από νεανική ζωή τα βράδια. Φέτος ήταν σχεδόν έρημη, καθώς μόνο ένα μπαράκι έχει απομείνει στην άκρη του δρόμου. Το πιθανότερο είναι αυτά τα γκράφιτι να καταστραφούν είτε από τις καιρικές συνθήκες είτε από τα έργα συντήρησης των κτηρίων, στους τοίχους των οποίων είναι ζωγραφισμένα. (Φωτογράφηση-Κείμενο: Γιώργος Ζαφειρόπουλος - www.greecewithin.com)

Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης που πραγματοποιήθηκε από 13-16 Σεπτεμβρίου στο Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα. Κάθε χρόνο διοργανώνεται αυτή η έκθεση με διαρκώς αυξανόμενη επιτυχία. Το Ζάππειο κατακλύστηκε από χιλιάδες επισκέπτες, γεγονός που αποδεικνύει το μεγάλο ενδιαφέρον των Ελλήνων για τη μοντέρνα τέχνη. Ήταν τόσα πολλά τα εκθέματα που έπαιρνε ώρες για να τα περιηγηθεί κανείς. Εντυπωσιακή ήταν και η προθυμία των καλλιτεχνών να ενημερώσουν με τον καλύτερο τρόπο τους επισκέπτες. Η επιλογή των έργων που προβάλλονται σ' αυτό το άλμπουμ είναι τελείως ενδεικτική. Η φωτογράφηση ίσως μειώνει την αξία των καλλιτεχνημάτων, επειδή  έγινε με λιτά φωτογραφικά μέσα.

Αν και είναι το δεύτερο σε μέγεθος νησί των Κυκλάδων, μετά τη Νάξο, δεν είναι ιδιαίτερα προβεβλημένο, γι’ αυτό έχει πληγεί λιγότερο από τη μαζική τουριστική εισβολή και έχει διατηρήσει την ιστορική αρχοντιά και αρχιτεκτονική μαγεία του. Είναι αρκετά κοντά στην Αθήνα και κατοικείται από το 4.000 π.Χ. Δεν είναι άνυδρο όπως οι υπόλοιπες Κυκλάδες και έχει πλούσια βλάστηση. Πολύ συχνά πλήττεται από ισχυρούς βόρειους ανέμους, που δυσκολεύουν τη ζωή και τα καράβια, αλλά από την άλλη μεριά προσφέρουν δροσιά και εκπληκτική διαφάνεια στην ατμόσφαιρα, που χαροποιεί ιδιαίτερα τους φωτογράφους. Ένας αναγνώστης του greecewithin.com, ο Γιάννης Ψαρούλης, μας έστειλε μερικές φωτογραφίες που τράβηξε πριν λίγες μέρες στην Άνδρο. Τις δημοσιεύουμε με ευχαρίστηση και τον συγχαίρουμε για τη φωτογραφική του δεξιότητα.

Εκείνη τη ζεστή ημέρα του Αυγούστου ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος στην Κύμη και τίποτα δεν προμήνυε το άγριο ξέσπασμα του καιρού που θα ακολουθούσε. Η περιοχή αυτή βρίσκεται στην ανατολική Εύβοια με μέτωπο στο ταραγμένο από τους βοριάδες Αιγαίο Πέλαγος. Τα τοπία εκεί είναι άγρια, με βουνά και κάθετες ακτές δίπλα στη θάλασσα.

Ξεχωριστής αισθητικής νησί των Κυκλάδων σε απόσταση μόνο μιάμισης ώρας από το Λαύριο. Προσφέρει τοπία με απαλές καμπύλες, χωρίς ψηλά βουνά, μόνο λόφοι με γαλήνια περιγράμματα. Ήσυχος και λιτός τόπος, ξέγνοιαστος και καθόλου περίπλοκος, ιδανικός για αληθινή χαλάρωση. Μια φίλη του site μας από τη Θεσσαλονίκη, η Αναστασία Μυτιλέκα, γοητεύτηκε από την Κύθνο και μας έστειλε μερικές φωτογραφίες που τράβηξε εκεί τις προηγούμενες μέρες. Με πολύ απλά φωτογραφικά μέσα μάς έκανε κοινωνούς της μαγείας του νησιού. Την ευχαριστούμε και τη συγχαίρουμε για τη φωτογραφική της δεξιότητα.