Ετικέτα: Πίστη

{jcomments on}

Κατά την παράδοση, στις 29 Μαΐου 1453, ένας καλόγερος της Μονής Βαλουκλή στην Κωνσταντινούπολη τηγάνιζε ψάρια δίπλα στο αγιασμένο νερό που αναβλύζει στα θεμέλια του μοναστηριού, όταν κάποιος του μετέφερε την είδηση πως η Πόλη αλώθηκε. «Μόνο αν τα ψάρια πηδήξουν απ’ το τηγάνι και πέσουν στο αγίασμα θα σε πιστέψω», απάντησε ο καλόγερος. Πριν τελειώσει τη φράση του τα μισοτηγανισμένα ψάρια πήδηξαν στο νερό. Έτσι το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής πήρε το όνομα Βαλουκλή, από την τουρκική λέξη βαλούκ, που σημαίνει ψάρι.

Φωτογραφικό οδοιπορικό στον χώρο της Ταφής και Ανάστασης του Χριστού Χριστιανοί από όλη τη Γη συρρέουν εκεί και δονούνται από συγκίνηση. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από την αύρα που διαχέεται στην ατμόσφαιρα, όλοι εγκλωβίζονται, ακόμα και οι μη θρησκευόμενοι. Δεν είναι μόνο ένας επιβλητικός ναός, αλλά ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα λατρευτικών χώρων που μοιάζει με λαβύρινθο. Ανεβοκατεβαίνεις σκαλοπάτια, διασχίζεις τούνελ, βλέπεις ρασοφόρες μορφές όλων των φυλών και χρωμάτων να κινούνται στο σκοτάδι σαν σκιές, φτάνεις σε μικροσκοπικές εκκλησούλες στα έγκατα της γης και ακούς ατέρμονες ύμνους που δεν διακόπτονται ποτέ επί αιώνες, που τους ψέλνουν εναλλασσόμενοι μοναχοί, σαν σκυταλοδρόμοι σε μια αέναη πορεία που οδηγεί σε ένα μαγικό φως.

«Έχω μάθει να ξεχωρίζω τους Γιουνάν (Έλληνες) τόσα χρόνια που κάνω αυτή τη διαδρομή. Όλο τον χρόνο δεν σταματούν να επισκέπτονται προσκυνητές από το Γιουνανιστάν (Ελλάδα) τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης», μας είπε ένας ηλικιωμένος Τούρκος, ο κύριος Ομέρ, που καθόταν δίπλα μας στο καραβάκι, κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς τη Χάλκη.

Φτάσαμε στην Παναγία των Βλαχερνών το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, λίγο πριν αρχίσει η αναστάσιμη λειτουργία και το μάτι μας έπεσε αμέσως στη μαρμάρινη πλάκα που έχει χαραγμένο επάνω της τον Ακάθιστο Ύμνο.

Οι πιστοί χριστιανοί έχουν τον πόθο να επισκεφτούν έστω και μια φορά στη ζωή τους τον Ναό της Αναστάσεως. Γι’ αυτό ταξιδεύουν κατά εκατομμύρια κάθε χρόνο στην Ιερουσαλήμ και γονατίζουν στον Τάφο του Ιησού. Ο φόβος του παντοτινού αφανισμού τούς οδηγεί στην πηγή της ελπίδας, εκεί που ο Χριστός υπερνίκησε τον θάνατο.

Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες που απέμειναν στην Κωνσταντινούπολη και πολλές οι βυζαντινές εκκλησίες. Ακόμα κι αν εκκλησιάζονταν όλοι κάθε μέρα, κάποιες απ’ αυτές θα έμεναν άδειες. Οι Ρωμιοί, όμως, δεν το βάζουν κάτω και βρίσκουν τρόπους να ζωντανέψουν τις εκκλησίες και να μην τις αφήσουν να ερημωθούν. Έτσι, κάθε Μεγάλη Παρασκευή τηρούν το πολίτικο έθιμο του προσκυνήματος των Επτά Επιταφίων, που εξασφαλίζει τη συνεχή κινητικότητα του ολιγάριθμου ελληνικού στοιχείου σε πολλές εκκλησίες ταυτόχρονα. Κάτι γνώριζε ο αείμνηστος Πατριάρχης Αθηναγόρας, που έλεγε: «Εμείς οι Ρωμιοί της Πόλης είμαστε λίγοι, αλλά αμέτρητοι».

Η Ελληνική Κοινότητα Τεργέστης γιορτάζει τα Θεοφάνεια κάθε χρόνο με μεγάλη λαμπρότητα. Από το πρωί συγκεντρώνονται οι Έλληνες στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται στο κέντρο της παραλιακής λεωφόρου, για να παρακολουθήσουν τη θεία λειτουργία. Στη συνέχεια συγκροτούν πομπή και περπατούν όλοι μαζί μέχρι την προβλήτα του λιμανιού, όπου ρίχνουν τον σταυρό στη θάλασσα και κάνουν αγιασμό των υδάτων.

Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έχει υπό την πνευματική του δικαιοδοσία ολόκληρο τον ορθόδοξο χριστιανικό πληθυσμό της Μαύρης Ηπείρου και αποτελεί το δεύτερο κατά τη νομοκανονική σειρά ορθόδοξο πατριαρχείο μετά το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Το σημαντικότερο κεφάλαιο της δράσης του αφορά στην ιεραποστολή στα βάθη της Αφρικής, όπου το θεολογικό και φιλανθρωπικό έργο του επεκτείνεται συνεχώς και αγκαλιάζεται όλο και περισσότερο από τους λαούς της φτωχής ηπείρου.

«Μα πόσο ηλίθιοι είναι αυτοί που μας κυβερνούν; Έχουν πάει κατά διαβόλου αυτή τη χώρα. Το ξέρω, είναι βαρύ αυτό που λέω, αλλά δυστυχώς έτσι είναι. Καταντήσαμε να εισάγουμε τα πιο πολλά προϊόντα απ’ έξω. Ακόμα και στο Λουτρό Σφακίων, ένα τόσο δα χωριουδάκι, που δεν έχει δρόμο και πας εκεί μόνο από τη θάλασσα, πουλάνε μέλι από την Αργεντινή, τη στιγμή που το δικό τους μέλι μένει απούλητο».

Κάθε πρωί, όλες τις εποχές και ημέρες του χρόνου, το λιμάνι της Ουρανούπολης στη Χαλκιδική κατακλύζεται από άντρες, που περιμένουν το πλοίο για το Άγιο Όρος. Εκεί βρίσκεται το τέλος του «σύγχρονου» κόσμου, πέρα απ’ αυτό το σημείο δεν υπάρχουν ούτε λεωφόροι, ούτε λιμουζίνες, παρά μόνο στενά μονοπάτια. Το καραβάκι που οδηγεί στη Δάφνη περνάει δίπλα από ακτές που είναι έρημες και γαλήνιες, έτσι όπως ήταν παλαιότερα όλες οι ακτές του κόσμου, χωρίς ογκώδη κτίσματα και καμινάδες εργοστασίων.

Η ημέρα στο Άγιο Όρος ξεκινάει και τελειώνει στην εκκλησία, με τους μοναχούς να κινούνται σαν σκιές στο ημίφως και να ψέλνουν ύμνους που έχουν πλέον τελειοποιηθεί μετά από επαναλήψεις αιώνων. Στα μοναστήρια οι καλόγεροι εργάζονται σκληρά, για να ασκήσουν την πίστη τους, να φροντίσουν τα τεράστια και παμπάλαια οικοδομήματα, να θρέψουν τα στόματα και να αφουγκραστούν τον πόνο και τη χαρά των χιλιάδων προσκυνητών.

Το καραβάκι της επιστροφής από το Άγιο Όρος γλιστράει σαν έλκηθρο στη θάλασσα, αφήνοντας τον Άθωνα να προβάλλει στο βάθος, σαν σκαλοπάτι που ενώνει τη γη με τον ουρανό. Στα μάτια των σιωπηλών επιβατών τα μοναστήρια δεν μοιάζουν πλέον σαν επιβλητικά και ογκώδη κτίρια, αλλά σαν ήρεμα καταφύγια.

«Ο παπάς στο χωριό μου, το Πληκάτι Ιωαννίνων, ζωγράφιζε εικόνες. Έφτιαξα κι εγώ δίπλα του μια Παναγίτσα, την οποία έδειξα κάποτε στον δάσκαλο αγιογραφίας στην Αθήνα Νίκο Στρατούλη. Μόλις την είδε μου έκανε το ερώτημα: Τι θες να γίνεις, ζωγράφος ή αγιογράφος; Κόλλησα, τι να του πω τώρα; Μήπως δεν του άρεσε η απάντησή μου και μου έλεγε πάρε δρόμο; Του είπα αγιογράφος για να τον ευχαριστήσω. Με κοίταξε με ικανοποίηση και είπε: Έλα τη Δευτέρα και κράτα μαζί σου ένα παλιό παντελόνι για να μη λερωθείς στις σκαλωσιές. Αν του είχα πει ότι θέλω να γίνω ζωγράφος, ποιος ξέρει πού θα ήμουν τώρα».

Ο Κυριάκος Λίτινας είναι ιερέας στην Αγία Παρασκευή της επαρχίας Αμαρίου Ρεθύμνου. Είναι πολύ αγαπητός άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης, που πασχίζει το ίδιο σκληρά με το ποίμνιό του να τα φέρει βόλτα στη ζωή. Οι κάτοικοι του χωριού είναι μετρημένοι στα δάχτυλα και όλοι μαζί ούτε που γεμίζουν ένα εκκλησάκι. Ψάλτης του χωριού επί πολλά χρόνια είναι η Καλλιόπη Κανακάκη, καθώς δεν υπάρχει άντρας να κάνει αυτή τη δουλειά.