Ήταν μια πόλη γεμάτη μεταλλεία, στα οποία δούλευαν χιλιάδες εργάτες σε βάρβαρες συνθήκες. Η έλλειψη μέτρων περιβαλλοντικής προστασίας την πλήγωσαν έντονα, με τα σημάδια να παραμένουν μέχρι σήμερα. Μετά την αποβιομηχάνιση της πόλης τα εργοστάσια έμειναν κουφάρια έρημα και ετοιμόρροπα. Όμως, αυτή η εικόνα της φθοράς του χρόνου είναι αναπάντεχα ελκυστική. Η περιοχή μοιάζει με απέραντο υπαίθριο ατελιέ τέχνης, στο οποίο κυριαρχούν τα χρώματα της σκουριάς. Δίπλα στα ερείπια και τις σωρούς των εγκαταλελειμμένων μεταλλευμάτων υπάρχουν παλαιά κτήρια που έχουν ανακαινιστεί και έχουν αποκτήσει σημαντική εικαστική αξία. Εκπληκτικά είναι επίσης και τα φυσικά τοπία στην περιοχή. Κι όλα αυτά κοντά στην Αθήνα. Οι φωτογράφοι σίγουρα θα εντυπωσιαστούν!

Η "Art-Athina 2017" πραγματοποιήθηκε από 25-28 Μαΐου στο Κλειστό Γήπεδο Tae Kwon Do του Παλαιού Φαλήρου. Κάθε χρόνο διοργανώνεται αυτή η διεθνής έκθεση στην Αθήνα και την αναμένουν πολλοί άνθρωποι με μεγάλο ενδιαφέρον. Οι επισκέπτες ήταν χιλιάδες και τα εκθέματα πολλά και ιδιαίτερα αξιόλογα. Η επιλογή των έργων που προβάλλονται σ' αυτό το άλμπουμ είναι ενδεικτική και η σειρά παρουσίασης τυχαία. Η φωτογράφηση δεν αποδίδει πλήρως την αξία των καλλιτεχνημάτων, επειδή έγινε με ελαφρύ φωτογραφικό εξοπλισμό στα πλαίσια μιας απλής περιήγησης στον χώρο της έκθεσης.

Το 1860 η Ελευσίνα ήταν ένα μικρό ψαροχώρι. Η πρώτη βιομηχανία ιδρύθηκε το 1875 και ήταν το Σαπωνοποιείο των αδελ­φών Χαριλάου, που είχαν έλθει από το Γαλάτσι της Ρου­μανίας. Ύστερα από 20 χρόνια, ο ένας εκ των δύο αδελ­φών, που είχε σπουδάσει χημικός στη Γαλλία και τη Γερμανία, συνεταιρίστηκε με τον επίσης χημικό Νικόλαο Κανελλόπουλο και η παραγωγή τους σε σαπούνια έφτασε τους 600.000 τόνους. Τότε παρήχθη ο φημισμένος «Σάπων Ελευσίνος», που συναγω­νιζόταν επάξια τα φημισμένα γαλλικά σαπούνια.

Το καινούργιο Μουσείο της Ακρόπολης αποτελεί ένα από πιο σύγχρονα μουσεία του κόσμου. Έχει μια περίεργη ενέργεια αυτό το μουσείο, που την οφείλει στη διάχυτη και μαζική ομορφιά των αγαλμάτων. Τα ωραιότερα γλυπτά της ανθρωπότητας βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο και μαγεύουν τους επισκέπτες. Οι Έλληνες επισκέπτονται το μουσείο μαζικά με τα παιδιά τους. Η αρχαία κλασσική τέχνη είναι μέρος της καθημερινότητας των Αθηναίων. Οι τεράστιες γυάλινες εξωτερικές επιφάνειες του κτηρίου το κάνουν διαφανές στο άφθονο αθηναϊκό φως που ξεχειλίζει χειμώνα καλοκαίρι. Οι Κυριακές στο μουσείο μοιάζουν με παλλαϊκές γιορτές. Είναι μεγάλα τα πλήθη των επισκεπτών, αλλά δεν υπάρχει ομορφότερο στρίμωγμα απ' αυτό.

Το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρου Νιάρχου μαγεύει τους επισκέπτες του. Σημείο αναφοράς του Κέντρου είναι το εκπληκτικό κτηριακό συγκρότημα του αρχιτέκτονα Renzo Piano, το οποίο στεγάζει υπερσύγχρονες αίθουσες συναυλιών και άλλους χώρους τέχνης. Γύρω από το κτήριο εκτείνεται ένα κήπος εκατοντάδων στρεμμάτων, μέσα στον οποίο υπάρχουν υπαίθριοι συναυλιακοί χώροι και ένα μεγάλο υδάτινο κανάλι που το διαπλέουν ιστιοφόρα σκάφη. Πρόκειται για ένα μνημειώδες έργο, το οποίο θα χαριστεί στην ελληνική πολιτεία το 2017. (Σ.Σ. Οι φωτογραφίες αυτού του άλμπουμ αφορούν μόνο στους εξωτερικούς χώρους. Οι εσωτερικοί χώροι τέχνης θα αποτελέσουν αντικείμενο μελλοντικού άλμπουμ)

Η Διεθνής Συνάντηση Σύγχρονης Τέχνης "21η Art-Athina" πραγματοποιήθηκε από 26-29 Μαΐου στην Αθήνα. Κάθε χρόνο διοργανώνεται αυτή η έκθεση στην Αθήνα, με διαρκώς αυξανόμενη επιτυχία. Για πρώτη φορά θεσμοθετήθηκε από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αιθουσών Τέχνης το 1993 και από τότε διευρύνει συνεχώς τον κύκλο των ανθρώπων στην Ελλάδα που ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη τέχνη.

Οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος στην Αθήνα χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, που η μοναδική σχέση μεταξύ τους είναι η αντίθεσή τους προς την οικονομική πολιτική του μνημονίου και το σαθρό ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η πρώτη και πιο πολυπληθής ομάδα συγκεντρώνεται στο επάνω διάζωμα μπροστά στo κτίριο της βουλής και η δεύτερη κάτω στον χώρο της πλατείας.

Στο Πέραμα του Πειραιά βρίσκεται μια υποβαθμισμένη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, στην οποία δουλεύουν λίγες χιλιάδες εργάτες. Η δουλειά εκεί είναι πολύ σκληρή και επικίνδυνη, με αποτέλεσμα να χάνονται κάθε τόσο ζωές. Τα εργατικά σωματεία είναι πανίσχυρα και δεν επιτρέπουν την παραμικρή παράβαση της εργατικής νομοθεσίας από τη μεριά των εργοδοτών. Προτιμούν να πεθάνουν της πείνας, παρά να χάσουν δικαιώματα που κατοχύρωσαν μετά από θυσίες. Οι ελάχιστοι άνθρωποι που βρίσκουν ενδιαφέροντα τα ναυπηγεία είναι οι φωτογράφοι, επειδή εκεί περισσεύουν τα θλιμμένα χρώματα, τα σκαμμένα πρόσωπα και τα μισοβυθισμένα σκαριά που πεθαίνουν στα βρώμικα νερά.