Ετικέτα: Λίμνες

Όταν την κοιτάζεις από ψηλά, από το χωριό Κάνδαλος, μοιάζει με γαλάζια τρύπα στα σκούρα καφέ χωράφια της Τεγέας. Αποτελείται από ένα κεντρικό τεχνητό ταμιευτήρα νερού, που πλημμυρίζει γύρω του από τα νερά των ατέλειωτων βροχών του χειμώνα. Το οροπέδιο της Τρίπολης είναι ένα καταφύγιο άγριας ζωής και αρχαϊκής ομορφιάς, που τον χειμώνα μαστίζεται από το ανελέητο κρύο. Όταν φυσάει βοριάς η ατμόσφαιρα είναι καθαρή σαν γυαλί και η φύση κρυσταλλιασμένη και βουβή.

Η Παμβώτιδα λίμνη έλκει με μαγικό τρόπο τους φωτογράφους και ειδικά τον χειμώνα τους εμπνέει να πειραματιστούν στην ασπρόμαυρη φωτογραφία. Όλες τις εποχές του χρόνου προσφέρει ατμοσφαιρικές εικόνες, αλλά τις ομιχλώδεις ημέρες μοιάζει με απέραντο ανοιχτό στούντιο φωτογραφίας. Είναι τόσο πλούσιες οι αποχρώσεις του γκρι, ώστε τα λιγοστά χρώματα μοιάζουν με περιττά καλολογικά στοιχεία, που δεν χρησιμεύουν σχεδόν σε τίποτα.

Περιβαλλοντικός παράδεισος του νομού Σερρών. Η πλειονότητα των κατοίκων των παραλίμνιων χωριών έχουν κάνει προσωπική τους υπόθεση την προστασία των άγριων πουλιών και ζώων. Οι ρυθμοί ανάπτυξης της περιοχής είναι ήπιοι για να μην διαταραχθεί το ευπαθές οικοσύστημα. Δίπλα στη λίμνη βόσκουν κοπάδια αγελάδων και βουβαλιών. Η βαρκάδα με πλάβα (βάρκα με επίπεδο πάτο) στη λίμνη αποτελεί εμπειρία ζωής. 

«Όταν βγαίνω για ψάρεμα δίπλα μου ψαρεύουν και οι πελεκάνοι. Κάποτε άκουσα φασαρία και σηκώνοντας το κεφάλι μου τι βλέπω; Ένας πελεκάνος προσπαθεί να καταπιεί ένα ψάρι, αλλά δεν χωράει στο στόμα του και έχει μείνει το μισό απέξω. Κοιτώντας την ουρά που εξέχει να είναι μια πιθαμή φαρδιά, λέω μέσα μου ότι αυτό είναι μεγάλο ψάρι. Αφήνω τη βάρκα και πηδάω στο νερό, τσαλαβουτάω στις λάσπες, πιάνω το πουλί και του αρπάζω το ψάρι από το στόμα. Του έπεφτε πολύ του πελεκάνου, ήταν παραπάνω από τις δυνατότητές του και δεν μπορούσε να το καταπιεί, ενώ εγώ είχα τόσες ανάγκες. Μετά από λίγη ώρα πούλησα το ψάρι στο χωριό και πήρα 3.500 δραχμές. Ήταν καλά λεφτά για εκείνη την εποχή».

«Δεν υπήρχαν παλιά μπότες και αδιάβροχα, ένα παλιομάλλινο φορούσαμε και βγαίναμε για ψάρεμα. Πώς διάολο αντέξαμε και δεν πάθαμε ρευματισμούς από την υγρασία; Δεν έχεις ιδέα πόσο κρύο έκανε, σπάγαμε με τα κουπιά τον πάγο στη λίμνη για να βγάλουμε τα δίχτυα. Τώρα έχουν μηχανάκια και τον σπάνε».

«Είναι πολύ εύκολο να κάνεις ένα παιδί, αλλά πολύ δύσκολο να το μεγαλώσεις σ’ αυτό τον τόπο. Όταν ήμουν νέος δούλευα τσοπάνος, μετά με τράβηξαν τα νερά και έγινα ψαράς από φτώχεια και ζόρι. Με μια βάρκα, που τη βάφω και την ξαναβάφω με μπλακ (κατράμι), μεγάλωσα τα παιδιά μου, μέχρι αυτά να φύγουν και να αναζητήσουν καλύτερη τύχη σε άλλα μέρη».

«Μέχρι το 1986 κάναμε όλοι μπάνιο στη λίμνη μαζί με τα παιδιά μας, δεν ξέραμε τι θα πει θάλασσα. Κατέβαινε κόσμος από τα γύρω χωριά με κάρα, με τραχτέρια και με τα πόδια, για να κολυμπήσουν και να ψαρέψουν. Τα νερά ήταν πολλά και καθαρά, μηδέν απόβλητα και σκουπίδια, ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Γιουγκοσλάβοι τα βρώμιζαν. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι Άγγλοι έπλεναν τα τραύματά τους με το νερό της λίμνης, επειδή λέγανε πως είναι ιαματικό και κλείνει τις πληγές».

«Με λένε Χρήστο Ζαμπούρα, αλλά ο κόσμος γύρω από τη λίμνη Πλαστήρα με ξέρει σαν Ζαμπέτα. Πήρα την απόφαση να κατοικήσω εδώ όταν είδα ένα φυλλάδιο με φωτογραφίες που διαφήμιζε τη λίμνη. Έφτιαξα μια φάρμα με άλογα, γελάδια, ημιάγρια κουνελάκια, πρόβατα και άλλα ζώα. Έχω 15 άλογα θεσσαλικά, η καλύτερη ράτσα μετά τα αραβικά».

«Δεν τσιμπάνε τα ρημάδια τα γριβάδια, στέκομαι με τις ώρες, αλλά δεν έπιασα ακόμα κανένα. Ξέρεις τι ωραίο φαγητό γίνονται στο φούρνο με πατάτες και κρεμμύδια; Μοιάζει με το στιφάδο, πολύ νόστιμο. Πάντως δεν θα φύγω άπραγος σήμερα, έπιασα μερικές πεταλούδες, ελπίζω να βγει μια τηγανιά για την οικογένεια».

«Δυστυχώς τον πατέρα μου τον λέγανε Γιάννη κι όχι Βαρδινογιάννη, γι' αυτό τον λόγο ζω εδώ πάνω στην ερημιά. Έχω τέσσερα παιδιά, αλλά κανένα δεν διάλεξε  το επάγγελμα του κτηνοτρόφου, επειδή τα λεφτά που παίρνουμε από ένα κιλό γάλα δεν φτάνουν να αγοράσουμε ούτε ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Δεν είναι μόνο που οι έμποροι πουλάνε το γάλα τέσσερις φορές ακριβότερα απ' ότι το αγοράζουν, παίρνουν το βούτυρο από μέσα και μένει μόνο το νερό».