Ετικέτα: Πελοπόννησος

«Νεαρός δούλεψα σε παραδοσιακό εργαστήριο ξυλογλυπτικής στο Παγκράτι της Αθήνας με καλό μισθό 20.000 δραχμές την βδομάδα, αλλά δεν κάθισα πάνω από έναν χρόνο, επειδή δεν δίνανε πολλή σημασία στις λεπτομέρειες. Έπιασα δουλειά σε ένα άλλο εργαστήριο στο Μετς με 6.000 τη βδομάδα, όπου δεν τους ξέφευγε η απρόσεκτη δουλειά. Προτίμησα να βγάζω λιγότερα και να μαθαίνω περισσότερα. Τα σημερινά παιδιά φτιάχνουν κάτι και θέλουνε να τα κονομήσουν αμέσως, δεν κοιτάνε να κλέψουν από την εμπειρία των άλλων».

«Σπούδασα οικονομικά και είχα σαν όνειρο να ασχοληθώ με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά κατέληξα λογιστής σ’ ένα συνεταιρισμό υδραυλικών. Δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά, ούτε και η Αθήνα, την οποία έψαχνα ευκαιρία να εγκαταλείψω. Δεν ένοιωθα ελεύθερος σ’ αυτή την πόλη, δεν μπορούσα να αφομοιώσω τις παραστάσεις και τα μηνύματα, ήμουν σαν χαμένος. Στα 28 χρόνια μου συνειδητοποίησα οριστικά ότι τα έχω πάρει όλα λάθος και αποφάσισα να μηδενίσω το κοντέρ. Τέρμα οι γνώσεις που είχα αποκτήσει μέχρι τότε, τέρμα και οι δουλειές που δεν έδιναν νόημα στη ζωή μου».

«Τα έλατα που καίμε στο τζάκι πετούν σπί­θες. Γι’ αυτό τον λόγο στρώναμε στο χει­μωνιάτικο δωμάτιο σαΐσματα από μαλ­λί γίδας, που δεν καίγονται αν πέσει φωτιά επά­νω τους. Στη μια γωνιά του δωματίου κοιμό­ταν σ’ ένα ψηλό στρώμα ο παππούς με τη για­γιά και δίπλα στρωματσάδα τα εγγόνια. Το αντρόγυνο κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρα με το μωρό. Όταν αυτό μεγάλωνε μετακόμιζε στο χειμωνιάτικο δωμάτιο, για να πάρει τη θέση του δίπλα στους γονείς το επόμενο μωρό».

«Γύρισα στα Μαγούλιανα μετά από πολλά χρόνια ξενιτιάς στην Αμερική. Είμαι ομορφόπαιδο, τσαχπίνης και μπίζνεσμαν. Άνοιξα αυτό το πολυκατάστημα σαν καφενείο, ξενοδοχείο, ταβέρνα και κουρείο, όλα μαζί». Το μαγαζί του πανέξυπνου Τζίμη Γόντικα βρίσκεται κάτω από έναν πελώριο πλάτανο, που σκεπάζει απ’ άκρη σ’ άκρη την μικροσκοπική πλατεία του χωριού. Κάτω από τον ίδιο πλάτανο κατάστρωνε τα σχέδια της επανάστασης πριν 200 χρόνια ο Κολοκοτρώνης μαζί με τον Μαγουλιανίτη πρώτο υπασπιστή του Φώτη Χρυσανθακόπουλο ή Φωτάκο.

«Από μικρός πελεκάω ξύλα. Τι σχέδια φτιάχνω; Ότι κινάει το μυαλό μου. Στην αρχή έφτιαχνα κουτάλες και μαγκούρες, μετά άρχισε να αυγαταίνει η δουλειά με τασάκια και σκαφιδάκια. Από τη νύχτα σκέφτομαι τι θα φτιάξω μόλις ξυπνήσω το πρωί. Η γυναίκα μου φωνάζει να σταματήσω, εγώ όμως δουλεύω, γιατί θέλω να δίνω κάθε μέρα στα εγγόνια μου πατατάκια και γαριδάκια. Δεν μπορώ να σταθώ αν δεν δουλέψω, ακόμα και την Κυριακή, ακόμα κι αν δεν κερδίζω τίποτα. Περνάει κι η ώρα έτσι, πότε φωτάει, πότε νυχτώνει, δεν το καταλαβαίνω καθόλου».

«Κάποτε ήρθε στο μαγαζί μου ένας δικαστικός που υπηρετούσε στο Ναύπλιο, αλλά δεν μου δήλωσε την ιδιότητά του. Για να μη χαλάσω μια βαφή που έφτιαχνα εκείνη τη στιγμή αναγκάστηκα να τον καθυστερήσω για λίγα λεπτά κι αυτός θύμωσε. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ο εισαγγελέας εφετών, μου είπε. Και τι με νοιάζει εμένα, εγώ είμαι ο εισαγγελέας των στιλβωτών, του απάντησα. Τον εντυπωσίασε η απάντησή μου γιατί ήταν υπερήφανη κι από εκείνη τη στιγμή έγινε πελάτης και φίλος μου».