Είναι ελάχιστοι οι Έλληνες που απέμειναν στην Κωνσταντινούπολη και πολλές οι βυζαντινές εκκλησίες. Ακόμα κι αν εκκλησιάζονταν όλοι κάθε μέρα, κάποιες απ’ αυτές θα έμεναν άδειες. Οι Ρωμιοί, όμως, δεν το βάζουν κάτω και βρίσκουν τρόπους να ζωντανέψουν τις εκκλησίες και να μην τις αφήσουν να ερημωθούν. Έτσι, κάθε Μεγάλη Παρασκευή τηρούν το πολίτικο έθιμο του προσκυνήματος των Επτά Επιταφίων, που εξασφαλίζει τη συνεχή κινητικότητα του ολιγάριθμου ελληνικού στοιχείου σε πολλές εκκλησίες ταυτόχρονα. Κάτι γνώριζε ο αείμνηστος Πατριάρχης Αθηναγόρας, που έλεγε: «Εμείς οι Ρωμιοί της Πόλης είμαστε λίγοι, αλλά αμέτρητοι».

Το Ζωγράφειο Λύκειο, που βρίσκεται στην ιστορική συνοικία του Πέραν, χτίστηκε το 1893 με κύριο χρηματοδότη τον ευεργέτη Χρηστάκη Ζωγράφο και υπεύθυνο αρχιτέκτονα τον Περικλή Φωτιάδη. Σήμερα έχει μόνο 49 μαθητές, αρκετοί εκ των οποίων μένουν πολύ μακριά από το σχολείο και παίρνουν ακόμα και καράβι για να φτάσουν σ’ αυτό. Ξυπνούν αδιαμαρτύρητα από τα χαράματα με τα κρύα και τις βροχές και διασχίζουν πολύ μεγάλες αποστάσεις, όχι μόνο για να αποκτήσουν ελληνική μόρφωση και να συναναστραφούν με άλλα ελληνόπουλα, αλλά και για να κρατήσουν ζωντανό το σχολείο τους και το γένος τους.

Έχουν περάσει 86 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Κωνσταντινούπολη η καθημερινή ελληνόφωνη εφημερίδα Απογευματινή. Μαζί με την τουρκική Τζουμχουριέτ αποτελούν τις παλαιότερες σε ηλικία εφημερίδες της Τουρκίας. Το 1920 η Απογευματινή πουλούσε 30.000 φύλλα, περισσότερα από τις τουρκικές εφημερίδες της εποχής, καθώς οι Ρωμιοί ήταν πολλοί και διάβαζαν συχνά εφημερίδες λόγω υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Σήμερα πουλάει 600 φύλλα, εκ των οποίων το 90% στην Κωνσταντινούπολη και τα υπόλοιπα σε μερακλήδες στην Ελλάδα. Καθώς ο αριθμός των ελληνόφωνων οικογενειών της Πόλης είναι περίπου ίσος με το τιράζ της Απογευματινής, θα μπορούσε αυτή η εφημερίδα να συμπεριληφθεί στο βιβλίο Γκίνες, αφού διαβάζεται από το 99,9% των εν δυνάμει αναγνωστών της.

Τον Φεβρουάριο του 1451 πέθανε ο σουλτάνος Μουράτ και τη θέση του πήρε ο γιος του Μωάμεθ, που δεν ήταν ούτε είκοσι χρονών. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έδειξε χαρούμενος που ο νεαρός σουλτάνος υποσχέθηκε να διατηρήσει την ειρηνική συνύπαρξη με το Βυζάντιο, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική με τον πατέρα του.

«Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε μου φέρθηκαν πολύ φιλικά, σαν να με ήξεραν από χρόνια. Η Ζόρσαρε και η Μιραλί σπουδάζουν υπολογιστές στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης και ο Κισμέτ οικονομικά. Ο τελευταίος με εντυπωσίασε με την ευγένειά του. Είχαμε κλείσει ραντεβού χθες το πρωί έξω από το Ντολμά Μπαχτσέ, αλλά άργησα μισή ώρα κι αυτός με περίμενε υπομονετικά κάτω από το πυκνό χιόνι. Μετά πήγαμε σπίτι του, όπου μου έπαιξε κιθάρα και τραγούδησε. Έχει δικό του ροκ συγκρότημα και δίνει αρκετές συναυλίες. Μένει μόνος μακριά από τους γονείς του, γιατί θέλει την ανεξαρτησία του. Η διακόσμηση στο σπίτι του είναι πολύ λιτή και τα ενδιαφέροντά του δεν διαφέρουν από τα δικά μου».

«Το βλέπουμε ότι ο ελληνισμός τελειώνει αλλά δεν φεύγουμε. Είναι δύσκολο να ξεριζωθείς από κάτι φτιαγμένο και να ξεκινήσεις πάλι από το μηδέν. Εξάλλου, αν και μας έχουν καλομαγαλώσει, μάς έχουν συνάμα διδάξει και πώς να στεκόμαστε στα πόδια μας στις δυσκολίες. Δεν είμαστε παιδιά μόνο της αγκαλιάς και του μαλεμπιού (ρυζόγαλου)».

Ο Βασίλης Λαμπρινιάδης είναι τρόφιμος του ελληνικού Γηροκομείου του Βαλουκλή στην Κωνσταντινούπολη. Το δωμάτιό του λάμπει από καθαριότητα και είναι γεμάτο βιβλία και λεξικά της ελληνικής γλώσσας. Έφυγε για την Ελλάδα το 1977 και ξαναγύρισε στην Πόλη το 2005 για να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Δεν είναι παραπεταμένος στο γηροκομείο, αντίθετα ζει σ’ ένα αξιοπρεπέστατο περιβάλλον με επαρκές προσωπικό και τους γιατρούς του ελληνικού νοσοκομείου ένα βήμα πιο δίπλα αν παρουσιαστεί ανάγκη.

Το ελληνικό νοσοκομείο του Βαλουκλή Κωνσταντινούπολης ιδρύθηκε το 1753 και διαθέτει 800 κλίνες κατανεμημένες σε 17 κτίρια συνολικού εμβαδού 42.000 τετραγωνικών μέτρων. Οι οικονομικοί πόροι του προέρχονται από την εκμετάλλευση ακινήτων και κτημάτων της ελληνικής ομογένειας, καθώς και από νοσήλια ασθενών, που είναι δωρεάν για τους άπορους Ρωμιούς και όχι πολύ ακριβά για τους υπόλοιπους Τούρκους και Έλληνες ασθενείς.

Το ελληνικό γηροκομείο του Βαλουκλή στεγάζεται δίπλα στο ομώνυμο ελληνικό νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης. Οι οικονομικοί του πόροι προέρχονται από την εκμετάλλευση ακινήτων και κτημάτων της ελληνικής ομογένειας, ενώ φιλοξενεί μόνο ορθόδοξους Ρωμιούς, χωρίς καμιά οικονομική επιβάρυνση. Σήμερα οι τρόφιμοί του ξεπερνούν τα 110 άτομα.

«Γεννήθηκα με την εισβολή στην Κύπρο. Τότε ήταν όλα μαύρα. Μεγάλωσα στο μπακάλικο του πατέρα μου στην Ίμβρο με τη ρωμαίικη ταυτότητα, ανάμεσα σε μπαχάρια, ξερές κόκκινες πιπεριές και μπάμιες περασμένες σε σχοινάκια». Ο μουσικός Στέλιος Μπερμπέρης ήρθε για μερικά χρόνια στην Ελλάδα για να σπουδάσει οικονομικά και να μαθητεύσει παραδοσιακή μουσική δίπλα στη Δόμνα Σαμίου. Μόλις τέλειωσε τις σπουδές του γύρισε πίσω στην Κωνσταντινούπολη.

«Δεν γυρίζω εγώ, ο κόσμος γυρίζει γύρω μου. Νιώθω έκσταση, δεν με νοιάζει τίποτα, σαν να μην υπάρ­χει κανείς γύρω μου. Με βοηθάει να γίνομαι πιο ηθικός αυτή η δραστηριότητα. Όπως λέει ένα παλιό δερβίσικο τραγούδι, ο κόσμος είναι μια θάλασσα φωτιάς, αγάπη είναι να πέσεις μέσα».

«Τα συνέδρια που γίνονται στην Ελλάδα για ένδοξες ιστορίες, παλιές δόξες και Παλαιολόγους τα ακούσαμε, τα καταλάβαμε και τα χωνέψαμε. Το θέμα είναι από δω και πέρα τι κάνουμε για να μην εξαφανιστούμε. Οι Έλληνες της Πόλης που γύρισαν οριστικά στην Ελλάδα μάς ρωτούν γιατί δεν φεύγουμε κι εμείς. Δεν μας αρέσει καθόλου αυτή η ερώτηση. Εμείς τους ρωτήσαμε γιατί έφυγαν; Τους δικαιολογήσαμε, τους κατανοήσαμε, τους πονέσαμε, ας μην μας κρίνουν κι από πάνω».