Ετικέτα: Αρκαδία

«Στις 29 Αυγούστου πηγαίνουμε στο Λιμποβίσι, που γιορτάζει η εκκλησούλα του Αγιάννη έξω από το σπίτι του Κολοκοτρώνη. Βάζουμε από τις έξι το πρωί τις φορεσιές μας με πολύ μεγάλο καμάρι και πάμε στην εκκλησία να ευλογήσει ο δεσπότης τα άρματά μας. Στη συνέχεια κάνουμε περιφορά της εικόνας και τρισάγιο στο σπίτι του Κολοκοτρώνη. Και μετά τι άλλο; Αρχίζουν τα κολοκοτρωναίικα και αντηχούν ανατριχιαστικά οι ρεματιές».

Εκεί λειτουργούσαν οι μπαρουτόμυλοι της Επανάστασης του 1821 και εκεί γεννήθηκε ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ που κρεμάστηκε από τους Τούρκους στην Κωνσταντινούπολη. Η Βιβλιοθήκη του χωριού κρύβει χιλιάδες σπάνια βιβλία, που θα ήταν πιο πολλά αν τα παλικάρια του Κολοκοτρώνη με δάκρυα στα μάτια δεν τα έσκιζαν για να φτιάξουν με το χαρτί φυσεκλίκια για τα καριοφίλια τους. Η Δημητσάνα δεν διακινεί μόνο εθνικά συναισθήματα, αλλά ικανοποιεί και τις αισθήσεις. Όπου κι αν σταθείς βλέπεις άγρια βουνά και ορμητικά τρεχούμενα νερά. Το πρωί σε ξυπνούν τα τροκάνια των προβάτων και ο ήχος των τσεκουριών που κόβουν ξύλα. Στις ταβέρνες τρως ομελέτα με παστό χοιρινό και κόκορα κοκκινιστό με χυλοπίτες. Είναι ένα εκπληκτικό ορεινό θέρετρο!

Βγαίνοντας από τη Δημητσάνα της Γορτυνίας, στον δρόμο προς τη Στεμνίτσα, φάνηκε χαμηλά σε ένα πλάτωμα το γήπεδο του χωριού. Το ματς ήταν για τη Β΄ ερασιτεχνική κατηγορία Αρκαδίας, ανάμεσα στις ομάδες της Αθλητικής Ένωσης Δημητσάνας (κόκκινες φανέλες) και της Δόξας Τρίπολης.

Ο Κολοκοτρώνης πέθανε στην Αθήνα στις 3 Φεβρουαρίου 1843. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης της σωρού του σε λαϊκό προσκύνημα, άγνωστος καλλιτέχνης αποτύπωσε επάνω στο νεκρικό κρεβάτι τη μορφή του σε γύψινο εκμαγείο. Με αυτό τον τρόπο διασώθηκαν πιστά και με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Γέρου του Μοριά. Το ιστορικό και πολύτιμο αυτό εκμαγείο φυλάσσεται στο Ιστορικό και Εθνολογικό Μουσείο της Αθήνας.

Ο χειμώνας είναι δριμύς στα χωριά του αρκαδικού Μαινάλου. Τα πυκνά δάση ελάτων στενάζουν από το βάρος του χιονιού και τα τοπία είναι αλπικά. Σ΄ αυτά τα χωριά, που σχεδόν όλο τον χειμώνα βρίσκονται μέσα στα βαριά σύννεφα, ξεκίνησε η επανάσταση του 1821 εναντίον των Οθωμανών. Εκεί κάνουν ακόμα τρισάγια στους τάφους των επαναστατών σαν να πέθαναν χθες. (Κατά σειρά εμφάνισης: 1. Δαβιές, 2. Πιάνα, 3. Χρυσοβίτσι, 4. Στεμνίτσα, 5.Δημητσάνα, 6. Αλωνίσταινα, 7. Αρκουδόρεμα, 8. Καρδαράς, 9. Μαίναλον, 10. Αρκουδόρεμα)

Ιστορικό χωριό της Γορτυνίας μέσα στο ελατοδάσος του Αρκαδικού Μαινάλου με παραδοσιακά πετρόχτιστα σπίτια. Από αυτή την περιοχή της Αρκαδίας ξεκίνησε η Επανάσταση του 1821. Έχει ένα εκπληκτικό λαογραφικό μουσείο, από τα καλύτερα της Ελλάδας. Παράγει τοπικά γαλακτοκομικά προϊόντα, ζυμαρικά και γλυκά κουταλιού, όλα φτιαγμένα στο χέρι. Ιδανικός τόπος για χειμερινό και θερινό τουρισμό. 

 {jcomments on}

«Δημιουργήσαμε τη διασωστική ομάδα μας το 2001, με σκοπό να βοηθούμε ανθρώπους που βρίσκονται σε κίνδυνο. Η πρώτη μας αποστολή ήταν μια χειμωνιάτικη βραδινή περιπολία στο Μαίναλον. Πηγαίναμε σιγά σιγά στους χιονισμένους δρόμους του βουνού με το ιδιωτικό αυτοκίνητο ενός συντρόφου μας, κοιτάζοντας μήπως βρούμε κανέναν άνθρωπο αποκλεισμένο από τα χιόνια».

Το χιονοδρομικό κέντρο της Οστρακίνας βρίσκεται σε οροπέδιο της ψηλότερης κορυφής του Μαινάλου, η οποία έχει υψόμετρο 1.981 μέτρων. Διαθέτει ορειβατικό καταφύγιο και τέσσερις χιονοδρομικές πίστες, που ξεκινούν από τα 1.650 και φτάνουν στα 1.850 μέτρα. Το Μαίναλο έχει πάνω από 50 κορυφές και υμνήθηκε για την απαράμιλλη ομορφιά του από τον Γκαίτε, ενώ υπήρξε λίκνο της Επανάστασης του 1821 εναντίον των Οθωμανών. Σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία εκεί έζησε ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας. 

«Ο πατέρας μου έχει πάθος με τα βουνά και τα χιόνια. Από μωρό σαράντα ημερών με κουβαλούσε στους ώμους και με πήγαινε σε ψηλές κορυφές. Η μητέρα μου δεν το ήθελε αυτό, αλλά έκανε υπομονή, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έτσι κι εγώ απόκτησα το ίδιο πάθος. Ακό­μα και η γυναίκα μου πέρασε από εξετάσεις πριν την παντρευτώ, έπρεπε πρώτα να αγα­πήσει το χιόνι και να μάθει σκι».

«Ο παραπροπάππος μου ερχόταν από την Κρήτη και λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής έπιασε το καράβι που τον μετέφερε στον Καβομαλιά. Πέρασε μεγάλη περιπέτεια που τη διηγιόταν συνέχεια τα επόμενα χρόνια, σε σημείο που του έβγαλαν το παρατσούκλι Μαλέας. Γι’ αυτό με λένε και μένα Μαλέα».

«Αφήνω τα κλειδιά στην πόρτα για να μπαίνουν οι φίλοι μου. Δεν με νοιάζει αν μπει κανένας ξένος στο οινοποιείο και πάρει κάνα δυο κιλά κρασί. Απελευθερώθηκα από το άγχος της ιδιοκτησίας, ούτε καν σκύλο δεν χρειάζομαι για να με προστατεύει. Είχα έναν που γάβγιζε και φόβιζε τον κόσμο, γι’ αυτό τον λόγο τον έδωσα σ’ ένα φίλο».

Στα τέλη Αυγούστου γίνεται στο Λεωνίδιο η γιορτή της μελιτζάνας, όπου πάνω από ένας τόνος τσακώνικες μελιτζάνες μαγειρεύονται σε αμέτρητες παραλλαγές. Το βράδυ της γιορτής ειδικοί γευσιγνώστες βραβεύουν το καλύτερο φαγητό και μετά στήνεται λαϊκό γλέντι και φαγοπότι, που φτάνει μέχρι το πρωί.

Χιλιάδες ντόπιοι και ξένοι επισκέπτες παρελαύνουν μπροστά από πάγκους, που είναι στρωμένοι με εκατοντάδες ταψιά και κατσαρόλες, και δοκιμάζουν μια απίστευτη ποικιλία συνταγών μελιτζάνας. Οι γυναίκες του Λεωνιδίου έχουν την τιμητική τους εκείνη την ημέρα και τα καταφέρνουν πολύ καλά. Οι Τσακώνισσες είναι φινετσάτες κυρίες με φαντασία, που εκτός από μαγειρικές ικανότητες διαθέτουν και έντονη προσωπικότητα.

«Τι λένε μπαμπά αυτοί οι άνθρωποι; Δεν τους καταλαβαίνω». «Είναι Τσάκωνες παιδί μου, μια φυλή ανθρώπων που ζουν πίσω από τον κόσμο. Ο άνθρωπος κοντεύει να πάει στο φεγγάρι κι αυτοί μιλούν ακόμα τσακώνικα. Δεν βρίσκεται κάποιος να τους μάθει ελληνικά; Απορώ πότε επιτέλους θα έρθει η εξέλιξη σ’ αυτόν τον τόπο».

«Κάθε βράδυ, μετά τη δύση του ήλιου, πίσω από το Μαίναλον, σταματάει να φυσάει και ο τόπος αποκτάει μια τρομερή γαλήνη. Το μόνο που ακούγεται είναι τα βατράχια που ζουν στις γύρω μικρές λίμνες. Το βράδυ της Κυριακής οι φωνές των βατραχιών αναμειγνύονται με τον ήχο των αυτοκινήτων, που ακούγονται μακριά από τη δημοσιά, καθώς επιστρέφουν στην Αθήνα».

«Νεαρός δούλεψα σε παραδοσιακό εργαστήριο ξυλογλυπτικής στο Παγκράτι της Αθήνας με καλό μισθό 20.000 δραχμές την βδομάδα, αλλά δεν κάθισα πάνω από έναν χρόνο, επειδή δεν δίνανε πολλή σημασία στις λεπτομέρειες. Έπιασα δουλειά σε ένα άλλο εργαστήριο στο Μετς με 6.000 τη βδομάδα, όπου δεν τους ξέφευγε η απρόσεκτη δουλειά. Προτίμησα να βγάζω λιγότερα και να μαθαίνω περισσότερα. Τα σημερινά παιδιά φτιάχνουν κάτι και θέλουνε να τα κονομήσουν αμέσως, δεν κοιτάνε να κλέψουν από την εμπειρία των άλλων».

«Σπούδασα οικονομικά και είχα σαν όνειρο να ασχοληθώ με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς, αλλά κατέληξα λογιστής σ’ ένα συνεταιρισμό υδραυλικών. Δεν μου άρεσε αυτή η δουλειά, ούτε και η Αθήνα, την οποία έψαχνα ευκαιρία να εγκαταλείψω. Δεν ένοιωθα ελεύθερος σ’ αυτή την πόλη, δεν μπορούσα να αφομοιώσω τις παραστάσεις και τα μηνύματα, ήμουν σαν χαμένος. Στα 28 χρόνια μου συνειδητοποίησα οριστικά ότι τα έχω πάρει όλα λάθος και αποφάσισα να μηδενίσω το κοντέρ. Τέρμα οι γνώσεις που είχα αποκτήσει μέχρι τότε, τέρμα και οι δουλειές που δεν έδιναν νόημα στη ζωή μου».

«Τα έλατα που καίμε στο τζάκι πετούν σπί­θες. Γι’ αυτό τον λόγο στρώναμε στο χει­μωνιάτικο δωμάτιο σαΐσματα από μαλ­λί γίδας, που δεν καίγονται αν πέσει φωτιά επά­νω τους. Στη μια γωνιά του δωματίου κοιμό­ταν σ’ ένα ψηλό στρώμα ο παππούς με τη για­γιά και δίπλα στρωματσάδα τα εγγόνια. Το αντρόγυνο κοιμόταν στην κρεβατοκάμαρα με το μωρό. Όταν αυτό μεγάλωνε μετακόμιζε στο χειμωνιάτικο δωμάτιο, για να πάρει τη θέση του δίπλα στους γονείς το επόμενο μωρό».